Wikipedia

Führungsakademie der Bundeswehr

Führungsakademie der Bundeswehr (FüAkBw) – uczelnia wojskowa i centralna placówka szkoleniowa wszystkich oficerów sztabowych Bundeswehry w Niemczech.

Führungsakademie der Bundeswehr
– FüAkBw –
FueAkBw
Godło
Dewiza

Mens agitat molem

Data założenia

15 maja 1957

Typ

uczelnia wojskowa

Państwo

 Niemcy

Adres

Manteuffelstraße 20
22587 Hamburg

Liczba pracowników

350 (w tym ok. 100 docentów)[1]

Liczba studentów

ponad 600 jednocześnie
ok. 3000 uczestników rocznie[2]

Rektor

Generalmajor Achim Lidsba

Położenie na mapie Hamburga
Mapa konturowa Hamburga, po lewej znajduje się punkt z opisem „Führungsakademie der Bundeswehr– FüAkBw –”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, u góry znajduje się punkt z opisem „Führungsakademie der Bundeswehr– FüAkBw –”
Ziemia53°33′41″N 9°49′51″E/53,561389 9,830833
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Informacje ogólne edytuj

Akademia Dowódców została założona 15 maja 1957 roku (początkowo w Bad Ems). Kontynuuje ona jednak starsze tradycje Pruskiej Akademii Wojennej (niem. Preußische Kriegsakademie), która istniała w Berlinie. W 1958 roku uczelnia została przeniesiona do Hamburga, gdzie usadowiono ją w „Koszarach Clausewitza” (niem. Clausewitz-Kaserne) w dzielnicy Nienstedten. W miarę rozwoju przyłączono do akademii dodatkowo „Koszary im. hrabiego von Baudissin” (niem. Generalleutnant-Graf-von-Baudissin-Kaserne) w sąsiedniej dzielnicy Hamburga – Osdorf. Na terenie Koszarów Clausewitza w połowie 2000 roku oddano do użytku centrum ćwiczeń symulacyjnych CAX pod nazwą Manfred-Wörner-Zentrum. Studenci mogą korzystać ze specjalistycznej biblioteki liczącej ponad 125.000 tomów i 4.000 czasopism fachowych, wypożyczalni samochodów, rowerów i przedszkola (dla towarzyszącego potomstwa)[3]. W hierarchii wojskowej uczelnia podlega pod komendę wspólnej Bazy Sił Wojskowych (niem. Kommando Streitkräftebasis (KdoSKB)) w Bonn. W wyjątkowych przypadkach mogą kształcić się tu również cywile.

Cele edukacji edytuj

Hamburska akademia dowódców przygotowuje doświadczonych oficerów do przejęcia wyższych funkcji w sztabach NATO, UE i ONZ. Podczas edukacji w hamburskiej akademii uczą się oni myśleć i działać w kategoriach państwa, gospodarki, społeczeństwa oraz w kooperacji międzynarodowej wspierając się na naukowych metodach.

Ważną rolę podczas edukacji odgrywa rozwój zdolności interkulturalnych, etycznych oraz zdolności współdziałania nie tylko różnych gatunków broni, ale i w multinarodowych, koordynowanych związkach mieszanych. Ponadto absolwenci nie tylko polepszają swe zdolności analityczne, ale i umiejętność prognozowania rozwoju różnych scenariuszy[4].

Organizacja studiów edytuj

Większość niemieckich oficerów ukończyła poprzednio studia na jednym z uniwersytetów Bundeswehry. Na tym fundamencie bazują szkolenia akademii dowódców, które można odbyć zarówno w formie studiów dziennych, jak i poszczególnych modułów lub nawet pojedynczych seminariów w dowolnym wieku czy momencie kariery w sensie „ustawicznego kształcenia”.

Szkolenia dla przyszłych oficerów sztabowych edytuj

SOL edytuj

Podstawowym „produktem” hamburskiej akademii dowódców jest 47-dniowe szkolenie na oficerów sztabowych (niem. Stabsoffizierlehrgang, w skrócie „SOL”)[5]. Pomyślne ukończenie tego szkolenia na akademii dowódców umożliwia młodszym oficerom zawodowym awansy na wyższe stopnie oficerskie (np. na majora wojsk lądowych, kapitana korwety w marynarce lub na wyższych oficerów sztabowych). Jest to jedyne szkolenie hamburskiej akademii dowódców kończące się egzaminem. W szkoleniu bierze udział do 200 oficerów. Szkokenia dbywają się trzy razy w roku[5].

SFL edytuj

Około 85% absolwentów SOL bierze udział w 14-dniowym dokształceniu dla oficerów sztabowych (niem. Stabdoffizierfortbildungslehrang, w skrócie „SFL”), które uprawnia ich do pracy w sztabach wojskowych, centrach zarządzania i urzędach[5].

