Wikipedia

Eugeniusz Rodziewicz

oficer Wojska Polskiego

Eugeniusz Rodziewicz (ur. 28 stycznia 1872[a] w Tyflisie, zm. 7 listopada 1934 w Druskiennikach) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Eugeniusz Rodziewicz
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1872
Tyflis

Data i miejsce śmierci

7 listopada 1934
Druskieniki

Przebieg służby
Lata służby

1889–1934

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Armia II RP

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

wiceprezes FIDAC

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys edytuj

Urodził się 28 stycznia 1872 w Tyflisie, w rodzie Adolfa i Marii z Szafrańskich[1][2]. W latach 1882–1889 uczył się w Tyfliskim Korpusie Kadetów. W latach 1889–1891 uczył się w Konstantynowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Ukończył też w 1908[2] Carskosielską Oficerską Szkołę Artylerii. Początkowo służył w 24 Brygadzie Artylerii. W czasie I wojny światowej brał udział w walkach jako dowódca 3 baterii w 1 Finlandzkim Strzeleckim Dywizjonie Artylerii. Od 11 stycznia 1916 dowódca 3 Finlandzkiej Brygady Artylerii. Od września 1917 do stycznia 1918 dowódca dywizjonu moździerzy w I Korpusie Polskim w Rosji[2], następnie do maja 1918 dowódca I Brygady Artylerii I Korpusu.

„Szczególnie odznaczył się podczas walk pod Witebskiem z bolszewikami, wyprowadzając z okrążenia artylerię korpusu /od 28 I do 14 II 1918/, co pozwoliło szybko odtworzyć siłę bojową formacji pod Bobrujskiem ”[2]. Za tę postawę otrzymał Order Virtuti Militari.

W maju 1918 z rozkazu generała Józefa Dowbor-Muśnickiego awansowany do stopnia generała podporucznika. W wyniku demobilizacji I Korpusu do lipca 1918 przebywał w Warszawie[2]. Jako oficer I. byłego korpusu polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[3]. 11 listopada 1918 został mianowany inspektorem artylerii[4]. 20 listopada 1918 Józef Piłsudski zatwierdził go w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem od 17 czerwca 1918[5]. Później został mianowany generalnym inspektorem artylerii.

Podczas wojny polsko-ukraińskiej w czerwcu 1919 z ramienia Naczelnego Dowództwa WP pełnił funkcję przewodniczącego polskiej delegacji rozejmowej podczas rozmów we Lwowie. 16 czerwca podpisana została umowa wojskowa Rodziewicz-Delwig o zawieszeniu broni i ustaleniu linii demarkacyjnej, jednak ostatecznie nie weszła ona w życie.

13 kwietnia 1920, na własną prośbę, został zwolniony z czynnej służby i przeniesiony do Rezerwy armii[6][7]. Został członkiem Dyrekcji Zakładów Amunicyjnych „Pocisk” SA w Warszawie[8]. 27 lipca 1920 wiceminister spraw wojskowych generał porucznik Kazimierz Sosnkowski wydał rozkaz nr 141 oddający generała Rodziewicza do dyspozycji Naczelnego Dowództwa WP „celem powierzenia mu jednostki bojowej”[9]. 6 sierpnia 1920 „zgłosił się dobrowolnie do służby”, został zaliczony do służby czynnej i wyznaczony na stanowisko dowódcy artylerii Wojskowego Gubernatorstwa Warszawy, a następnie dowódcy artylerii 1 Armii[10][11]. Z dniem 1 lipca 1921 został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru[12]. 26 października 1923 prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[13].

Będąc w stanie spoczynku był jednym z organizatorów Związku Dowborczyków „Ku Chwale Ojczyzny”, którego został honorowym członkiem, oraz wiceprezesem FIDAC. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze Dowborczyków. (kwatera A18, rząd 5 grób 1)[14].

Był żonaty z Wilhelminą z domu Tilgman (Tilzman), z którą miał troje dzieci: Mikołaja (1897–1986), majora artylerii, Marię (ur. 1898) i Alfreda (1913–1939), podporucznika artylerii rezerwy[15], dowódcę plutonu w tzw. 5 baterii 11 Dywizjonu Artylerii Konnej[16][17].

Awanse edytuj

  • podporucznik – 5 sierpnia 1891[18][2]
  • porucznik – 25 lipca 1895[18] (10 sierpnia 1894[2])
  • sztabskapitan – 13 lipca 1897[18]
  • kapitan – 29 sierpnia 1904[18]
  • podpułkownik – 5 sierpnia 1910[18]
  • pułkownik – 17 września 1915[18] (17 kwietnia 1917[2])
  • generał brygady – 1 listopada 1918[2]

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Eugeniusz Rodziewicz w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał, że urodził się „15/28 stycznia 1872”[1]. Zobacz Daty nowego i starego porządku.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Polak (red.) 1993 ↓, s. 178.
  3. ↑ Dz. Rozp. Kom. Wojsk. Nr 1 z 28 października 1918, s. 8.
  4. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 6 z 27 listopada 1918, poz. 116.
  5. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 6 z 27 listopada 1918, poz. 96.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 24 kwietnia 1920, s. 296.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 49, prośba.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 53.
  9. ↑ Kolekcja ↓, s. 70.
  10. ↑ Kolekcja ↓, s. 53, 72.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920, s. 1000.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 4 czerwca 1921, s. 1020.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
  14. ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2020-04-13].
  15. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 318.
  16. ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
  17. ↑ Krasucki 2002 ↓, s. 32, 33.
  18. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 44.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922, s. 456.
  20. ↑ Wiadomości bieżące. Z miasta. Nowi kawalerowie Virtuti militari. „Kurjer Warszawski”, s. 5, Nr 147 z 31 maja 1922. 
  21. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
  22. ↑ Kolekcja ↓, s. 4 foto.
  23. ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 6.

Bibliografia edytuj

  • Eugeniusz Rodziewicz. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.490 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-24].
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski niepodległej, Figaro Press, Londyn 1976.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
  • Stawecki Piotr Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
  • Stanisław Krasucki: 11 Dywizjon Artylerii Konnej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2002, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Rodziewicz&oldid=71035649”