Ernest Skalski
Ernest Kajetan Skalski (ur. 18 stycznia 1935 w Warszawie) – polski dziennikarz i publicysta.
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1935 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, publicysta |
| Alma Mater | |
| Pracodawca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
W 1948 należał do Związku Walki Młodych, a od 1948 do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1957–1958 kandydat na członka PZPR. W 1957 ukończył studia historyczne na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. W latach 1957–1958 był referentem Biura Pełnomocnika Rządu PRL ds. Repatriacji Polaków ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w Moskwie. Został usunięty ze Związku Radzieckiego za pomaganie w nawiązywaniu kontaktów przez sowieckich dysydentów ze Związku Patriotów z Eligiuszem Lasotą[1].
Dziennikarstwem zajął się w 1958, podejmując pracę w „Sztandarze Młodych”[2], wówczas organie Związku Młodzieży Socjalistycznej. Związany następnie z różnymi tytułami prasowymi, współpracował również z radiem i telewizją. Był członkiem redakcji takich pism jak „Widnokręgi”, „Głos Pracy”, „Panorama Polska”[1], „Życie Gospodarcze”[2], „Kultura” i „Polityka”[3]. W zbiorach IPN znajduje się jego teczka personalna tajnego współpracownika założona w 1966[4]. W 2008 Ernest Skalski wygrał proces cywilny o ochronę jego dóbr osobistych w związku z artykułem prasowym mogącym sugerować jego współpracę z SB[5].
Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 dołączył do nowo powstałej redakcji „Tygodnika Solidarność”[6]. W stanie wojennym współtworzył czasopisma drugiego obiegu, w tym „Tygodnik Wojenny” i „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, pisując również m.in. do „Tygodnika Mazowsze”[7]. Zawodowo był wówczas publicystą „Tygodnika Powszechnego”[2].
W 1981 został członkiem władz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, po jego delegalizacji działał w podziemnym SDP[2].
W 1989 należał do założycieli „Gazety Wyborczej”[8]. Był komentatorem i zastępcą redaktora naczelnego tego dziennika, a także członkiem zarządu Agory. Później do 2005 publikował w „Rzeczpospolitej”[2]. Wszedł także w skład redakcji portalu publicystycznego Studio Opinii[2].
Opublikował m.in. książkę Apartheid (tom 147 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1969).
Odznaczenia edytuj
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[9].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Grzegorz Majchrzak: Ernest Kajetan Skalski. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2023-04-16].
- ↑ a b c d e f Ernest Skalski. studioopinii.pl. [dostęp 2015-02-24].
- ↑ Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 53.
- ↑ Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Warszawie (1944) 1954–1990. ipn.gov.pl. [dostęp 2017-03-01].
- ↑ Casus Ernesta Skalskiego. press.pl. [dostęp 2017-08-07].
- ↑ Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 66.
- ↑ Ernest Skalski. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 2015-02-24].
- ↑ Ernest Skalski. Słowo na wybory. „Polityka”, s. 56–57, 15 maja 2019.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 624).