Elektorat Saksonii

Elektorat Saksonii
Kurfürstentum Sachsen
	1356–1806
Flaga	Herb
Stolica	Wittenberga (1356-1547); Miśnia (1423-1464); Drezno (1464-1806)
Ustrój polityczny	monarchia absolutna
Typ państwa	elektorat
Głowa państwa	Elektor Saksonii Fryderyk August I
Zależne od	Świętego Cesarstwa Rzymskiego
Podniesiony do rangi królestwa	1806
	; Granice Elektoratu Saksonii po Pokoju westfalskim w 1648
	Multimedia w Wikimedia Commons

Elektorat Saksonii (niem. Kurfürstentum Sachsen lub Kursachsen), czasem nazywany Górną Saksonią – niezależny elektorat Świętego Cesarstwa Rzymskiego; utworzony przez cesarza Karola IV na mocy wydanej w 1356 roku Złotej Bulli, która podniosła księstwo Saksonii-Wittenberg do rangi jednego ze świeckich elektoratów.

Historia edytuj

Po wygaśnięciu dynastii askańskiej w 1423, Elektorat Saksonii został nadany jako lenno margrabiom Miśni z dynastii Wettynów, którzy przenieśli swoją siedzibę nad Łabę, do Drezna.

Powstało silne państwo, obejmujące Saksonię, Turyngię^[a] oraz Saksonię-Anhalt, którego władcy byli elektorami. Mimo że państwo znajdowało się dość daleko od centrum dawnej Saksonii było ono zwane Górną Saksonią, a z czasem po prostu Saksonią.

W 1485 roku dynastia Wettynów podzieliła się na dwie linie – ernestyńską, która zachowała prawa elektorskie, i albertyńską. Spowodowało to oddzielenie obecnej Turyngii od reszty państwa. Mimo to znaczenie rządzonej przez linię albertyńską zmniejszonej Saksonii wzrosło, zwłaszcza po odzyskaniu w 1547 roku praw elektorskich. Po zawarciu pokoju w Pradze (1635) Saksonia została powiększona o Łużyce nadane jako dziedziczne lenno Wettynów, co potwierdził pokój westfalski (1648).

W latach 1697–1763 kraj pozostawał w unii personalnej z Polską^[b].

W XVIII wieku Saksonia była ważnym ośrodkiem kulturowym, ale została spustoszona w wyniku wojen, m.in. wojny północnej i siedmioletniej.

Po upadku Cesarstwa w 1806 roku, Wettynowie przyjęli tytuł królów Saksonii.