Edykt pretorski
Edykt pretorski – zbiór zasad, jakimi zamierzał się kierować pretor w czasie swojego urzędowania, które trwało jeden rok. Edykt będąc aktem prawnym i źródłem prawa łączył prawo rzymskie z prawami ludów podbitych.
Elementy edyktu edytuj
Edykt pretorski składał się z pięciu części. Pierwsza część zawierała zasady dotyczące zakresu działalności pretora oraz postępowania przed jego urzędem. Część druga i trzecia przedstawiały poszczególne przypadki udzielenia przez pretora ochrony prawnej przez udzielenie skargi-powództwa. Część czwarta przedstawiała sposoby egzekwowania orzeczeń sądowych. Część piąta zajmowała się udzielaniem ochrony prawnej przez pretora w postępowaniu poza procesowym.
Edykty wydawali edytuj
Edictum tralaticium edytuj
Główny trzon edyktu poprzednika, który nie jest zmieniany.
Lex Cornelia 67 r. p.n.e. edytuj
Ustawa ta stanowiła, iż pretor jest związany tym co zawarł w swoim edykcie,
Edictum perpetuum (edykt wieczysty) 125-138 r. edytuj
Na polecenie cesarza Hadriana, Salvius Iulianus zredagował jednolity tekst edyktu pretora miejskiego, edyla kurulnego oraz prawdopodobnie edykt namiestnika prowincji i pretora peregrynów. Tym samym kończy się prawotwórcza działalność pretora. Miał on obowiązywać na czas nieokreślony.
Ius honorarium edytuj
Nazwa prawa edyktowego, które miało na celu wspomaganie, uzupełnianie i poprawianie ius civile.
Bibliografia edytuj
- Rozwadowski W., "Prawo rzymskie".
- Bojarski W., "Prawo rzymskie".
- Kolańczyk K., "Prawo rzymskie".