Szkolenia dla wyższych oficerów sztabowych edytuj

Akademia kształci oficerów w kursach (nominalnie) narodowych i międzynarodowych. W kursach „narodowych” biorą również udział oficerowie z krajów członkowskich NATO i UE, podczas gdy w „międzynarodowych” mogą uczestniczyć oficerowie z całego świata przy udziale oficerów niemieckich, pełniących rolę „gospodarzy” – również po zajęciach.

LGAN edytuj

Pośród absolwentów szkolenia SOL około 15% do 18% kwalifikuje się na wyższych oficerów sztabowych. Do dyspozycji stoi 100 miejsc[5]. 30% uczestników szkolenia to oficerowie z innych krajów NATO i UE[4]. Kwalifikacje te zdobywają oni biorąc udział w dwuletnich studiach dla przyszłych członków sztabu generalskiego lub admiralskiego (niem. Lehrgang für Generals-/ Admiralstabsdienst National, w skrócie „LGAN”). Szkolenie to uprawnia do pracy w sztabach nawet najwyższego szczebla oraz wypełniania samodzielnych funkcji dowódczych. Zamiast klasycznej pracy dyplomowej, oficerowie muszą sporządzić tzw. „pracę roczną” (niem. Jahresarbeit). Najlepsze prace są nagradzane przez „Towarzystwo Clausewitza” (niem. „Clausewitz-Gesellschaft”). Najlepszy absolwent rocznika otrzymuje nagrodę imienia Generała Heusingera (niem. General-Heusinger-Preis).

LGAI edytuj

Od 1962 roku odbywają tutaj szkolenia również zagraniczni oficerowie, tj. na służbie państw niebędących członkami NATO ani UE. Mają oni zarezerwowane dwie trzecie miejsc szkoleniowych[6]. Biorą oni udział w specjalnie dla nich skoncypowanym szkoleniu dla przyszłych członków sztabów generalskich lub admiralskich (niem. Lehrgang Generalstabs-/ Admiralstabsdienst International, w skrócie „LGAI”), które trwa 10 miesięcy. Cele tego szkolenia są nie są porównywalne z LGAN, bowiem chodzi tu nie tyle o nabycie umiejętności dowódczych, tylko o przekazanie niemieckich wzorców kulturalnych, etycznych – kluczowym hasłem jest tu postawa „obywatela w mundurze” (niem. Bürger in Uniform) – i dowódczych oraz budowę osobistych powiązań oraz znajomości. Wybór uczestników szkolenia dokonywany jest wspólnie z niemieckim Ministerstwem Spraw Zagranicznych, Federalnym Ministerstwem Obrony oraz służbami dyplomatycznymi krajów pochodzenia kandydatów, którzy w ojczyźnie wytypowani zostali nawet do pełnienia najwyższych funkcji wojskowych. Mimo międzynarodowego charakteru tego szkolenia językiem wykładowym jest niemiecki, którego zagraniczni studenci uczą się poprzednio w centrum nauki języków w Hürth[6]. Zagraniczni adepci wspierani są przez miejscowych mentorów, którymi są niemieccy uczestnicy szkolenia, dla których zarezerwowana jest czwarta część miejsc[5].

ESich edytuj

Wszyscy niemieccy absolwenci szkolenia LGAN oraz wybrani absolwenci szkolenia LGAI biorą udział w czterotygodniowym szkoleniu na temat europejskiej architektury bezpieczeństwa (niem. Lehrgang Europäische Sicherheit – ESich). Chodzi tu przede wszystkim o europejskie struktury bezpieczeństwa w ramach NATO i UE[5].

UNSOC edytuj

Ofertę szkoleń hamburskiej akademii dopełnia cały bukiet szkoleń zadedykowanych niemieckim i zagranicznym kandydatom na sztabowców i dowódców misji ONZ pod nazwą United Nations Staff Officer Course (UNSOC). Odbywają się one w języku angielskim i są certyfikowane przez ONZ.

Dane statystyczne edytuj

Na akademii dowódców w Hamburgu wykłada ponad 100 docentów, których wspomaga ponad 250 wojskowych i cywilnych pracowników pomocniczych. Jednocześnie może tu brać udział w szkoleniach ponad 600 studentów, w tym do 250 oficerów z około 60 narodów. 50 z nich pochodzi z krajów spoza NATO i UE. Co roku opuszcza uczelnię ponad 3000 uczestników 80 szkoleń i 500 wykładów różnego typu[7].

Do tej pory (1962–2014) w szkoleniach LGAI wzięło udział ponad 2400 oficerów ze 120 krajów. Około jedna czwarta absolwentów tego szkolenia to oficerowie Bundeswehry[6]. Natomiast dwuletnie studia LGAN ukończyło do 2012 roku ponad 4800 oficerów niemieckich.

