Ebuliometria (ebulioskopia) – doświadczalna metoda wyznaczania masy cząsteczkowej różnych substancji na podstawie dokładnych pomiarów temperatury wrzenia roztworów słabych tych substancji w oparciu o prawo Raoulta. Badania ebuliometryczne przeprowadza się za pomocą specjalnego przyrządu zwanego ebuliometrem. Nazwa pochodzi z łacińskiego czasownika ebullire (wrzeć) i greckiego skopein (widzieć). Podwyższenie temperatury wrzenia roztworu ze wzrostem stężenia nielotnej substancji rozpuszczonej nosi nazwę efektu ebulioskopowego i jest jedną z właściwości koligatywnych roztworów.

Sposób obliczania edytuj

W roztworze idealnym, zmiana temperatury wrzenia jest proporcjonalna do molalnego stężenia roztworu, zgodnie z równaniem:

 
 

gdzie:

  •   – zmiana temperatury wrzenia, zdefiniowane jako różnica temperatur wrzenia roztworu i czystego rozpuszczalnika,
  •   – stała ebulioskopowa, zależna od własności rozpuszczalnika.

Stałą ebulioskopową można obliczyć:

 

gdzie:

  •  stała gazowa,
  •   – absolutna temperatura wrzenia czystego rozpuszczalnika,
  •   – masa molowa rozpuszczalnika,
  •   – molarne ciepło parowania rozpuszczalnika,
  •   molalność roztworu, obliczone biorąc pod uwagę dysocjację, typowo używając tak zwanego czynnika van ’t Hoffa,  
 

Czynnik   odpowiada za liczbę cząstek (typowo jonów) powstałych w roztworze z jednej molekuły substancji rozpuszczonej. Na przykład:

  •   dla cukru w wodzie,
  •   dla chlorku sodu w wodzie (ponieważ NaCl w pełni dysocjuje na Na+ oraz Cl),
  •   dla chlorku wapnia w wodzie (CaCl2 dysocjuje na Ca2+ i 2Cl).

Stała ebulioskopowa edytuj

Wartość stałej ebulioskopowej   dla wybranych rozpuszczalników[1]:

Substancja Temp. wrz. Stała ebulioskopowa Kb
[°C] [K·kg·mol−1]
kwas octowy 118,1 3,07
benzen 80,1 2,53
dwusiarczek węgla 46,2 2,37
czterochlorek węgla 76,8 4,95
naftalen 217,9 5,8
fenol 181,75 3,04
woda 100 0,512

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Peter W. Atkins: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 899. ISBN 83-01-13502-6.