Efekt Einsteina-de Haasa
Efekt Einsteina de Haasa – zjawisko fizyczne, w którym zmiana momentu magnetycznego swobodnego ciała powoduje obrót tego ciała w osi pola magnetycznego. Jest wystarczająco silny, aby można go było zaobserwować w materiałach ferromagnetycznych[1].
Efekt należy do grupy zjawisk magnetomechanicznych, w których obserwuje się związek między momentem pędu a momentem magnetycznym ciała[1].
Efekt został przewidziany przez O.W. Richardsona w 1908 roku[2]. Został nazwany na cześć Alberta Einsteina i Wandera Johannesa de Haasa, którzy opublikowali dwa artykuły w 1915 roku, twierdząc, że dokonali pierwszej eksperymentalnej obserwacji tego efektu[3][4].
Efekt ten wynika z zasady zachowania momentu pędu, w skład którego wchodzi moment pędu mechaniczny oraz spin elektronów. Zmiana momentu magnetycznego atomów wywołana jest ustawianiem się momentów magnetycznych atomów zgodnie z kierunkiem pola magnesującego. Wywołuje to zmianę ich momentów mechanicznych. Zgodnie z zasadą zachowania momentu pędu zmiana ta jest kompensowana przez zmianę momentu pędu ciała[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c „Encyklopedia fizyki” praca zbiorowa PWN 1973 t. 2 s. 842.
- ↑ O.W. Richardson, A Mechanical Effect Accompanying Magnetization, „Physical Review (Series I)”, 26 (3), 1908, s. 248–253, DOI: 10.1103/PhysRevSeriesI.26.248, ISSN 1536-6065 [dostęp 2023-02-08] (ang.).
- ↑ A. Einstein, W. J. de Haas. Experimenteller Nachweis der Ampereschen Molekularströme. „Deutsche Physikalische Gesellschaft, Verhandlungen”. 17, s. 152–170, 1915. (niem.).
- ↑ A. Einstein, W. J. de Haas. Experimental proof of the existence of Ampère's molecular currents. „Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam, Proceedings”. 18, s. 696–711, 1915. Bibcode: 1915KNAB...18..696E.