Dziwogon czubaty

Dziwogon czubaty
	Dicrurus forficatus
	(Linnaeus, 1766)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	śpiewające
Rodzina	dziwogony
Rodzaj	Dicrurus
Gatunek	dziwogon czubaty
Synonimy
	Lanius forficatus Linnaeus, 1766;
	Lanius forficatus Linnaeus, 1766;
Podgatunki
	D. f. forficatus (Linnaeus, 1766); D. f. potior (Bangs & T. E. Penard, 1922);
	D. f. forficatus (Linnaeus, 1766); D. f. potior (Bangs & T. E. Penard, 1922);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dziwogon czubaty^[4] (Dicrurus forficatus) – gatunek średniego ptaka z rodziny dziwogonów (Dicruridae). Występuje tylko na Madagaskarze i pobliskich wyspach oraz na wyspie Nzwani w archipelagu Komorów.

Podgatunki edytuj

Wyróżniono dwa podgatunki D. forficatus^[2]^[5]:

D. forficatus forficatus – Madagaskar i pobliskie wyspy, w tym Nosy Be, Nosy Komba, Nosy Boraha.
D. forficatus potior – Nzwani.

Morfologia edytuj

Wygląd: Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu. Jest całkowicie czarny, jedynie lotki są nieco brązowawe, a reszta upierzenia lekko opalizuje na niebiesko. Oczy czerwone, średniej długości szary dziób i czarny czubek. Ogon długi i widlasty, krótkie czarne nogi. Młode dziwogony czubate mają białawe, sprawiające wrażenie łusek końce piór i krótszy czubek.
Wymiary

długość ciała: 25,4 cm
rozpiętość skrzydeł: 40,6–45,7 cm
masa ciała: 28,3–45 g

Ekologia i zachowanie edytuj

Dziwogon czubaty karmiący pisklęta

Biotop: Luźne zadrzewienia od morza aż do pogórzy.
Zachowanie: Zazwyczaj przebywa sam, ale kiedy koczuje, łączy się w stada z innymi gatunkami. Poluje z czatowni w koronie drzewa.
Głos: Piosenka to nagłe, przenikliwe i nieukładające się w melodię trele. Wabi gwiżdżącym tłii-to-ii. Dobrze naśladuje odgłosy z otoczenia.
Pożywienie: Różne owady.
Lęgi: Wyprowadza 1 lub 2. Wysoko na gałęzi buduje miseczkowate gniazdo. Składa 2–4 jaja, inkubacja trwa około 13 dni. Młode potrafią latać po około 16 dniach.

Status edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje dziwogona czubatego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten jest opisywany jako pospolity, z wyjątkiem bezdrzewnych obszarów centralnego płaskowyżu Madagaskaru. Trend liczebności populacji nie jest znany^[3].

Przypisy edytuj

↑ Dicrurus forficatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Madagascar Crested Drongo (Dicrurus forficatus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-08)]. (ang.).
↑ ^a ^b Dicrurus forficatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwa za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Dicruridae Vigors, 1825 (1824) - dziwogony - Drongos (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-22].
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Orioles, drongos, fantails. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-22]. (ang.).

Bibliografia edytuj

D. Chandler, D. Couzens, E. Dunn, J. Elphic, R. Hume i inni: Fakty o zwierzętach świata: Ptaki. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2008. ISBN 978-83-7073-583-8.

Linki zewnętrzne edytuj

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Dicrurus forficatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[ibc-2] Madagascar Crested Drongo (Dicrurus forficatus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-08)]. (ang.).

[iucn-3] Dicrurus forficatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-4] Systematyka i nazwa za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Dicruridae Vigors, 1825 (1824) - dziwogony - Drongos (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-22].

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Orioles, drongos, fantails. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-22]. (ang.).

[4]

[1]

[2]

[3]

[5]