Festa
Festa (niem. Feste) – zespół obiektów fortyfikacyjnych przeznaczonych do walki dalekiej (fort grupowy rozproszony), wyposażony w koszary szyjowe i komunikację podziemną[1].
Historia edytuj
Została zastosowana po raz pierwszy w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku przez Niemców w leżącym ówcześnie na terenie Rzeszy Mutzig, w pobliżu granicy francusko-niemieckiej[2].
Festa składała się z szeregu umocnionych, dobrze bronionych stanowisk, działających jako jedna duża jednostka pod dowództwem jednej osoby[3]. Celem rozproszenia stanowisk bojowych było zmniejszenie skuteczności ostrzału artyleryjskiego nieprzyjaciela[1]. Innym nowatorskim rozwiązaniem była zdolność zachowania przez poszczególne jednostki festy niemal całkowitej samowystarczalności (własne elektrownie, magazyny, studnie, kuchnie itd)[3]. W skład festy wchodził fort, baterie pancerne, stanowiska piechoty oraz kilka dzieł o charakterze pomocniczym. Elementy festy zajmowały duży obszar, otoczony wspólną zaporą. Wszystkie drogi łączyły się w główną drogę, która wychodziła z festy w dobrze strzeżonym miejscu. Festy wtapiały się w otoczenie[4].
Konstrukcja festy została rozwinięta w Niemczech w latach 1893-1899. Była to działobitnia artylerii dalekiego zasięgu z osłaniającymi ją pozycjami piechoty. Po roku 1909 zaczęto do fest dodawać stanowiska ogniowe do flankowania międzypól oraz przeciwminy, co uczyniło festę w fortyfikację zdolną również do walki bliskiej.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b J.E. Kaufmann, H.W. Kaufmann, Robert M. Jurga Fortyfikacje Trzeciej Rzeszy, wyd. 2014, s. 24
- ↑ J.E. Kaufmann, H.W. Kaufmann, Robert M. Jurga Fortyfikacje Trzeciej Rzeszy, wyd. 2014, s. 37-38
- ↑ a b J.E. Kaufmann, H.W. Kaufmann, Robert M. Jurga Fortyfikacje Trzeciej Rzeszy, wyd. 2014, s. 39
- ↑ J.E. Kaufmann, H.W. Kaufmann, Robert M. Jurga Fortyfikacje Trzeciej Rzeszy, wyd. 2014, s. 43
Bibliografia edytuj
- Marian Rogalski: Festa. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 173.