Emil Knoevenagel
Heinrich Emil Albert Knoevenagel (ur. 18 czerwca 1865 w Hanowerze, zm. 11 sierpnia 1921 w Berlinie) – niemiecki chemik organik, odkrywca reakcji kondensacji estrów kwasu malonowego, nazwaną jego imieniem[1].
 Emil Knoevenagel w Heidelbergu w czasie obrony habilitacji | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor | |
| Specjalność: chemia organiczna | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura |
1896 |
Życiorys edytuj
Po ukończeniu średniej szkoły w Hanowerze w 1884 r. rozpoczął studia chemiczne na miejscowej Politechnice (Technischen Hochschule Hannover). W 1886 r. przeniósł się na Uniwersytet w Getyndze, gdzie pod kierunkiem Viktora Meyera obronił w 1889 r. pracę doktorską dotyczącą wolnych rodników, po czym przeniósł się na Uniwersytet w Heidelbergu, gdzie został asystentem Roberta Bunsena. Pod jego kierunkiem uzyskał w 1892 r. habilitację na podstawie dysertacji dotyczącej asymetrycznych reakcji kondensacji, po czym pracował na tej uczelni jako privatdozent. W 1896 został nominowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1900 r. został profesorem zwyczajnym katedry chemii organicznej na tym samym uniwersytecie[1].
Większość jego prac naukowych, po obronie habilitacji jest poświęcona reakcjom prowadzącym do otrzymywania heterocyklicznych związków aminowych i ich zastosowaniu jako katalizatorów innych reakcji chemicznych[2].
Rodzina edytuj
Był synem chemika dr Juliusa Knoevenagela i Friederike Jacobi, córki producenta samochodów z Leiden. W 1885 poślubił Elisabeth Wocher, córkę aptekarza, z którą miał trzech synów. W czasie I wojny światowej był oficerem sztabowym w armii niemieckiej na froncie zachodnim[3].
Ważniejsze publikacje edytuj
- Beiträge zur Kenntnis der negativen Natur organischer Radikale. Druck der Dieterich'schen Universitäts-Buchdruckerei (W. Fr. Kaestner), Göttingen 1889 (praca doktorska,Göttingen, Phil. Fak., vom 17. Juni 1889).
- Beiträge zur Kenntnis des asymmetrischen Kohlenstoffatoms. Verlag Schade, Heidelberg 1892 (dysertacja habilitacyjna, Universität Heidelberg 1892).
- Thiele’s Theorie der Partialvalenzen im Lichte der Stereochemie, Justus Liebigs Annalen der Chemie. wol. 311–312, Leipzig 1900, str. 241–255.
- Praktikum des anorganischen Chemikers : Einführung in die anorganische Chemie auf experimenteller Grundlage. Veit, Leipzig 2nd ed. 1909 wersja cyfrowa.
Przypisy edytuj
- ↑ a b „Angewandte Chemie”. 35 (5), s. 29-30, 1922. DOI: 10.1002/ange.19220350503. (niem.).
- ↑ B. List: Emil Knoevenagel und die Ursprünge der Aminokatalyse, Angewandte Chemie. wol. 122, 2010, str. 1774-1779, doi
- ↑ Hannoversches Biographisches Lexikon: Von den Anfängen bis in die Gegenwart. Eintrag „Haën, Eugen de“. Schlütersche, 2002, ISBN 3-87706-706-9