Eparchia tomska
Eparchia tomska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, erygowana w 1834, zlikwidowana w 1946, restytuowana w 1997. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita tomski i asinowski Rościsław (Diewiatow)[1], zaś funkcje katedry pełni sobór Objawienia Pańskiego w Tomsku. Administratura wchodzi w skład metropolii tomskiej[2].
 Sobór Objawienia Pańskiego w Tomsku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Siedziba |
Tomsk |
| Data powołania |
1834 |
| Data zamknięcia |
1946 (restytucja: 1997) |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Metropolia | |
| Sobór | |
| Biskup diecezjalny |
metropolita tomski i asinowski Rościsław (Diewiatow) |
| Dane statystyczne (2014) | |
| Liczba dekanatów |
4 |
| Liczba parafii |
88 |
| Liczba klasztorów |
1 |
Położenie na mapie Tomska  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie obwodu tomskiego  | |
 56°29′22,9″N 84°56′54,7″E/56,489694 84,948528
| |
| Strona internetowa | |
Eparchia została utworzona w 1834 poprzez wydzielenie z eparchii tobolskiej i tiumeńskiej. Do 1940 jej funkcjonowanie zamarło wskutek zmasowanych represji radzieckich – władze zlikwidowały wszystkie podległe administraturze placówki duszpasterskie. Kilka cerkwi otwartych między 1940 a 1946 podporządkowano następnie dekanatowi tomskiemu eparchii nowosybirskiej. Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego restytuował administraturę w 1997[2].
Według danych z 2011 w strukturach eparchii działało 130 parafii obsługiwanych przez 123 kapłanów. Eparchia prowadziła ponadto centrum pomocy uzależnionym od narkotyków „Poszukiwanie zaginionych” oraz dom starców przy cerkwi Trójcy Świętej w Tomsku, jak również seminarium duchowne[2]. W monasterach podlegających administraturze przebywały 102 osoby[2]. W grudniu 2013 z eparchii tomskiej wydzielono eparchię kołpaszewską[2]. W nowych granicach eparchii – według danych z października 2014 – działało 88 parafii, zgrupowanych w 4 dekanatach[3].
Ordynariusze[4] edytuj
- Agapit (Wozniesienski), 1834–1841
- Atanazy (Sokołow), 1841–1853
- Parteniusz (Popow), 1854–1860
- Porfiry (Sokołowski), 1860–1864
- Witalis (Wiertogradow), 1865–1866
- Aleksy (Nowosiełow), 1867–1868
- Platon (Trojepolski), 1868–1876
- Piotr (Jekatierinowski), 1876–1883
- Włodzimierz (Pietrow), 1883–1886
- Izaak (Położenski), 1886–1891
- Makary (Niewski), 1891–1912
- Metody (Gierasimow), 1912–1914
- Anatol (Kamienski), 1914–1919
- Jakub (Piatnicki), 1920–1921
- Andrzej (Uchtomski), 1921
- Wiktor (Bogojawlenski), 1921–1922[5]
- Dymitr (Bielikow), 1923–1926
- Fostyriusz (Maksimowski), 1930–1933
- Sergiusz (Wasilkow), 1933–1935
- Borys (Szypulin), 1935
- Serafin (Kokotow), 1935–1936
- Serafin (Szamszew), 1936–1937
- Arkadiusz (Afonin), 1997–1998
- Rościsław (Diewiatow), od 1998
Monaster[2] edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Ростислав, митрополит Томский и Асиновский (Девятов Сергей Николаевич)
- ↑ a b c d e f Томская епархия
- ↑ Informacje na oficjalnej stronie eparchii (ros.)
- ↑ Томская епархия. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-27)].
- ↑ Виктор (Богоявленский Всеволод Семенович)