Wikipedia

Eddie Irvine

brytyjski kierowca Formuły 1

Edmund Irvine jr (ur. 10 listopada 1965 w Newtownards) – brytyjski kierowca wyścigowy. Startował w Formule 1 w sezonach 1993-2002. Na początku ścigał się bez większych sukcesów w barwach zespołu Jordan. Potem startował przez 4 sezony w Ferrari i w tym okresie odnosił największe sukcesy w karierze – w sezonie 1999 zdobył tytuł wicemistrza świata. Po odejściu z Ferrari trafił do zespołu Jaguar Racing, gdzie startował do końca sezonu 2002. Z końcem tego roku zakończył karierę. Przez całą karierę wygrał 4 wyścigi (wszystkie wyścigi wygrał w swoim najlepszym sezonie w karierze, czyli w 1999). Znany jest też z licznych podbojów miłosnych m.in. ze związku ze znaną modelką Katie Price.

Eddie Irvine
Ilustracja
Eddie Irvine po Grand Prix Australii (1999)
Imię i nazwisko

Edmund Irvine jr

Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1965
Newtownards

Sukcesy

1987: złoto Brytyjska Formuła Ford
1987: złoto Festiwal Formuły Ford
1993: srebro Japońska Formuła 3000
1994: srebro 24h Le Mans
1999: srebro Formuła 1

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Początki kariery edytuj

Wyścigową karierę Eddie rozpoczął w 1983 roku, w Brytyjskiej Formule Ford. Tytuł w tej serii zdobył cztery lata później, w zespole Van Damen (oprócz tego w tym samym sezonie triumfował w Festiwalu Formuły Ford). W roku 1988 Brytyjczyk przeniósł się do Brytyjskiej Formule 3, w której na koniec sezonu zajął 5. miejsce.

W latach 1989-1990 startował w bezpośrednim przedsionku F1 – Międzynarodowej Formule 3000. W pierwszym podejściu zajął w niej 9. pozycję, natomiast w drugim był trzeci. W tym samym okresie ścigał się w prestiżowym wyścigu o Grand Prix Makau. Najlepiej spisał się w nim w 1990 roku, kiedy to ukończył go na 3. lokacie.

W latach 1991-1993 brał udział w Japońskiej Formule 3000 (obecnie Formuła Nippon). Najlepszym osiągnięciem Irvine'a w tym serialu, był tytuł wicemistrzowski, zdobyty w ostatnim roku startów.

24 Godziny Le Mans edytuj

W latach 1992-1994 Brytyjczyk brał udział w najbardziej prestiżowym wyścigu długodystansowym 24 Godziny Le Mans. W japońskim zespole Toyota rywalizację zakańczał odpowiednio na ósmym, czwartym i wreszcie na drugim miejscu w ostatecznej klasyfikacji. W tym czasie partnerowali mu inni kierowcy z przeszłością w Formule 1, Austriak Roland Ratzenberger czy też Japończyk Toshio Suzuki.

 
Eddie Irvine podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii w roku 1995
 
Eddie Irvine podczas Grand Prix Kanady w roku 1999
 
Eddie Irvine podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych w roku 2002

Formuła 1 edytuj

Brytyjczyk debiut w Formule 1 zanotował w zespole Jordan, w 1993 roku, w zastępstwie Włocha Emanuela Naspettiego, podczas ostatnich dwóch wyścigów o Grand Prix Japonii i Grand Prix Australii. Już w pierwszym z nich zdołał uzyskać punktowaną szóstą pozycję. Kolejnej rundy nie udało mu się jednak ukończyć. Ostatecznie zajął 20. miejsce w końcowej klasyfikacji.

Swoimi występami zrobił spore wrażenie na szefie ekipy Eddiem Jordanie, który zakontraktował go na następny sezon. W pierwszym roku startów (nie wystąpił w trzech wyścigach, w których zastąpili go Japończyk Aguri Suzuki oraz Włoch Andrea de Cesaris) trzykrotnie zakończył zmagania na punktach, jednakże w wyniku wielu kolizji i awarii ukończył zaledwie pięć wyścigów. W ostatnim sezonie współpracy z irlandzkim zespołem czterokrotnie ukończył wyścig z punktami oraz pierwszy raz w karierze stanął na podium (3. miejsce podczas wyścigu o Grand Prix Kanady). Ponownie jednak zanotował wiele wypadków, przez które tracił szanse na dobry wynik. Oba sezony zakończył odpowiednio na 16. i 12. miejscu.

