Fernando Collor de Mello

brazylijski polityk

Fernando Alfonso Collor de Mello (ur. 12 sierpnia 1949 w Rio de Janeiro) – brazylijski polityk i prezydent kraju w latach 1990-1992.

Fernando Alfonso Collor de Mello
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1949
Rio de Janeiro

32. prezydent Brazylii
Okres

od 15 marca 1990
do 29 grudnia 1992

Wiceprezydent

Itamar Franco

Poprzednik

Jose Sarney

Następca

Itamar Franco

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sił Zbrojnych (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Marynarki Wojennej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Lotniczej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (Brazylia) Krzyż Wielki (Grã-Cruz) Orderu Zasługi Sądownictwa Wojskowego (Brazylia) Medal Zasługi Mauá 1. stopnia (Brazylia) Medal Zasługi Tamandaré (Brazylia) Wielki Medal Konspiracji (Minas Gerais-Brazylia) Order Zasługi Pracy (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Sądownictwa Pracy (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Komunikacyjnej (Brazylia) Wielki Oficer Orderu Kongresu Narodowego (Brazylia) Medal Przyjaciela Marynarki (Brazylia) Order Ipirangi (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Tocantins (Brazylia) Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina (Argentyna) Łańcuch Orderu Zasługi (Chile) Łańcuch Orderu Orła Azteckiego (Meksyk) Wielki Łańcuch Narodowego Orderu Kondora Andów (Boliwia) Łańcuch Narodowego Orderu Zasługi (Ekwador) Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Order Korony Królestwa (Malezja) Łańcuch Narodowego Orderu Zasługi (Paragwaj) Wielki Łańcuch Orderu Boyacá (Kolumbia) Order Przyjaźni i Pokoju I klasy (Mozambik) Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem (1951-2001)

Życiorys edytuj

Urodził się w politycznie znaczącej rodzinie. Jego ojciec, Arnon de Mello, był gubernatorem oraz senatorem ze stanu Alagoas. W 1976 Fernando został prezesem klubu piłkarskiego Centro Sportivo Alagoano. Następnie, wykorzystując zdobyty rozgłos, zajął się działalnością polityczną.

W 1979 został wybrany burmistrzem stolicy Alagoas Maceió z ramienia ARENY, partii rządzącej junty wojskowej. W 1982 został deputowanym z ramienia Partii Socjaldemokratycznej, a w 1986 – gubernatorem Alagoas (wtedy był już członkiem Brazylijskiego Ruchu Demokratycznego).

Jako gubernator małego stanu zyskał ogólnokrajowy rozgłos walką ze zbyt wysokimi pensjami dla urzędników, co pomogło mu w późniejszej walce o prezydenturę.

W wyborach 1989 Collor, nazywany przedtem „człowiekiem znikąd” pokonał w drugiej turze późniejszego prezydenta Luiza Inácio Lulę da Silvę (w kampanii powiedział o Luli, że „rewolucjonista nie może być prezydentem”. Collor, związany wówczas z Narodową Partią Rekonstrukcji, był pierwszym prezydentem wybranym w wyborach powszechnych od 1960.

Po objęciu urzędu rząd Collora zmagał się z hiperinflacją, którą udało mu się wprawdzie zredukować, ale wielu uważało, iż koszty tego były dla ludzi zbyt wielkie (i że spowodowało to duże problemy w przyszłości). Szczególne kontrowersje wywołało zamrożenie pieniędzy z wielu kont prywatnych. Za prezydentury Collora nastąpił też koniec moratorium na spłatę zagranicznych długów i początek renegocjacji, prywatyzacja wielu państwowych przedsiębiorstw oraz udział Brazylii w stworzeniu wspólnego rynku w Ameryce Południowej.

Ogólnie polityka gospodarcza Collora uchodziła za neoliberalną.

Po niespełna półtora roku prezydentury został oskarżony przez swego brata Pedra o korupcję. Spowodowało to masowe demonstracje przeciwko prezydentowi oraz wszczęcie przez Kongres procedury usunięcia z urzędu. Aby uniknąć wyroku skazującego, ustąpił z urzędu 29 grudnia 1992 (wiceprezydent Itamar Franco pełnił jego obowiązki od 2 października, aby następnie formalnie przejąć urząd). Collor nigdy nie przyznał się do winy i w 1994 Sąd Najwyższy z przyczyn technicznych formalnie oczyścił go z zarzutów na gruncie braku wystarczających dowodów, co nie równało się przywróceniu praw politycznych, zawieszonych na osiem lat.

W 2000 próbował kandydować na burmistrza São Paulo, został skreślony z listy kandydatów, albowiem okres zawieszenia praw jeszcze nie upłynął.

Po wygaśnięciu zakazu kandydował ponownie na gubernatora rodzinnego stanu w 2002 (tym razem z ramienia Brazylijskiej Partii Odnowy Pracy), ale przegrał z ubiegającym się o drugą kadencję Ronaldo Lessą. Była to jego pierwsza porażka wyborcza.

Jednakże w 2006 udało mu się zdobyć mandat senatora federalnego (pokonując Lessę). Obecnie jest członkiem Brazylijskiej Partii Pracy.

Odznaczenia edytuj

Brazylijskie
Zagraniczne

Bibliografia edytuj