Feliks Bieczyński
Feliks Łodzia Bieczyński (ur. 1799, zm. 1885 w Lublinie[1]) – polski inżynier gubernialny. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego w dziedzinie sztuk pięknych, miernictwa i architektury, uczestnik powstania listopadowego, wieloletni lubelski inżynier wojewódzki, wywarł wielki wpływ na powstanie pierwszych parków miejskich Lublina. Jego koncepcje planistyczne bazowały na kompozycji: terenowego rzeźbienia, dolin rzecznych, starannie dobranej roślinności, parkowych ścieżek i rzeźb, które całościowo tworzyły wnętrza ogrodowe oraz wielokierunkowe powiązania pomiędzy: ogrodami, krajobrazem miasta i jego otoczeniem[2].
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater |
Życiorys edytuj
Feliks Bieczyński był twórcą pierwszych ogrodów publicznych Lublina, które powstawały w latach 1826-1862[3], twórca m.in. Parku Saskiego w Lublinie, założonego w roku 1837 według jego projektu[4]. Po roku 1837 otrzymał tytuł inżyniera gubernialnego i zaczął rozwijać swoją działalność na szerszą skalę w regionie. Aktywnie angażował się w niwelację opóźnień w rozwoju Lublina, sprowadził dużą liczbę gatunków rzadkich roślin, oraz odpowiada za lokalizację głównego dworca kolejowego na ówczesnych przedmieściach miasta[5].
Najważniejsze obiekty tworzone przez Bieczyńskiego z różnym skutkiem to: ogród miejski nad rzeką Czechówką, Ogród Saski, ogród przed gmachem Komisji Województwa Lubelskiego, zamysł ogrodu w miejscu po Placu Musztry, Park Ludowy przy osadzie młyna parowego na Bronowicach oraz idea parku w dolinie rzeki Bystrzycy[2]. Planista Bieczyński dobrze wykorzystał położenie Lublina wśród lessowych wzgórz, stoków oraz dolin i rzek, a ogrody miejskie miały wpływać na klimat miasta i zapewniać zdrowe powietrze, zaspokajając społeczne potrzeby wypoczynkowe.
W roku 1831 Bieczyński zaproponował także przeniesienie ludności żydowskiej z Podzamcza do zapomnianej obecnie dzielnicy Piaski, gdzie były nieporównanie lepsze warunki zdrowotne. Dzielnica ta znajdowała się w okolicy dzisiejszego placu Bychawskiego i dworca kolejowego. Z uwagi na wysokie koszty plan przenosin pozostał jednak na papierze[6].
Córką Feliksa Bieczyńskiego była Izabela Bieczyńska, jedna ze znanych kurierek powstańczych na Lubelszczyźnie[7]. Inżynier pochowany jest na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie, w sekcji 18c[8].
Przypisy edytuj
- ↑ Feliks Bieczyński (1799-1885). Gazeta.pl. [dostęp 2009-03-25]. (pol.).
- ↑ a b Jan Niedźwiedź. Ogrody Lublina w planistycznej twórczości Feliksa Bieczyńskiego. „Czasopismo Techniczne. Architektura”. 5-A. 104 (10), s. 50, kwiecień 2007. Kraków: Wydawnictwo PK. [dostęp 2024-02-23]. (pol.).
- ↑ Przeobrażenia historycznych terenów zielonych Lublina 1939 roku. Zakład Planowania Przestrzennego i Studiów Krajobrazowych – Katedra Architektury, Urbanistyki i Planowania Przestrzennego Politechniki Lubelskiej. [dostęp 2009-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)]. (pol.).
- ↑ Waldemar Sulisz: Sekrety Ogrodu Saskiego. Dziennik Wschodni, 2008-08-11. [dostęp 2024-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-02-23)]. (pol.).
- ↑ Szerzej na ten temat, por. Niedźwiedź, Jan, Ogrody publiczne dziewiętnastowiecznego Lublina w ideach, projektach i realizacjach Feliksa Bieczyńskiego, praca doktorska, Wydz. Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu SGGW w Warszawie, mpis 2007.
- ↑ Co pozostało po Stawie Królewskim, Kurier Lubelski, 15 grudnia 2006
- ↑ Udział miasta w wydarzeniach dziejowych. Biłgoraj – strona miasta. [dostęp 2009-03-25]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2016-03-06)]. (pol.).
- ↑ Groby sławnych lublinian. Gazeta.pl. [dostęp 2009-03-25]. (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Publikacje Feliksa Bieczyńskiego w bibliotece Polona