Eco-indicator 99 – jedna z możliwych metod, służących do przeprowadzenia LCA.

Powstanie i przeznaczenie edytuj

Metoda Eco-indicator 99 jest jedną z kilku metod, używanych w analizie LCA do oceny i określenia mechanizmu środowiskowego. Powstała ona jako udoskonalenie metody Eco-indicator 95. W metodzie tej znaczący nacisk kładziony jest na ocenę szkód. Metoda ta była udoskonalana w latach 19971999 przez grupę ekspertów. Badania były sponsorowane przez rząd Holandii jako fragment większej polityki ochrony środowiska w tym kraju.

Główne elementy metody edytuj

Szkody na zdrowiu ludzkim, mierzone liczbą zgonów i lat życia w inwalidztwie, tzw. wskaźnik DALY. Szkody pogarszające jakoś ekosystemu, mierzone poprzez liczbę gatunków zwierząt bądź roślin zanikających na wyznaczonym obszarze w przeciągu określonego czasu. Szkody w zasobach surowcowych, mierzone poprzez dodatkową ilość energii, potrzebną do zrekompensowania w przyszłości powstałego ubytku.

  • Przykładowe wskaźniki używane w metodzie Eco-indicator 99
    • POCP – wskaźnik powstawania utleniaczy – mierzy powstawanie ozonu, na skutek reakcji fotochemicznych. Jest wyrażony w kg etylenu (będącego substancją odniesienia dla danego procesu).

Powstawanie utleniaczy =  

gdzie POCPi wyraża potencjał tworzenia ozonu fotochemicznego dla substancji "i", zaś "mi" wyraża wielkość emisji i-tej substancji w procesie produkcji.

"DF" – wskaźnik radiacji – wyraża się go wzorem

  • Promieniowanie =  

gdzie DFecom, "i" wyraża współczynnik szkody dla substancji "i" emitowanej do danego środowiska ecom, zaś "a_ecom", i wyraża aktywność i-tej substancji wyemitowanej do tego środowiska. Środowiskiem "ecom" może być powietrze, woda, woda morska, gleba rolnicza, gleba przemysłowa.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

  • Kowalski Z., Kulczycka J., Góralczyk M., Ekologiczna ocena cyklu życia procesów wytwórczych (LCA), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007

Linki zewnętrzne edytuj