Ennin
Ennin (jap. 円仁; ur. 794, zm. 864) – japoński mnich, podróżnik, filozof ze szkoły tendai. Znany pod pośmiertnym imieniem Jikaku daishi (慈覚大師, wielki mistrz Jikaku).
 Ennin | |
| Data i miejsce urodzenia |
794 |
|---|---|
| Data śmierci |
864 |
| Szkoła | |
| Nauczyciel | |
| Następca | |
| Zakon | |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne |
opat (zasu), wielki mistrz (daishi) |
Biografia edytuj
.jpg)
Urodził się w rodzinie Mibu w ówczesnej prowincji Shimotsuke (ob. prefektura Tochigi)[1].
W wieku 8 lat rozpoczął naukę w klasztorze Daiji-ji (pref. Tochigi), a w wieku 14 lat rozpoczął praktykę buddyjską w Enryaku-ji na górze Hiei. Był uczniem Saichō[2].
W 838 r. udał się do Chin w ramach misji cesarza Nimmyō. Po przybyciu do Yangzhou rozpoczął studiowanie ezoterycznych tekstów u dwu mistrzów. U mistrza Chuanyana przeszedł ceremonię inicjacji[3]. Po przeczekaniu zimy w klasztorze w Szantungu prowadzonym przez koreańskich mnichów udał się wiosną 839 r. na górę Wutai[1].
Po jakimś czasie udał się do Chang’anu, ówczesnej stolicy Chin, gdzie studiował i praktykował nauki ezoteryczne w latach 840-845 u trzech różnych nauczycieli[3]. Został zaordynowany do dwóch rytuałów mandali. Następnie udał się w podróż statkiem po Wielkim Kanale Chińskim[1].
Ennin był świadkiem wstąpienia na tron antybuddyjskiego cesarza Wuzonga w 840 r. i prześladowań buddyzmu w latach 842-846. W ich wyniku został w 847 r. deportowany do Japonii.
Jego opanowanie nauk ezoterycznych (jap. mikkyō) było na tak wysokim poziomie, że przewyższył samego Kūkaia z ezoterycznej szkoły shingon. Dlatego też właśnie Enninowi cesarz przekazał prowadzenie corocznego inicjacyjnego rytuału ezoterycznego hiei kanjo od 849 r.[3]
W 854 r. został głównym opatem (zasu) szkoły tendai w Enryaku-ji. Pozostał na tym stanowisku przez 20 lat. Wybudował wtedy budynki (Tō-in) dla przechowywania sutr przywiezionych przez niego z Chin. Z Chin przywiózł 559 tomów pism buddyjskich. Wprowadził również w Japonii nowy rodzaj praktyki zwanej nembutsu, która związana była z kultem buddy Amidy[2]. Poza tym założył m.in. klasztory: Onjō-ji (znany bardziej jako Mii-dera w prefekturze Shiga) i Ryūshaku-ji (lub Risshaku-ji) w prefekturze Yamagata[1].
Jest autorem ponad 100 dzieł, w tym dziennika z podróży po Chinach pt.: Nittō guhō junrei kōki (入唐求法巡礼行記, Zapiski z pielgrzymki do Chin w poszukiwaniu Prawa, 838–847)[4].
Ennin był utalentowanym rzeźbiarzem. Jednym z przykładów jego pracy jest drewniana kopia statuetki bosatsu Kannon, umieszczonej w Sensō-ji, najstarszej świątyni buddyjskiej w Tokio. Jest ona wystawiana na widok publiczny raz w roku w dniu 13 grudnia.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Red. Yusen Kashiwahara, Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Str. 257
- ↑ a b Ennin, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ a b c Ennin - Ancient History Encyclopedia [online], www.ancient.eu [dostęp 2018-05-13] (ang.).
- ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 68. ISBN 978-83-01-17214-5.
Źródła i bibliografia edytuj
- [1]
- Ennin, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
- Red. Yusen Kashiwahara, Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Kōsei Publishing Co. Tokio. 1994. Str. 379. ISBN 4-333-01630-4