Uczelnie partnerskie edytuj

Europa edytuj

Ameryka Południowa edytuj

Ameryka Północna edytuj

Azja i Oceania edytuj

  • Australian Defence College, Australia
  • National Defence University of PLA China, Chiny
  • National Defense College of the Philippines, Filipiny
  • Universitas Pertahanan Indonesia, Indonezja
  • Peace Operation Training Center, Jordania
  • National Defence University, Kazachstan
  • Korean National Defense University, Korea
  • Command and Staff College, Pakistan

Afryka edytuj

Komendanci akademii edytuj

Nr. Ranga i nazwisko TSK Objęcie urzędu Odejście z urzędu
19 Generalmajor Achim Lidsba Heer 14 lipca 2011 ---
18 Generalmajor Robert Bergmann Heer 7 lutego 2008 14 lipca 2011
17 Generalmajor Wolf-Dieter Löser Heer 14 lipca 2005 7 lutego 2008
16 Generalmajor Hans-Christian Beck Heer 31 marca 2001 14 lipca 2005
15 Konteradmiral Rudolf Lange Marine 27 stycznia 1996 30 marca 2001
14 Generalmajor Hartmut Olboeter Luftwaffe 1 lipca 1993 26 stycznia 1996
13 Generalmajor Klaus Reinhardt Heer 23 października 1990 30 czerwca 1993
12 Generalmajor Werner von Scheven Heer 1 kwietnia 1988 22 października 1990
11 Generalmajor Jörn Söder Heer 1 kwietnia 1986 30 marca 1988
10 Generalmajor Dieter Clauss Heer 1 kwietnia 1984 31 marca 1986
9 Konteradmiral Dieter Wellershoff Marine 1 kwietnia 1981 31 marca 1984
8 Generalmajor Heinz Walther von zur Gathen Heer 1 października 1977 31 marca 1981
7 Generalmajor Eberhard Wagemann Heer 1 października 1974 30 września 1977
6 Generalmajor Rudolf Jenett Luftwaffe 1 października 1970 30 września 1974
5 Generalmajor Hans Hinrichs Heer 1 października 1966 30 września 1970
4 Generalmajor Jürgen Bennecke Heer 1 października 1964 30 września 1966
3 Generalmajor Ulrich de Maizière Heer 1 kwietnia 1962 30 września 1964
2 Generalmajor Hellmuth Laegeler Heer 1 października 1959 31 marca 1962
1 Generalmajor Heinz Gaedcke Heer 1 sierpnia 1957 30 września 1959
– Oberst i. G. Detlev von Rumohr (komendant kommisaryczny) Heer 1 stycznia 1957 31 lipca 1957

Wybitni absolwenci edytuj

Literatura edytuj

  • Detlef Bald, Wilhelm Nolte, Hans-Heinrich Steyreiff (Hrsg.): Generalstabsausbildung zwischen Gesellschaft und Militär. Das Jahresarbeiten-Archiv. Mittler, Herford u.a. 1991, ISBN 3-8132-0375-1.
  • Freundeskreis Ausbildung Ausländischer Offiziere an der Führungsakademie der Bundeswehr e.V. (Hrsg.): „Eine völkerverbindende Institution. Über die Internationalität an der Führungsakademie der Bundeswehr. Mit Farbfotos von Lothar W. Brenne-Wegener”, 2. Auflage, Mittler, Hamburg u.a. 2001, ISBN 3-8132-0773-0.
  • Uwe Hartmann (Hrsg.): Analysen und Perspektiven. Studien zu Politik, Staat und Gesellschaft. Ausgewählte Jahresarbeiten von Absolventen der Führungsakademie der Bundeswehr (= Schriftenreihe des Wissenschaftlichen Forums für Internationale Sicherheit. Band 14). Mit einem Vorwort von Eckardt Opitz. Edition Temmen, Bremen 1999, ISBN 3-86108-737-5.
  • Dietmar Klos (Red.): 50 Jahre Führungsakademie der Bundeswehr. 1957–2007. Mittler, Hamburg u.a. 2007, ISBN 978-3-8132-0881-8.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Oficjalna broszura informacyjna „Führungsakademie der Bundeswehr.pdf” z roku 2012, s. 41, 46.
  2. ↑ Oficjalne dane statytyczne samej uczelni, lustracja 2015.10.23.
  3. ↑ Oficjalna broszura informacyjna „Führungsakademie der Bundeswehr.pdf” z roku 2012.
  4. ↑ a b R. Bergmann o Führungsakademie der Bundeswehr na portalu if-zeitschrift.de, lustracja 22.10.2015.
  5. ↑ a b c d e f FueAkBw, przegląd szkoleń wojskowych, lustracja 22.10.2015. fueakbw.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-05)]..
  6. ↑ a b c FueAkBw, informacje o LGAI, lustracja 22.10.2015.
  7. ↑ Oficjalne dane statystyczne samej uczelni, lustracja 2015.10.23. fueakbw.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-29)]..

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Führungsakademie_der_Bundeswehr&oldid=73205326”