Ernest Ranglin
Ernest Ranglin (ur. 19 czerwca 1932) – jamajski gitarzysta i kompozytor, muzyk sesyjny Studia One Clementa „Sir Coxsone'a” Dodda, znany z częstej współpracy z The Skatalites, Monty Alexandrem i Jimmym Cliffem; odegrał znaczącą rolę we wszystkich etapach powstawania muzyki jamajskiej, w szczególności będąc jednym z prekursorów ska, rocksteady oraz reggae.
 Ernest Ranglin w 2008 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1932 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
ska, rocksteady, reggae, jazz |
| Zawód |
gitarzysta, kompozytor |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Urodził się i dorastał w niewielkim miasteczku Robin's Hall w regionie Manchester. Muzyką zainteresowała go początkowo babcia, będąca organistką w lokalnym kościele adwentystów, a następnie dwóch wujów grywających na ukulele, którzy widząc talent siostrzeńca, sprezentowali mu na siódme urodziny właśnie taki instrument[1]. Wkrótce młody Ernest porzucił ukulele na rzecz prawdziwej gitary (w międzyczasie skonstruował sobie również własną, z przewodów i puszek po sardynkach)[1]. Gdy miał 14 lat, przeprowadził się wraz z rodziną do stolicy kraju Kingston, gdzie uczęszczał do college'u. Jednocześnie rozwijał swoją muzyczną pasję, nie tylko studiując gitarowe podręczniki, ale przede wszystkim podglądając na żywo nocne występy miejscowych zespołów; jego idolem był popularny wówczas w mieście gitarzysta Cecil Houdini[2]. W wieku 15–16 lat postawił pierwsze kroki na dorosłej scenie, dołączając do jazzowego big-bandu założonego przez saksofonistę Vala Bennetta, by wkrótce zamienić ją na konkurencyjny zespół prowadzony przez Erica Deansa. Wraz z Eric Deans Orchestra koncertował w wielu różnych miejscach na Karaibach, od rodzimej wyspy aż po Bahamy.
W 1958 roku Ranglin założył własny kwintet, z którym dawał liczne występy w północnej części Jamajki. Podczas jednego z koncertów w hotelu Half Moon w Montego Bay muzyk został zauważony przez Chrisa Blackwella, przyszłego założyciela Island Records, który zaprosił go do wspólnych nagrań. Ich owocem był m.in. jeden z pierwszych albumów wydanych przez wytwórnię Blackwella; na jednej stronie znalazły się utwory Ranglina, na drugiej zaś pianisty Lance'a Heywooda. Z kolei w roku 1959 nawiązał współpracę z kontrabasistą Cluettem Johnsonem, który wraz ze swoim zespołem Clue J & His Blues Blasters uznawany jest za jednego z prekursorów muzyki ska. Wspólnie zaangażowali się wówczas jako muzycy sesyjni w słynnym Studiu One Clementa „Sir Coxsone” Dodda, gdzie pracowali z najlepszymi wykonawcami tamtego okresu. Ponadto, ich własną kompozycję pt. „Shuffling Jug” tradycyjnie uważa się za pierwszy utwór, w którym pojawia się rytm ska.
W 1964 roku o artyście przypomniał sobie Blackwell, który po przenosinach swojej wytwórni do Londynu, zaprosił go wraz z piosenkarką Millie Small do Wielkiej Brytanii. Gitarzysta akompaniował wokalistce na jej debiutanckim albumie My Boy Lollipop. Tytułowy utwór z tego krążka, w maju 1964 roku osiągnął drugie miejsce zarówno na brytyjskiej liście przebojów, jak też w amerykańskim notowaniu Billboard Hot 100[3], stając się w ten sposób pierwszą piosenką ska, która odniosła międzynarodowy sukces. Przebywając w Londynie, Ranglin przez dziewięć miesięcy występował w słynnym klubie jazzowym Ronnie'ego Scotta. Z tego okresu działalności pochodzą także dwa jego solowe albumy jazzowe, Wranglin' oraz Reflections. Można go również usłyszeć w utworze „It Hurts To Be Alone” z wydanej w 1965 roku płyty The Wailing Wailers, będącej debiutanckim albumem zespołu Boba Marleya.
Od drugiej połowy lat 60. Ranglin regularnie występował z Jimmym Cliffem i swoim dawnym przyjacielem, pianistą Monty Alexandrem. Równocześnie kontynuował współpracę ze znanymi producentami – oprócz Sir Coxsone'a byli to m.in. Lee „Scratch” Perry i Clancy Eccles. Jak sam często stwierdza w wywiadach, owocem jego pracy z Perrym i Ecclesem miał być pierwszy w historii utwór reggae, „Say What You're Saying", śpiewany przez Erica „Monty'ego” Morrisa. Obecnie, mimo podeszłego wieku, wciąż bierze aktywny udział w licznych trasach koncertowych, pracuje także nad własną autobiografią.
W roku 2006 ukazał się krótkometrażowy film dokumentalny w reżyserii Christoffera Salzgebera pt. Roots of Reggae: The Ernest Ranglin Story, w którym oprócz samego Ranglina wypowiadają się o nim m.in. Blackwell i Cliff, a także Damian Marley i Robby Krieger[4].
Dyskografia edytuj
- Guitar In Ernest (1958, Island)
- Wranglin' (1964, Island)
- Reflections (1965, Island)
- Guitar In Ernest (1965, Federal)
- The Exciting Ranglin (1966, Federal)
- Boss Reggae (1969, Federal)
- A Mod A Mod Ranglin (1970, Federal)
- Ranglin Roots (1972, Water Lily)
- Ranglypso (1976, MPS)
- Below the Bassline (1996, Island Jamaica Jazz)
- Memories of Barber Mack (1997, Island Jamaica Jazz)
- In Search of the Lost Riddim (1998, Palm Pictures)
- Modern Answers To Old Problems (2000, Telarc)
- Grooving (2001, Blue Moon)
- Gotcha! (2001, Telarc)
- Alextown (2005, Palm Pictures)
- Surfin' (2005, Telarc)
- Order of Distinction (2006, AIX)
- Ranglin & Friends (2010, Dubtonic Kru)
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dr. Ernie Ranglin, I Presume?. www.jamaica-gleaner.com. [dostęp 2011-08-15].
- ↑ The Lost Riddim. www.tallawah.com. [dostęp 2011-08-15].
- ↑ My Boy Lollipop - Millie Small. www.billboard.com. [dostęp 2011-08-15].
- ↑ Roots of Reggae: The Ernest Ranglin Story. www.imdb.com. [dostęp 2011-08-15].
Bibliografia edytuj
- Ernest Ranglin: Biography. www.ernestranglin.com. [dostęp 2011-08-15]. (ang.).
- Jason Ankeny: Ernest Ranglin: Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2011-08-15]. (ang.).
- Angus Taylor: Interview: Ernest Ranglin (Part 1). www.unitedreggae.com. [dostęp 2012-02-18]. (ang.).
- Angus Taylor: Interview: Ernest Ranglin (Part 2). www.unitedreggae.com. [dostęp 2012-02-18]. (ang.).