Dolinianie
Dolinianie – ludność pochodzenia polsko-ruskiego zamieszkująca obszar wokół Sanoka, okolice Mrzygłodu oraz tereny na północ i wschód od Leska (wsch. Pogórze Bukowskie, połud. Pogórze Dynowskie), przede wszystkim Mrzygłód, Bukowsko, Sanok, Zagórz, Lesko, Nadolany, Wielopole. Na południu sąsiadowali z góralami ruskimi – Bojkami i Łemkami, na zachodzie – z Pogórzanami (Głuchoniemcami)[1]. Byli głównie rolnikami.
| Miejsce zamieszkania |
Kotlina Sanocka, wschodnie Pogórze Bukowskie, południowe Pogórze Dynowskie (Ukraina i Polska) |
|---|---|
| Język |
dialekt sanocki |
| Religia | |
| Grupa | |
| |
Po II wojnie światowej część Dolinian została wysiedlona do Związku Radzieckiego, a w 1947 roku na Ziemie Odzyskane.
.JPG)
Budownictwo edytuj
W budownictwie występowała niemal wyłącznie zagroda jednobudynkowa, ze zrębem bielonym wapnem. Tradycyjnym pokryciem dachu była słoma, ale już przed I wojną światową pojawia się cementowa dachówka, gont, a nawet blacha. Cechą charakterystyczną dla doliniańskich chałup jest wnęka na szerokość stajni. Wsie Dolinian ciągnęły się przeważnie łańcuchem wzdłuż rzek.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ „Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swojej kulturze materialnej, zwłaszcza w budownictwie, ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach”), a następnie — aż do granicy — Dolinianie, będący raczej rolnikami.” [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. t. 46-47, 1992. s. 113.