Estoppel

Estoppel (łac. venire contra factum proprium) – przeszkoda niepozwalająca stronie na powołanie się na fakty czy okoliczności sprzeczne z jej poprzednimi oświadczeniami lub czynnościami.

Podmiot prawa, jeśli trwał przy określonej praktyce, nie może powoływać się na bezprawność tej praktyki lub jej niewiążący charakter, o ile inny podmiot prawa przyjmował tę praktykę w dobrej wierze i poniósłby szkody w wyniku zmiany tej praktyki.

Zasada stosowana w sądownictwie arbitrażowym i wewnętrznym anglosaskim, odgrywa istotne znaczenie we współczesnym międzynarodowym prawie publicznym. Sprowadza się ona w tym prawie do łacińskiej paremii non concedit venire contra factum proprium (nie pozwalać sobie na działanie sprzeczne z własnymi czynami). Na zasadę estoppel („nie zaprzeczania sobie”) można się powołać, gdy czyn został dokonany przez kompetentny organ państwowy i zaakceptowany przez drugie państwo, które opierając się na tym czynie, podjęło własne działanie.

Etymologia

Według słownika Webstera, termin estoppel wywodzi się ze starofrancuskiego estoupail oznaczającego czop, szpunt (ang. bung).

Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.