Enantiophoenix
 |
Ten artykuł od 2014-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Enantiofeniks (Enantiophoenix electrophyla) – kopalny ptak z grupy Euenantiornithes. Jego pozostałości odnaleziono w późnokredowych osadach (cenoman) w Libanie[2]. Jego nazwa nawiązuje do podgromady ptaków jakiej był przedstawicielem (Enantiornithes) oraz do mitycznego feniksa.
| Enantiophoenix electrophyla | |
| A. Cau & P. Arduini, 2008[1] | |
| Okres istnienia: kreda późna | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Enantiophoenix |
| Gatunek |
Enantiophoenix electrophyla |
Był to niewielki ptak dochodzący do ok. 15-20 cm długości[3]. Jedyny znany szkielet posiada kości klatki piersiowej, element mostka oraz większą część stopy. Kończyny tylne były wyposażone w zakrzywione pazury służące zapewne do chwytania gałęzi.
Ptaka tego zakwalifikowano do Enantiornithes, dużej grupy ptaków, która dominowała w okresie kredy. Dokładniej enantiofeniks był przedstawicielem Avisauridae, prymitywnej rodzina Enantiornithes występującej w Europie, Ameryce Południowej i Ameryce Północnej oraz na Bliskim Wschodzie. Przodków rodziny upatruje się w prymitywniejszych ptakach z Dalekiego Wschodu, szczególnie Chin. Jest to rodzaj pośredni między późnokredowymi awizaurami typowymi dla Zachodniej Półkuli, ponieważ przodkowie tej grupy zostali znalezieni w Azji. Enantiophoenix jest również najstarszym ptakiem znalezionym w osadach płyty arabskiej.
Skamieniałości wskazują, że zwierzę prowadziło nadrzewny tryb życia (zakrzywione pazury służące do chwytania gałęzi drzew). Na korpusie stwierdzono ślady bursztynu: wydaje się, że ptak ten odżywiał się czasami żywicą (która po milionach lat staje się bursztynem)[2]. Stąd nazwa gatunkowa zwierzęcia, electrophyla oznacza „miłośnik bursztynu”[1][3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b A. Cau, P. Arduini. Enantiophoenix electrophyla gen. et sp. nov. (Aves, Enantiornithes) from the Upper Cretaceous (Cenomanian) of Lebanon and its phylogenetic relationships. „Atti della Societa Italiana di Scienze Naturali e del Museo ivico di Storia Naturale in Milano”. 149 (2), s. 293–324, 2008. (ang.).
- ↑ a b Rubén Molina-Pérez i inni, Dinosaur Facts and Figures: The Theropods and Other Dinosauriformes, Princeton University Press, 2019, s. 137, 202, ISBN 978-0-691-18031-1 (ang.).
- ↑ a b Matthew P. Martyniuk, A Field Guide to Mesozoic Birds and Other Winged Dinosaurs, Pan Aves, 2012, s. 140, ISBN 978-0-9885965-0-4 (ang.).