Feliks Jan Mazurkiewicz
Feliks Jan Mazurkiewicz (ur. 19 listopada 1896 w Brzeżanach, zm. 17 października 1945 w Dortmundzie) – major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik obu wojen światowych, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Feliks Jan Mazurkiewicz w stopniu kapitana | |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 listopada 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 października 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 19 listopada 1896 w Brzeżanach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Marcina i Antoniny z Gąsiorowskich[1][2][3]. Ojciec był właścicielem zakładu budowlanego, a matka pochodziła z ziemiańskiej rodziny (herbu Ślepowron). Feliks miał cztery siostry.
Uczęszczał do c. k. Gimnazjum w Brzeżanach z polskim językiem wykładowym. W trakcie nauki w starszych klasach wstąpił do Związku Strzeleckiego „Strzelec” w Brzeżanach (lata 1913–1914). Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 z kompanią strzelecką z Brzeżan wyjechał do Krakowa. Został wcielony do I batalionu 1 pułku I Brygady Legionów Polskich, w ramach którego uczestniczył w szeregu bitew w latach 1914–1916. Wyróżnił się w bitwie pod Laskami, za którą został odznaczony krzyżem Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym, jako poddany austriacki, został wcielony do armii austro-węgierskiej.
W pierwszych dniach listopada 1918 brał czynny udział w rozbrajaniu jednostek austriackich w Krakowie. 2 listopada został wcielony do jednej z kompanii 5 pułku piechoty Legionów, z którym udał się na front (ukraiński). W marcu 1919 został przeniesiony do formującego się 1 pułku piechoty Legionów, z którym uczestniczył w walkach na terenach wschodnich.
Do listopada 1937 pozostawał w 1 pp Leg. na stanowiskach dowódcy 1 kompanii ckm i komendanta obwodowego przysposobienia wojskowego w Wilnie w stopniu kapitana. Pod koniec roku 1937 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Kościerskiego Batalionu Obrony Narodowej. Obowiązki dowódcy batalionu łączył z funkcją komendanta 88 Obwodu Przysposobienia Wojskowego[4]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].
W lecie 1939 został odwołany z Kościerzyny do Warszawy. Z chwilą wybuchu wojny uczestniczył w obronie Warszawy jako dowódca I batalionu 360 pułku piechoty[5]. Dowodzony przez niego baon obsadzał drugą linię obrony pododcinka Wola[6], następnie obsadził „Fort Wolski”[7], 18 września wziął udział w natarciu „po osi Górce–Blizne dla ściągnięcia jak największych sił niemieckich na siebie”[8][9] po czym obsadził samodzielną pozycję Blizne–Chrzanów[10]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niewoli niemieckiej, do końca wojny przebywając w oflagach (w Lubece jako tzw. honorowy jeniec wojenny, a następnie w Dössel – przeniesiony tam karnie za działalność konspiracyjną na terenie obozu).
Po wyzwoleniu oflagu w kwietniu/maju 1945 i przekształceniu go w Polski Obóz Wojskowy, przez kilka miesięcy pozostawał na jego terenie, poważnie zapadając na zdrowiu (choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy). Zmarł 17 października 1945 w wyniku pooperacyjnego zapalenia płuc w Dortmundzie. Został pochowany w kwaterze polskich jeńców wojennych cmentarza w Dössel (obecnie część Warburga), na którym spoczywa po dzień dzisiejszy[11].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7228 (17 maja 1922)[12][3][2]
- Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)[13][14][1]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-17]..
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-17]..
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 30.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 668, 683.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 69, 299.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 150.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 206.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 235-236.
- ↑ Porwit 1979 ↓, s. 154-154.
- ↑ Porwit 1979 ↓, s. 194, 238.
- ↑ OFLAG-DOESSEL. [dostęp 2010-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-13)]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 332.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Marian Porwit: Obrona Warszawy wrzesień 1939 r. Wspomnienia i fakty. Wyd. IV. Warszawa: Wydawnictwo „Czytelnik”, 1979.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne edytuj
- Feliks Jan Mazurkiewicz na www.stankiewicz.e.pl. stankiewicz.e.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-16)].