Dzieci nadymające pęcherz
Dzieci nadymające pęcherz (hiszp. Niños inflando una vejiga) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi.
| |
| Autor |
Francisco Goya |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium |
olej na płótnie |
| Wymiary |
116 × 124 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Seria kartonów do tapiserii edytuj
To dzieło należało do serii kartonów do tapiserii – olejnych obrazów o znacznych rozmiarach przygotowywanych jako wzór dla warsztatów tkackich Królewskiej Manufaktury Tapiserii Santa Bárbara w Madrycie. Na ich podstawie tkano barwne gobeliny, które zdobiły wnętrza królewskich posiadłości[1]. Przeznaczenie kartonów przedstawiało dla pracy malarza pewne ograniczenia, gdyż wykonany przez niego projekt musiał być odpowiednio łatwy do zastosowania w warsztacie tkackim. Obraz nie mógł przedstawiać zbyt wielu detali lub ulubionych przez Goyę przenikających się delikatnych odcieni barw[2][3].
Goya wykonał tę serię dla Karola IV (wtedy jeszcze infanta, księcia Asturii), i jego żony Marii Ludwiki Parmeńskiej, z przeznaczeniem do jadalni w Królewskiego Pałacu El Pardo. Pracował nad tą serią w latach 1776–78, a większość prac ukończył latem 1777 roku. Oprócz Dzieci nadymających pęcherz w skład serii wchodziły także: Parasolka, Bójka przed Nową Karczmą, Podwieczorek na wsi, Spacer w Andaluzji, Tańce w San Antonio de la Florida, Pijący, Latawiec, Gracze w karty i Dzieci zrywające owoce. Tematem serii były pogodne scenki rodzajowe, ukazujące hiszpańskie zwyczaje i zabawy[4]. Goya wycenił jeden z najbardziej udanych kartonów – Parasolkę – na 500 reali (reales de vellón), a za całą serię otrzymał ich 18 000. Była to druga seria kartonów wykonana przez Goyę dla książęcej pary. Pierwsza, ukończona w 1775 roku przedstawiała motywy związane z łowami, między innymi Polowanie na przepiórki[5]. O ile pierwsza seria opierała się na szkicach nadwornego malarza Francisco Bayeu i silnie imitowała jego styl, druga zawierała oryginalne projekty Goi i ujawniała jego rozwijający się talent malarski.
Analiza edytuj
Goya przedstawił scenkę rodzajową, na której dwoje wiejskich dzieci bawi się wysuszonym pęcherzem. Jeden z chłopców nadmuchuje pęcherz, a drugi czeka ze sznurkiem w ręce, aby go zawiązać. Sądząc po ubiorze dzieci pochodzą z zamożnej rodziny[6]. W tle siedzą dwie kobiety – jedna z nich zamyślona podpiera głowę dłonią, a druga spogląda wprost na widza.
Powstały na podstawie tego dzieła gobelin miał wisieć nad drzwiami książęcej jadalni. Kompozycja uwzględnia perspektywę potencjalnego widza, który patrzył na wysoko zawieszony gobelin z dołu – przedstawione na obrazie dzieci stoją na niewielkim wzniesieniu. Ten projekt to pierwsze dzieło Goi, na którym przedstawia dzieci i stanowi parę z Dziećmi zrywającymi owoce o podobnej tematyce.
Historia obrazu edytuj
Pierwszy gobelin na podstawie tego projektu utkano już w 1780 roku, a następne dwa w latach 1800 i 1806[6].
Około 1856–1857 roku razem z innymi kartonami do tapiserii obraz trafił do piwnic madryckiego Pałacu Królewskiego. Odnaleziony przez Gregoria Cruzadę Villaamila obraz został włączony do zbiorów Muzeum Prado w 1870 roku[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Rose Marie Hagen, Rainer Hagen: Francisco Goya. Taschen, 2003, s. 7-12. ISBN 83-89192-40-3.
- ↑ Kazimierz Zawanowski: Francisco Goya y Lucientes. Warszawa: Arkady (W kręgu sztuki), 1975, s. 7.
- ↑ Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ José Enrique García Melero: Arte español de la Ilustración y del siglo XIX: En torno a la imagen del pasado. Encuentro, 1998, s. 115. ISBN 84-7490-478-1.
- ↑ José Manuel Arnaiz: Francisco de Goya, cartones y tapices. Espasa Calpe, 1987, s. 80–82. ISBN 84-2395-284-3.
- ↑ a b Gregorio Cruzada Villaamil: Los tapices de Goya. Madryt: M. Rivadeneyra, 1870, s. 120-121.
- ↑ Museo Nacional del Prado: Niños inflando una vejiga. [dostęp 2012-09-26]. (hiszp.).