Erwin Olaf
Erwin Olaf, właśc. Erwin Olaf Springveld (ur. 2 czerwca 1959 w Hilversum w Holandii, zm. 20 września 2023 w Amsterdamie[1]) – holenderski współczesny fotografik oraz reżyser filmowy. Jego prace mają odniesienia do filmów Herzoga czy Felliniego, czy do malarstwa Vermeera[2]. Od wczesnych lat 80. żył i pracował w Amsterdamie[3].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1959 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 września 2023 |
| Zawód, zajęcie |
artysta fotograf, producent filmowy, reżyser |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Wczesne lata edytuj
Urodził się w Hilversum[4] w Holandii jako syn Lydii van 't Hoff i Simona Jacobusa Springvelda. W latach 1977-1980 studiował dziennikarstwo w School of Journalism w Utrechcie[5]. Ukończył też fakultet poświęcony fotografii prasowej[6].
Kariera edytuj
Po ukończeniu studiów, przyjął posadę asystenta fotografa André Ruigroka i w tym samym czasie zaczął też robić autoportrety. W tym okresie duży wpływ na jego twórczość miał choreograf Hans van Manen i prace Roberta Mapplethorpe'a[7].
Od 1981 zaczął pracować jako fotograf niezależny, przyjmował zlecenia komercyjne i działał w środowiskach homoseksualnych w Holandii[3]. Od samego początku jego realizacje charakteryzowało połączenie komentarza społecznego z estetyką fotografii użytkowej[5]. Perfekcyjnemu fotografowi szybko udało się nawiązać kontakt z takimi gigantami jak Audi, BMW, Coca-Cola czy Heineken[5].
Jego zdjęcia reklamowe, silnie naznaczone jego indywidualnym stylem – dowcipne, przewrotne, odważne i intrygujące[6], jak zdjęcia z cyklu Fashion Victim, w których fotograf potępia nadmierny konsumpcjonizm, przywiązanie do metek i drogich marek. Cykl bardzo odważnych aktów, w których modele i modelki mają założone na głowy torby na zakupy z drogich sklepów (Chanel, Armani, Calvin Klein) radykalnie i jednoznacznie odnosi się do tego zjawiska[8].
Eksplozję zainteresowania przyniósł mu w 2000, najbardziej rozpoznawalny cykl „Królewska Krew”[5]. W 2005 zrobił zdjęcia do słynnego kalendarza kawy Lavazza.
Miksując fotografię prasową z fotografią studyjną, Olaf wypłynął na światową scenę sztuki w 1988, kiedy to otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie Young European Photographer, dzięki serii fotografii pt. „Chessmen” (Szachiści)[9], przedziwne portrety nagich, wyposażonych w rozmaite atrybuty postaci. Nagroda ta poprzedzona była wystawą w Museum Ludwig w Kolonii (Niemcy). Z kolei w projekcie „Mature” pokazał w erotycznych pozach nagie kobiety w podeszłym wieku. Od tamtej pory, w swych licznych pracach, Erwin Olaf kontynuuje eksplorację zagadnień dotyczących płci, seksualności i humoru[9].
W 2014 w Muzeum Narodowym w Gdańsku w Zielonej Bramie w Gdańsku miała miejsce wystawa czterech cykli: „Blacks”, „Grief” oraz siostrzane „Dusk” i „Dawn”, a także kilka prac wideo[2].
Klienci edytuj
Erwin Olaf wykonywał fotografie dla takich marek jak: Audi, CITY Magazine, Diesel, Diet Coke, Elle, Heineken, JWT, Kirshenbaum, Kohler, Lavazza, Levi's, Marriott, McCann, McGarry Bowen, Microsoft, Momentum, Moooi, New York Times Magazine, Nintendo, Nokia, PlayStation, TBWA/Chiat/Day, Virgin[9][10].
Nagrody edytuj
| Rok | Nagroda | Tytuł |
|---|---|---|
| 1988 | Pierwsza Nagroda w konkursie Young European Photographers | seria fotografii pt. „Chessmen” |
| 1999 | Srebrny Lew (Międzynarodowy Festiwalu Reklamy w Cannes) | jedno ze zdjęć z kampanii marki Diesel z 1999 |
| 2001 | Srebrny Lew (Międzynarodowy Festiwalu Reklamy w Cannes) | jedno ze zdjęć z serii Heineken |
| 2003 | Złoto (Photography District New York) | seria zdjęć reklamowych marki Nicorette |
| Grote Paul – I miejsce w rankingu Top-40 holenderskich fotografów | ||
| 2004 | Nagroda The Association of Photographers in London | seria „Separation” |
| 2005 | Nagroda w konkursie Photography Annual Award, Photo District News | zdjęcie „The Hairdresser's” z serii „Rain” |
| 2006 | Pierwsza Nagroda „Outstanding Achievement”, The International Color Awards, Masters Of Color Photography | |
| 2008 | Lucie Award – osiągnięcia w fotografii reklamowej[11] |
Przypisy edytuj
- ↑ Koningspaar roemt overleden ‘hoffotograaf’ Erwin Olaf (64): ‘Nederland verliest een groot kunstenaar’. ad.nl. [dostęp 2023-09-20]. (niderl.).
- ↑ a b Borys Kossakowski (2014-04-26): Elegancja i perwersja. Dekadencka fotografia Erwina Olafa. Trojmiasto.pl. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
- ↑ a b Fotografia XX wieku, Museum Ludwig w Kolonii, wydawnictwo TASCHEN/TMC Art, 2007
- ↑ Erwin Olaf Biography. Hamiltons. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
- ↑ a b c d Bownik (2013-10-11): Być jak Erwin Olaf. Digital Camera Polska. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
- ↑ a b Anna Cymer (2010-03-01): Sylwetki fotografów: Erwin Olaf – prowokator i entuzjasta uroków życia. ŚwiatObrazu. [dostęp 2014-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
- ↑ Michalina Domoń (2017-06-08): Piękno jest w oku widza – wywiad z Erwinem Olafem. Artysta i sztuka. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
- ↑ Erwin Olaf. Curiator. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).
- ↑ a b c Bernstein & Andriulli – Photographers – Erwin Olaf. ba-reps.com. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
- ↑ Bownik (2013-10-11): Erwin Olaf. Artysta i sztuka. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
- ↑ Bernstein & Andriulli. ba-reps.com. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).