FMX

FMX (freestyle motocross) – sport motorowy, który wyewoluował ze zwykłego motocrossu. Wszystko zaczęło się od zawodów supercrossowych i wykonywania ewolucji znanej jako whip na hopie finiszowej.

Od motocrossu odróżnia go budowa motocykla, który zazwyczaj posiada odchudzone siedzenie, zmodyfikowane zawieszenia (na twardsze), wyższą kierownicę oraz wycięcia w bocznych plastikach tzw. „graby”. Zawodnicy wykonują ewolucje na rampach, których wysokość wynosi od ok. 2,65 m do 3 m. Największe zawody FMX na świecie to seria imprez Red Bull X-Fighters i X-Games oraz Night Of The Jumps.

Najsłynniejsze nazwiska FMX-u edytuj

Stany Zjednoczone edytuj

Travis Pastrana;
Mike Metzger;
Seth Enslow;
Adam Jones;
Mike Mason;
Carey Hart;
Ronnie Renner;
Brian Deegan;
Nate Adams;
Todd Potter;
Jeremy Lusk;
Jeremy Stenberg;
Kyle Loza

Najsłynniejszym zespołem w Stanach Zjednoczonych jest Metal Mulisha.

Europa edytuj

Mat Rebeaud (SUI);
Alvaro Dal Farra (IT);
Massimo Bianconcini (IT);
Andre Villa (NOR);
Remi Bizouard (FR);
Dany Torres (SP);
Busty Wolter (GER);
Luc i Hannes Ackermann (GER)
Tom i Charles Pages (FR);
Romain i Brice Izzo (FR);
Frederik Johansson (GER);
Ailo Gaup (NOR);
Petr Pilat (CZ)
Libor Podmol (CZ)
Maikel Melero (SP)
Jose Miralles (SP)

Najlepsi polscy zawodnicy edytuj

Marcin Łukaszczyk,
Rafał Biały,
Bartek Ogłaza

Najsłynniejsze zespoły w Europie: FMX4ever (Belgia), DaBoot (Włochy) oraz Freestyle Family (Polska).

Azja edytuj

Eigo Sato (JAP);
Daice Suzuki;
Kota Kogimura;
Taka Higashino (JAP)

Podstawowe triki we freestyle motocrossie: edytuj

lazy boy - zawodnik zahacza kolanami kierownicę od dołu i kładzie się plecami na siodełku, równocześnie wyprostowując ręce za głową. Idealne wykonanie triku następuje wtedy, gdy zawodnik jest maksymalnie wyciągnięty, a jego ciało przylega do motocykla.
cliffhanger – po wybiciu z kickera (rodzaj skoczni motocyklowej), zawodnik chwyta górną częścią stóp kierownicę, a następnie wyprostowuje się i podnosi ręce nad głową. Część zawodników zamiast za kierownicę chwyta za przedni widelec wewnętrzną częścią stopy.
barhop - zawodnik stara się wyprostować nogi nad kierownicą nie odrywając od niej rąk. Im bardziej uda mu się je wyprostować, tym więcej uzyska od sędziów punktów. Nogi powinny być złączone.
shaolin - trik podobny do barhopu. Zawodnik nie wyciąga złączonych nóg, tylko maksymalnie je rozszerza.
backflip - salto w tył.
double backflip – podwójne salto w tył.
cordova backflip - w czasie wykonywania salta w tył zawodnik podciąga stopy do poziomu kierownicy i zahaczając o nią stopami, wypycha tułów i kolana przed kierownicę. Trik uzupełnia wychylenie głowy do tyłu. Dłonie pozostają cały czas na kierownicy.
cliffhanger backflip - w czasie wykonywania salta w tył zawodnik chwyta górną częścią stóp kierownicę, a następnie wyprostowuje się i podnosi ręce nad głową. Połączenie backflipa z cliffhangerem.
lazy boy backflip - jedna z odmian backflipa. Podczas wykonywania salta w tył zawodnik puszcza kierownicę, kładzie się na siodełku, maksymalnie wyprostowując ciało i wyciąga ręce za głowę. Połączenie backflipa z lazy boyem.
shaolin backflip - w czasie wykonywania salta w tył zawodnik maksymalnie rozszerza nogi przełożone nad kierownicą. Dłonie pozostają cały czas na kierownicy.
underflip - zawodnik obraca się o 360 stopni wokół podłużnej osi motocykla, obrót w płaszczyźnie pionowej.
tsunami - specyficzny rodzaj stania na rękach wykonanego na kierownicy. Trik jest nieudany, jeśli nogi nie są złączone i gdy zawodnik nie podwinie nóg w kształt przypominający falę morską. Głowa powinna być odchylona lekko do tyłu i znajdować się niżej od stóp.
heelclicker - zawodnik trzymając kierownicę przekłada na zewnątrz uchwytów stopy i lekko zderza ze sobą pięty.
360 - pełny obrót na motocyklu wokół własnej osi w płaszczyźnie poziomej.
540 - półtora obrotu wokół własnej osi w płaszczyźnie poziomej.
whip - zawodnik obraca w locie motocykl o około 90 stopni, by po kilku sekundach powrócić do pierwotnego ułożenia.
no-hand landing - lądowanie bez trzymania kierownicy. Ten trik występuje w kombinacji z innymi ewolucjami. Najwięcej punktów przyznaje się wtedy, gdy podczas lądowania ręce znajdują się maksymalnie daleko od kierownicy.
superman – wypuszczenie nóg do tyłu bez puszczenia kierownicy. Ciało zawodnika powinno być wyprostowane i ułożone równolegle do motocykla.
superman seat grab - mutacja klasycznego supermana. Zawodnik jedną ręką trzyma kierownicę, a drugą chwyta za boczny uchwyt wycięty pod siedzeniem motocykla. Nogi pozostają wyciągnięte do tyłu.
indian air - trik bardzo podobny do superman seat grab. Różnicą pomiędzy tymi ewolucjami jest ułożenie nóg. W indian air zawodnik porusza nogami, co przypomina spacer w powietrzu.
hart attack - kolejna mutacja superman seat grab. Przy tym triku nogi powinny być uniesione do góry, niemal pionowo nad motocykl.
superman double seat grab - zawodnik puszcza kierownicę i chwyta oburącz za tylną cześć siedzenia, za boczne uchwyty. Jednocześnie wypycha wyprostowane nogi maksymalnie do tyłu. Ułożenie ciała powinno być takie samo jak podczas klasycznego supermana.
rock solid - trik jest podobny do supermana, z tym wyjątkiem, że zawodnik puszcza kierownicę i przez kilka sekund leci równolegle nad motocyklem nie mając z nim żadnego kontaktu fizycznego.
can can - przełożenie prawej (lub lewej) nogi ponad siodłem na drugą stronę motocykla. Noga, którą zawodnik przełożył, powinna znaleźć się przed nogą nieprzełożoną.
nac nac - odwrotność can can. Noga, która została przełożona podczas tego triku powinna znaleźć się za nogą nieprzełożoną.