Edward Brzeski
Edward Brzeski (ur. 18 października 1887 w Kaczkowie, zm. 23 października 1939 w Kościanie) – oficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, major Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 października 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
rolnik |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Erazma i Wandy z Zielenieckich. Absolwent gimnazjum i szkoły handlowej w Berlinie. W 1911 powołany do armii niemieckiej do 1 pułku artylerii polowej gwardii w Berlinie[1]. W 1914 został ponownie zmobilizowany i walczył na froncie zachodnim I wojny światowej.
W styczniu 1919 wstąpił do oddziałów powstańczych i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W składzie I dywizjonu 3 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. W lipcu 1920 kolumna 14 Dywizja Piechoty przebijała się szosą od Żłobinki na zachód w kierunku Motykały Wielkie. Podczas tego przemarszu kolumna kilkakrotnie napotkała na zacięty opór nieprzyjaciela, mianowicie na wysokości folwarku Bary. Nieprzyjaciel atakował z trzech stron.(...) kilkakrotnie kazał zajmować otwarte pozycje i stojąc w bezustannym ogniu nadzwyczaj skutecznie prowadził ogień, przyczyniając się do uratowania grupy[2][3]. Po zakończeniu walk zdemobilizowany. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 84. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[4]. Posiadał przydział w rezerwie do 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[5][6].
W okresie międzywojennym prowadził własne gospodarstwo rolne w Oborzyskach Starych. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „po ukończeniu 40 roku życia”[7].
Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Kościana, został zatrzymany, a potem rozstrzelany w grupie 17 innych zakładników pod ścianą kościańskiego Ratusza.
Pogrzebany na cmentarzu żydowskim, a po ekshumacji w 1946 jego prochy złożono w Mauzoleum na cmentarzu parafialnym[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2315[8]
- Krzyż Walecznych[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (15 września 1937)[9]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 26.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 27.
- ↑ Uziembło 1928 ↓, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 837.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 742.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 980.
- ↑ Uziembło 1928 ↓, s. 30.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 213, poz. 355 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia edytuj
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stanisław Uziembło: Zarys historji wojennej 14-go pułku artylerii polowej wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.