W latach 1996-1999 Irvine dostał szansę startów we włoskiej ekipie Ferrari. Partnerem Brytyjczyka został dwukrotny mistrz świata, Niemiec Michael Schumacher, który pozostawił wyraźnie w cieniu swojego partnera. W pierwszych dwóch sezonach startów w ekipie z Maranello, Eddie nie radził sobie jednak najlepiej, czego powodem było wiele wypadków. Na dodatek przydarzyło mu się sporo awarii, przez które tracił w drastycznym tempie dystans punktowy do czołówki. W wyniku tych zdarzeń ukończył je na odległej 10. i 7. pozycji, w porównaniu z trzecią i drugą (ostatecznie Niemcowi ta pozycja została odebrana) Schumachera. W 1998 roku wyniki Eddiego wyraźnie się poprawiły, dzięki czemu pewnie zajął 4. miejsce, z ośmioma miejscami na podium.

W ostatnim sezonie współpracy z włoską ekipą Brytyjczyk po kontuzji lidera stajni Michaela podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, dostał niepodważalną szansę walki o tytuł mistrza świata. Już w pierwszym wyścigu sięgnął po zwycięstwo. Odbyło się to jednak w dość przyjaznych okolicznościach. W kolejnych wyścigach Eddie jeździł w przeciwieństwie do poprzednich sezonów równo i konsekwentnie, a dzięki dużej pomocy partnera zespołu Schumachera, który powrócił po rekonwalescencji oraz problemom Miki Hakkinena w kilku wyścigach, do ostatniej rundy pozostawał liderem klasyfikacji generalnej (w głównej mierze dzięki Schumacherowi, wygrał przedostatnią eliminację o Grand Prix Malezji, przez co obaj o mało nie zostali zdyskwalifikowani). Podczas ostatniego wyścigu o Grand Prix Japonii jego największy rywal Hakkinen okazał się jednak bezkonkurencyjny i ostatecznie to on został mistrzem. Irvine w ostatniej rundzie zajął trzecią pozycję i ostatecznie drugą na koniec sezonu. Wygrał łącznie cztery rundy.

Sezon 1999 jest jednym z niewielu sezonów, w których rozstrzygnięcie w przypadku punktacji 10-8-6-5-4-3-2-1, byłoby inne. Gdyby taka punktacja (system ten wszedł w roku 2003) była w tym właśnie roku, Eddie Irvine zdobyłby tytuł.

W sezonie 2000 pomimo świetnej postawy, został zastąpiony przez byłego partnera z ekipy Jordan, Brazylijczyka Rubensa Barrichello. On z kolei zajął jego miejsce w brytyjskiej stajni Stewart Grand Prix, którą przekształcono w fabryczny zespół Jaguar Racing. W ciągu trzech lat startów w tym zespole z powodu wyraźnie słabszej formy bolidu nie był w stanie osiągać dobrych wyników, kończąc je odpowiednio na trzynastym, dwunastym i dziewiątym miejscu w końcowej klasyfikacji, z dorobkiem dwóch miejsc w pierwszej trójce podczas Grand Prix Monako i Grand Prix Włoch. Po roku 2002 postanowił zakończyć sportową karierę. Ostatnim wyścigiem dla Brytyjczyka było, podobnie jak w przypadku debiutu, Grand Prix Japonii.

Wyróżnienia edytuj

Brytyjczyk dwukrotnie został wyróżniony przez dziennik Autosport, odpowiednio w 1987 i 1999 roku. Poza tym również w 1999 roku dostał nagrodę Hawthom Memorial Trophy, która została utworzona na cześć legendy F1, Mike'a Hawthorna.

Wyniki edytuj

Podsumowanie edytuj

Sezon
 Zgł.
 Starty
 PKT
 P.
 P1
 P2
 P3
 Punkt.
 PP
 NO
 NS
 DK
 Zespoły
2002 1717 1717 0088 0099 000-- 000-- 0011 0033 000-- 000-- 1010 000--   Jaguar
2001 1717 1717 0066 1212 000-- 000-- 0011 0022 000-- 000-- 1111 000--   Jaguar
2000 1717 1616 0044 1313 000-- 000-- 000-- 0022 000-- 000-- 0044 000--   Jaguar
1999 1010 0099 7474 0022 0044 0022 0033 1414 000-- 0011 0011 000--   Ferrari
1998 1818 1818 4747 0044 000-- 0033 0055 1111 000-- 000-- 0033 000--   Ferrari
1997 1717 1717 2424 0077 000-- 000-- 0055 0066 000-- 000-- 0066 000--   Ferrari
1996 1616 1616 1111 1010 000-- 000-- 0011 0044 000-- 000-- 1010 000--   Ferrari
1995 1717 1717 1010 1212 000-- 000-- 0011 0044 000-- 000-- 0088 000--   Jordan
1994 1313 1313 0066 1616 000-- 000-- 000-- 0033 000-- 000-- 0088 000--   Jordan
1993 0022 0022 0011 2020 000-- 000-- 000-- 0011 000-- 000-- 0011 000--   Jordan
Sezony Zgł. Starty PKT Najwyższa pozycja
(mistrzostwa) 		P1 P2 P3 Punkt. PP NO NS DK Zespoły
10 148 147 191 1x2 4 5 15 50 - 62 - - 3

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eddie_Irvine&oldid=68194150”