Ferdynand Biesiekierski
Ferdynand Erazm Biesiekierski herbu Pomian (ur. 9 czerwca 1795 w Ludzisku, zm. wrzesień 1852 w Płowcach) – polski szlachcic, ekonomista i historyk.
 Pomian | |
| Rodzina |
Biesiekierscy |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1795 |
| Data i miejsce śmierci |
wrzesień 1852 |
| Ojciec | |
| Matka |
Anna Aniela Biesiekierska |
| Żona | |
Życiorys edytuj
Jego ojcem był Antoni Dezydery Biesiekierski, szambelan króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i kasztelan kowalski, a matką Anna Aniela Biesiekierska z Dąmbskich[1][2]. W 1820 roku ożenił się z Teklą Kraszewską, późniejszą powieściopisarką[3]. Mieli trójkę dzieci: Włodzimierza (ur. 1821, zm. 1904), Barbarę Franciszkę (ur. 1822, zm. 1823) i Jana Rudolfa (ur. 1826, zm. 1890)[4][5].
Brał udział w powstaniu listopadowym jako podporucznik w 11 Pułku Piechoty Liniowej[3]. Był właścicielem majątku w Pomarzanach[1]. Pełnił funkcję sędziego pokoju dla powiatu łęczyckiego oraz radcy Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego[6].
Przez lata zajmował się również systematyzowaniem wszelkich opracowań związanych z prawem, ekonomią i administracją. W Archiwum PAN przechowywany jest rękopis jego dzieła pt. O źródłach wszelkich praw oraz nauk w związku z prawodawstwem. Praca podzielona jest na 27 traktatów, zawierających wykaz, opisy oraz recenzje dzieł polskich, francuskich, niemieckich, włoskich i angielskich[6].
W 1849 roku w Bibliotece Warszawskiej opublikował pracę Zarębianka, czyli wyrok na karę śmierci niesłusznie zapadły, w której przybliża historię stosowania kary śmierci w Europie, podając przykład Zofii Zarębianki, w 1776 roku skazanej niesłusznie na śmierć za dzieciobójstwo[6]. W 1851 roku w Gońcu Polskim i w Dzienniku Warszawskim opublikowano fragmenty jego pracy Stopniowy wzrost oświaty w Polsce od roku 968 do roku 1622. Publikował także w Tygodniku Rolniczo-Technologicznym, opisując m.in. doświadczenia ze stosowania saletry w jego gospodarstwie[6]. Z jego prac i zbiorów korzystał Kajetan Kraszewski przy tworzeniu dzieła Ze wspomnień kasztelanica[7].
Pod koniec życia mieszkał wraz z żoną na Nowym Świecie w Warszawie[8]. Zmarł w Płowcach, w majątku syna Włodzimierza, w 1852 roku[7]. Został pochowany na cmentarzu w Witowie[9][7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Niewiarowska 2021 ↓, s. 41.
- ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 42.
- ↑ a b Niewiarowska 2021 ↓, s. 43.
- ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 44.
- ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 45.
- ↑ a b c d Niewiarowska 2021 ↓, s. 50.
- ↑ a b c Niewiarowska 2021 ↓, s. 51.
- ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 48.
- ↑ Cmentarz [online], Parafia Św. Andrzeja Apostoła w Witowie [dostęp 2022-10-28] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Grażyna Niewiarowska, Powieściopisarka z Pomarzan, [w:] Grażyna Niewiarowska, Małgorzata Grzanka, Obrazki z dawnej Kłodawy, Kłodawa–Konin: Towarzystwo Samorządowe, 2021, ISBN 978-83-959624-2-4.