Eugenio Chiaradia (ur. 27 sierpnia 1911 w Neapolu, zm. 1977) – włoski brydżysta, profesor literatury i filozofii. Twórca systemu licytacyjnego Neapolitański Trefl[1].

Eugenio Chiaradia
Państwo

 Włochy

Data urodzenia

27 sierpnia 1911

Data śmierci

1977

Był graczem i teoretykiem brydża. Można uważać go za ojca włoskiego brydża nowoczesnego[2]. Pod koniec lat 40. i w latach 50. skupiał wokół siebie wielu brydżystów z Neapolu, którzy przez wiele lat testowali, korygowali i rozwijali jego system licytacyjny[1].

Był liderem Blue Teamu[3]. Grał w drużynie w latach 1956–1963, zwykle w parze z Massimo D'Alelio, ale także z Guglielmo Siniscalco lub z Pietro Forquetem, stosując swój system Neapolitański Trefl. W 1964 roku opuścił Włochy i Blue Team, przeniósł się do Brazylii, gdzie szkolił brydżystów brazylijskich[4].

W brydża zaczął grać w 1925 roku. Poza brydżem był kibicem piłki nożnej i tenisa[5].

Dokonania brydżowe edytuj

Eugenio Chiaradia grając w drużynie Blue Team zdobył:

  • 6 tytułów Mistrza Świata na Bermuda Bowl w latach: 1957, 1958, 1959, 1961, 1962, 1963.
  • 4 tytuły Mistrza Europy w latach: 1956, 1957, 1958, 1959[3].

Ponadto zdobył tytuły:

  • Wicemistrza Świata w 1951 roku.
  • Mistrza Europy w 1951 roku[3].
  • Mistrza Włoch w 1948, 1949, 1951, 1956, 1957 i 1959 roku[6].

Publikacje edytuj

  • Il mio sistema Fiori napoletano, Eugenio Chiaradia (Mursia, 1961) 408 str.
  • Il nuovo Fiori napoletano, Eugenio Chiaradia (Mursia, 1967) 434 str.
  • Il Fiori in 112 mani, Eugenio Chiaradia (Societa Editrice Internazionale, 1976) 350 str.

Przypisy edytuj

  1. a b Il mio sistema Fiori neapoletano, Eugenio Chiaradia (Mursia, 1961) Przedmowa C. A. Perroux.
  2. Gioca con il Blue Team. 150 smazzate giocate dal vero. Pietro Forquet (Mursia, 1980) s. 6.
  3. a b c Encyklopedia Brydża, Bogumił Seifert (Wydawnictwo Naukowe PWN Sp. z o.o., 1996) s. 957.
  4. Miesięcznik Brydż, 7/1973, s. 23.
  5. Il Blue Team nella storia del bridge, Carl’Alberto Perroux (U. Mursia & C., 1960) s. 251.
  6. Il Blue Team nella storia del bridge, Carl’Alberto Perroux (U. Mursia & C., 1960) s. 15.