Wikipedia

Fernando del Valle

Fernando del Valle, właśc. Brian Skinner (ur. 28 lutego 1964 w Nowym Orleanie, Luizjana)[1] – amerykański śpiewak operowy (tenor).

Fernando del Valle
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1964
Nowy Orlean

Typ głosu

tenor

Gatunki

muzyka poważna

Aktywność

1981–2011

Strona internetowa

Rodzina edytuj

Przybrał nazwisko del Valle na cześć swojego dziadka, Fernanda Meléndez del Valle, także tenora[2]. Jest prawnukiem Andrésa del Valle, który był prezydentem Salwadoru w 1876 roku, a także w prostej linii potomkiem pułkownika José María San Martín y Ulloa[3][4], prezydenta Salwadoru (1854/56)[5] i założyciela miasta Santa Tecla w Salwadorze.

Życiorys edytuj

Fernando del Valle jest absolwentem Tulane University w Nowym Orleanie oraz Southern Methodist University w Dallas w Teksasie, w którym otrzymał stypendium zawodowe Opery w Dallas. Jest także absolwentem Merola Opera Program w Opery w San Francisco, gdzie studiował 1992/93, był zwycięzcą konkursu Bel Canto w Chicago, co spowodowało przenosiny do Włoch, by studiować u Carla Bergonziego a później u Thomasa Haywarda. Od 2014 del Valle mieszka w Darmstadt.

Początki edytuj

Del Valle zadebiutował w wieku 17 lat, w 1981 roku jako śpiewak operowy w inscenizacji opery „Wenus i Adonis” Johna Blowa, granej w Loyola University of the South.

W następnym roku wystąpił jako tenor w „Pasji według św. Mateusza” Johanna Sebastiana Bacha razem z Orkiestrą Filharmoniczną Nowego Orleanu.

W 1986 odbył się jego pierwszy występ w Jordan Hall w Bostonie w „Oratorium na Boże Narodzenie” Johanna Sebastiana Bacha. Tym występem wygrał konkurs Boston Premiere Ensembles Young Artist. Następnej wiosny śpiewał z Beethoven Society of New York w Alice Tully Hall w Lincoln Center.

Del Valle rozszerzył swój repertuar i realizował swoją karierę jako tenor operowy, wykonując dzieła takie jak „Missa Solemnis” Beethovena i „Requiem” Verdiego, Brittena i Webera.

W 1993 tenor zadebiutował w Carnegie Hall Mszą c-moll Mozarta.

W 1994 roku śpiewał jako tenor w Mesjaszu, wraz z Orkiestrą Symfoniczną z Dallas.

W 1995 roku nastąpił jego europejski debiut w IX symfonii Beethovena, wraz z orkiestrą Sinfonica di Milano Giuseppe Verdi, kierowaną przez Aluna Francisa. Pierwszy europejski występ operowy del Valles odbył się w reżyserowanej przez Hugona de Ana operze Carmen w Teatro Comunale w Treviso w roli Don José pod kierunkiem Petera Maaga.

W 1996 roku zagrał Rodolfo w inscenizacji La Bohème w Teatro dell'Opera di Roma.

Od 1997 do dzisiaj edytuj

W 1997 del Valle wystąpił jako Don José w Gran Teatro La Fenice w Wenecji, jako Pinkerton w Madame Butterfly w Palm Beach Opera i jako Faust w operze Gounoda w Colmar we Francji.

Niemiecki debiut miał w 1998 roku jako Rodolfo w operze we Frankfurcie z Klauspeterem Seiblem. W tym samym roku wystąpił także na festiwalu Wexford w Irlandii[6][7].

Od roku 1999 można było go słuchać w wielu miejscach na całym świecie, na przykład we Frankfurcie, Maastricht, w teatrze państwowym Saary w Saarbrücken, w Düsseldorfie, Berlinie, Monachium, Helsinkach, Belo Horizonte w Brazylii, Baveno we Włoszech (RAI di Torino), Wiesbaden, Mannheim, Karlsruhe, Kassel i w Hamburgu. Del Valle był potem kilka lat pierwszym tenorem w zespole teatru państwowego Darmstadt (pod kierunkiem Marca Albrechta), a następnie występował w Izraelu, Korei, na Sycylii, Sydney, w Lizbonie i w Pradze[8].

Zdrowie edytuj

W 1995 rozpoznano u Fernando del Valle w wieku 31 lat cukrzycę[9][10]. Dzisiaj (2015) cierpi na retinopatię cukrzycową, jaskrę[11], zwyrodnienie plamki żółtej, obrzęk plamki żółtej oraz neuropatię cukrzycową[12][13].

Słynne role edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ „New Orleans: „Big year for the Big Easy” 17, January, 2003 by Richard Siklos https://web.archive.org/web/20001219165200/http://www.telegraph.co.uk/
  2. ↑ elsalvador.com, Luis López vive y aún arrastra el rock & roll [online], elsalvador.com [dostęp 2024-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-06].
  3. ↑ „Santa Tecla, Cronología” ISBN 99923-0-141-4 Recopilada por Dr. Juan José Contreras Callejas, Mauricio Alvarado Cea Campo, Ángela Margarita Alvarado: Consejo National para la Cultura y el Arte, CONCULTURA, San Salvador 2004: Page 14, „El Diario de Hoy”, 30 November 1985
  4. ↑ New Orleans magazine, July 1999
  5. ↑ Cuisine, Texas: a multiethnic feast, page 258, Joanne Smith, University of Texas Press (September 1, 2010), ISBN 0-292-72851-4, ISBN 978-0-292-72851-6
  6. ↑ The Financial Times, Andrew Porter (music critic), Monday October 26, 1998: „Thiis Fosca was Wexford at its best. It brought forward a tenor of uncommon merit: del Valle was as firm as Domingo in his pure, true utterance but also able and eager, Bergonzi-wise, to „melt” from note to note in shapely phrases. (Caruso's splendour plus Gigli's charm make a good model)”
  7. ↑ The Times, Rodney Milnes October 28, 1998 „....an exciting tenor, especially at the top of the register, who can shape a phrase with real sensitivity.”
  8. ↑ Orpheus Oper International, Rittersstrasse 11, D-10969 Berlin, Heft 5, Juni 2001: Thema: „Tenöre!” A 4848 E ISSN 0932-6111
  9. ↑ Frankfurter Rundschau 3 August 2004
  10. ↑ Wer? Wann? Was?, Darmstädter Echo 10-09-2001
  11. ↑ You searched for fernando del valle - Icaretonometer [online], icaretonometer.com [dostęp 2017-11-18] (ang.).
  12. ↑ Auch der prominente Operntenor Fernando del Valle nutzt das handliche, ... der-augenoptiker.de
  13. ↑ http://web.archive.org/web/20150226160442/http://www.echo-online.de/nachrichten/kunstundkultur/Mutmacher-mit-starker-Stimme;art1161,5934680 Darmstädter Echo, February 20, 2015
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fernando_del_Valle&oldid=73580354”