Wikipedia

Elizabeth Marvel

Elizabeth Allen Marvel (ur. 27 listopada 1969 w Los Angeles) – amerykańska aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa.

Elizabeth Marvel
Imię i nazwisko

Elizabeth Allen Marvel

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1969
Los Angeles

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Bill Camp (od 2004)

Lata aktywności

od 1992

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodziła się w Los Angeles[1] w Kalifornii jako córka Alo, gospodyni domowej, i Toma, prezesa przedsiębiorstwa Heyco Metals z Reading, działającego w branży metalurgicznej[2]. Wychowywała się z dwoma starszymi braćmi w Mohnton[2] w Pensylwanii. Jako dziecko często chorowała, zdiagnozowano u niej astmę[2]. Gdy miała 11 lat, jej ojciec zmarł w wieku 45 lat na zawał mięśnia sercowego[2]. Kiedy miała 13 lat, jej matka ponownie wyszła za mąż i przeprowadziła się z mężem na Sycylię[2]. Elizabeth Marvel została wysłana do Interlochen Arts Academy, szkoły z internatem w Michigan[2]. W 1988 podczas pobytu w Londynie była pod wrażeniem Vanessy Redgrave w sztuce Eugene’a O’Neilla Dotyk poety; wzbudziło to w niej chęć zostania aktorką[2]. Kształciła się w nowojorskiej Juilliard School[3].

Kariera edytuj

W 1992 zadebiutowała w roli Isabelli w komedii Williama Shakespeare’a Miarka za miarkę na kanadyjskim festiwalu w Stratford[2]. Po raz pierwszy na Broadwayu pojawiła się w roli Maszy w sztuce Antona Czechowa Mewa[4]. Potem występowała w innych broadwayowskich przedstawieniach: Święta Joanna George’a Bernarda Shawa (1993) w roli tytułowej św. Joanny d’Arc, Sztuka wyboru Ronalda Harwooda (1996) jako Emmi Straube, An American Daughter Wendy Wasserstein (1997) jako Quincy Quince, Seascape Edwarda Albeego (2005) w roli Sarah, Other Desert Cities (2012) jako Brooke Wyeth czy Piknik Williama Inge’a (2013) w roli Rosemary Sydney z Ellen Burstyn, Mare Winningham i Sebastianem Stanem[5]. W 2009 była nominowana do Drama Desk Award dla najlepszej aktorki w sztuce teatralnej za rolę w Pięćdziesięciu słowach[6].

Karierę sceniczną kontynuowała, grając w takich spektaklach off-broadwayowskich jak Troilus i Kresyda (1995) jako Kresyda, Król Lear (1996) w roli Regan, Henryk V (1996) jako Katarzyna (przedstawieniu prezentowanym na festiwalu szekspirowskim w Nowym Jorku)[7] i Makbet (1999) w roli Lady Makbet[8]. Nagradzana Obie Award dla najlepszej aktorki za role w sztukach: Mezalians George’a Bernarda Shawa (1998) jako Lina Szczepanowska, Teresa Raquin Émile’a Zoli (1998) w tytułowej roli, Tramwaj zwany pożądaniem (2000) jako Blanche DuBois i Hedda Gabler Henrika Ibsena (2005) w roli tytułowej[8]. W 2019 powróciła na Broadway w Królu Learze w roli Goneril[4], najstarszej z trzech córek tytułowego króla (Glenda Jackson)[9].

Jej pierwszą rolą telewizyjną była postać Amy Marshall w serialu policyjnym NBC Wydział zabójstw Baltimore (1998)[1]. Po debiucie w filmie fabularnym w roli niewidomej adwokatki Caroline Shepard w niezależnym dramacie Ten Hundred Kings (2000), otrzymała jedną z głównych ról (policjantki Nancy Parras) w serialu kryminalnym Bez pardonu (wcielała się w nią w latach 2000–2004). W filmie wcieliła się w postać dorosłej Mattie Ross w Prawdziwym męstwie. Zagrała także w takich produkcjach jak Tajne przez poufne, Dziedzictwo Bourne’a, Lincoln i Weekend z królem. Występowała w Prawie i porządku, Siostrze Jackie, Impersonalnych i Fargo. W 2014 dołączyła do obsady House of Cards w roli Heather Dunbar[10].

Życie prywatne edytuj

4 września 2004 wyszła za mąż za aktora Billa Campa[11], którego poznała na studiach w Juilliard School[2]. Mają syna Silasa (ur. 2007)[2].

Wybrana filmografia edytuj

Filmy
Seriale TV

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Elizabeth Marvel. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j Marc Myers: Elizabeth Marvel Was Born With Stars in Her Eyes. „The Wall Street Journal”, 2020-10-13. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  3. ↑ David Cote: Elizabeth Marvel, Ballsy theater actor, motherfucker. Time Out, 24 września 2008. [dostęp 2016-03-07]. (ang.).
  4. ↑ a b Elizabeth Marvel. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  5. ↑ Ben Brantley: 'Picnic' at American Airlines Theater. „The New York Times”, 2013-01-13. [dostęp 2022-02-10]. (ang.).
  6. ↑ Andrew Gans: Ruined and Billy Elliot Win Top Honors at Drama Desk Awards. „Playbill”, 2009-05-18. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  7. ↑ Elizabeth Marvel Factsheet. AllMovie. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  8. ↑ a b Elizabeth Marvel. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-02-11]. (ang.).
  9. ↑ Charles McNulty: Review: Glenda Jackson battles through a brazenly busy 'King Lear' on Broadway. „Los Angeles Times”, 2019-04-04. [dostęp 2022-02-11].
  10. ↑ a b c Elizabeth Marvel w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2022-02-11].
  11. ↑ Elizabeth Marvel Biography. „TV Guide”. [dostęp 2022-02-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elizabeth_Marvel&oldid=69660746”