Estella (męczennica)

Estella, także Eustella, Stella (ur. i zm. w III wieku n.e. w Galii) – święta męczennica, patronka miasta Saintes. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w Kościele katolickim 11 maja, a w Cerkwi prawosławnej 30 kwietnia.

Święta
Estella
męczennica
Ilustracja
Witraż z wizerunkiem świętej Estelli w bazylice św. Eutropiusza w Saintes
Miejsce śmierci

Saintes

Czczona przez

Kościół katolicki

Patronka

Saintes

Hagiografia edytuj

Jak podaje legenda, ojciec Estelli był wysoko urodzonym Rzymianinem, pełniącym funkcję legata w mieście Saintes, a matka pochodziła ze starożytnego rodu druidów. Dziewczyna została nawrócona przez świętego Eutropiusza, który ją ochrzcił i uczynił swoją uczennicą.

W piśmiennictwie chrześcijańskim pierwsze wzmianki o tej postaci pojawiają się dopiero w średniowieczu, przede wszystkim w przewodniku pielgrzyma zawartym w Kodeksie Kalikstyńskim (XII w.). Wspomniano ją również w żywocie świętego Eutropiusza opracowanym w roku 1612 przez anonimowego jezuitę, który zapisał: „Być może ojciec, który ani prośbami, ani groźbami nie zdołał jej odwieść od religii chrześcijańskiej i obietnicy złożonej Bogu, że zachowa bez najmniejszej skazy kwiat swego dziewictwa, wpadł w wielki gniew i, zapominając o wszelkim przyrodzonym uczuciu, splamił swe dłonie krwą niewinną przenajświętszej córki (...), a ściął jej głowę, bo nie chciała iść drogą jego bezbożności i wyrzec się Jezusa Chrystusa”[1].

Przyjmuje się, że śmierć męczeńską poniosła na arenie w Saintes. Źródło św. Estelli, płynące obok amfiteatru, jest celem licznych pielgrzymek. Zgodnie z miejscowym zwyczajem odwiedzają je także panny na wydaniu, żeby poznać swoje przyszłe losy: jeśli wrzucone do źródła szpilki ułożą się w znak krzyża, wróżba jest pomyślna[2].

Pierwotna forma jej imienia, Eustelle, wywodzi się z greckiego eu ‘piękny’ i stello ‘ozdabiam’. Wersja zlatynizowana, Estelle (‘gwiazda’), została rozpowszechniona przez poetę i noblistę Frédérica Mistrala, który tę świętą obrał za patronkę Związku Felibrów, grupy literatów, walczących o odrodzenie kultury prowansalskiej[3].

Przypisy edytuj

  1. La vie du glorieux martyr de Iesus-Christ S. Eutrope, red. Jean Bichon, Saintes 1619, s. 47.
  2. Jacques Baudoin, Grand livre des saints: culte et iconographie en Occident, Éditions Créer, Florat 2006, s. 209.
  3. Stanisław Gniadek, Wstęp, [w:] Fryderyk Mistral, Mirejo, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1964, s. XXI.