Erazm Stanisław Kuźma (ur. 3 kwietnia 1926 w Wągrowcu, zm. 21 marca 2014 w Szczecinie[1]) – polski eseista i krytyk literacki.

Erazm Kuźma
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1926
Wągrowiec

Data i miejsce śmierci

21 marca 2014
Szczecin

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia literatury polskiej XX w., teoria literatury
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1974

Habilitacja

1980

Profesura

1990

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Szczeciński

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Od 1951 roku związany ze Szczecinem. W 1974 uzyskał stopień doktora za rozprawę o ekspresjonizmie. W 1980 został doktorem habilitowanym. W latach 1960-1966 był wykładowcą Studium Pedagogicznego. Od 1968 wykładał na WSP w Szczecinie. Później był wykładowcą na Uniwersytecie Szczecińskim[1]. W 1990 uzyskał stopień profesora. Od 1993 członek Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zginął tragicznie w wypadku drogowym potrącony na przejściu dla pieszych w Szczecinie[2]. Pochowany został na cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera 93A).

Twórczość wybrana edytuj

  • Z problemów świadomości literackiej i artystycznej ekspresjonizmu w Polsce (1976)
  • Mit Orientu i kultury Zachodu w literaturze XIX i XX wieku (1980)
  • Między konstrukcją a destrukcją. Szkice z historii i teorii literatury (1994)[3]

Opracowania edytuj

  • Nazwanie ziemi. Ziemia szczecińska w poezji (antologia – 1970)

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj