Finały NBA 1991

Składy drużyn edytuj

Mecz 1. edytuj

Mecz 2. edytuj

Mecz 3. edytuj

Mecz 4. edytuj

Mecz 5. edytuj

Zobacz też edytuj

Finały NBA w 1991 rozegrano w dniach 2-12 czerwca 1991 roku. Spotkali się w nich mistrzowie Konferencji Wschodniej – Chicago Bulls oraz Konferencji Zachodniej – Los Angeles Lakers.

W drodze do finału Bulls pokonali kolejno: New York Knicks 3-0, Philadelphię 76ers 4-1 i w finale Konferencji Detroit Pistons 4-0. Natomiast Lakers zwyciężyli: Houston Rockets 3-0, Golden State Warriors 4-1 i Portland Trail Blazers 4-2.

Mecze rozgrywano w formule 2-3-2. Przewagę własnej hali miała drużyna Bulls.

Tytuł mistrza NBA, po raz pierwszy w historii, zdobyła drużyna Chicago Bulls, zwyciężając Los Angeles Lakers 4-1 i rozpoczynając tym samym kilkuletnią dominację w lidze (6 tytułów w ciągu 8 lat).

Tytuł MVP Finałów zdobył po raz pierwszy w swojej karierze Michael Jordan, zdobywając przeciętnie w meczu 31,2 pkt., 11,4 ast. i 6,6 zb.

Finał ten był pierwszym finałem w karierze Jordana, a zarazem ostatnim w karierze Magica Johnsona.

Były to także ostatnie mecze finałowe, które drużyna Lakers rozgrywała w hali Great Western Forum, od 1999 siedzibą zespołu jest hala Staples Center.

Chicago Bulls	Los Angeles Lakers
2 – Dennis Hopson 5 – John Paxson 10 – B.J. Armstrong 14 – Craig Hodges 23 – Michael Jordan (MVP) 24 – Bill Cartwright 32 – Will Perdue 33 – Scottie Pippen 34 – Stacey King 42 – Scott Williams 53 – Cliff Levingston 54 – Horace Grant	4 – Byron Scott 10 – Larry Drew 12 – Vlade Divac 14 – Sam Perkins 20 – Terry Teagle 32 – Magic Johnson 34 – Tony Smith 35 – Tony Brown 41 – Elden Campbell 42 – James Worthy 43 – Mychal Thompson 45 – A.C. Green Irving Thomas
Trener: Phil Jackson	Trener: Mike Dunleavy

Michael Jordan MVP finału 1991

2 czerwca 1991 r. w Chicago Stadium w Chicago.

Michael Jordan mocno rozpoczął swój pierwszy występ w finałach, zdobywając 15 pkt., mając 3 zbiórki i 5 asyst w pierwszej kwarcie, mimo to Bulls przegrywali. W następnych dwóch kwartach dzięki rzutom za 3 pkt. Magica Johnsona Lakers osiągnęli największą przewagę w meczu. Jordan wrócił do gry w 4. kwarcie, zaliczając 13 pkt., a rzuty wolne Scottiego Pippena dały Bullsom prowadzenie 91-89. Na 14 sekund przed końcem Sam Perkins rzutem z 3 pkt. przywrócił prowadzenie Lakersów 92-91, a kropkę nad "i" postawił Byron Scott, rzucając jeden rzut osobisty. Rzut rozpaczy Pippena chybił i gospodarze zeszli z boiska pokonani. Magic Johnson zaliczył w tym meczu swoje 29. w karierze triple-double w fazie playoff.

5 czerwca 1991 r. w Chicago Stadium w Chicago.

Phil Jackson zdecydował się na śmiały krok w tym meczu, wystawiając w obronie Scottiego Pippena przeciwko Magikowi Johnsonowi, zaś Michaela Jordana naprzeciwko Vlade Divaca. Spowodowało to, że Magic zaliczył tylko 14 pkt i 10 asyst. Bohaterem Bulls był Horace Grant, który w pierwszej połowie zdobył 14 pkt, przy zaledwie 2 Jordana w pierwszych 20 minutach! Jordan jednak trafił zaraz potem 13 kolejnych celnych rzutów, a Bulls zaliczyli 17 z 20 rzutów w trzeciej kwarcie, pomimo problemów z faulami Jordana, który siedział wtedy na ławce. Gdy Michael wrócił przewaga Byków wynosiła już 16 pkt., a po jego powrocie doszło kolejnych 11. Bulls skończyli mecz z rekordem finałów w skuteczności z gry – 61.7%, a Michael Jordan zabłysnął efektownym layupem nad Samem Perkinsem.

7 czerwca 1991 r. w Great Western Forum w Los Angeles.

W 3. spotkaniu Lakers zaprezentowali słabą grę na tablicach, mając najmniej zbiórek w finałach (zaledwie 29), mimo to dzięki wspaniałej passie w połowie meczu, 18-2, od porażki 49-52 doprowadzili do przewagi 67-54. Chicago odpowiedziało serią 20-7, doprowadzając do remisu 74-74 w 4. kwarcie. Layup Granta dał Bykom 3-punktowe prowadzenie na 1:07 przed końcem, jednak rzuty Perkinsa i Divaca z kolei odwróciły wynik dając 2-punktowe prowadzenie Jeziorowcom. Wyrównał Jordan, doprowadzając do dogrywki. W doliczonych 5 minutach Jordan zaliczył połowę z 12 punktów Byków, przy zaledwie 4 Lakersów, dając swojej drużynie prowadzenie w serii 2-1.

9 czerwca 1991 r. w Great Western Forum w Los Angeles.

Po wyrównanej 1. kwarcie Chicago na początku 2. miało serię 19-9, doprowadzając do wyniku 46-37. Michael Jordan zdobył 11 pkt w tej części gry, zaś Lakers trafili tylko 12 z 41 w ciągu 2. i 3. kwarty. W drugiej połowie Lakers ponieśli wielką stratę, gdy Worthy i Scott opuścili boisko (a być może cały finał) z kontuzjami stawu skokowego i ramienia. Wobec ich nieobecności Bulls wyszli na 16-punktową przewagę w 3. kwarcie, Lakers byli w stanie zmniejszyć deficyt tylko do 7 pkt w 4. kwarcie, ale doskonała gra Pippena i Jordan dała Bykom kolejną serię punktową 19-8 i prowadzenie 3-1 w serii.

12 czerwca 1991 r. w Great Western Forum w Los Angeles.

Lakers wystąpili osłabieni brakiem Worthy'ego i Scotta i nie byli w stanie przeciwstawić się Bykom. Magic Johnson zaliczył rekordowe 20 asyst w grze, ale sam nie mógł nic zdziałać. Wspomógł go tylko Elden Campbell, zaliczając 13 pkt w 1. kwarcie. Pozbawieni swoich gwiazd Lakers dzielnie walczyli i doprowadzili do stanu 93-90 w 4. kwarcie, ale wobec finalnej serii 9-0 Bulls musieli się poddać. W samej końcówce 10 pkt zdobył John Paxson, dając Chicago Bulls i Michaelowi Jordanowi pierwszy tytuł mistrzowski.

2 czerwca 1991

statystyki

Los Angeles Lakers 93 – 91 Chicago Bulls

Chicago Stadium, Chicago

Rezultaty w kwartach: 29-30, 22-23, 24-15, 18-23

Pkt: Worthy, Perkins po 22
Zb: Vlade Divac 14
As: Magic Johnson 11

Pkt: Michael Jordan 36
Zb: Horace Grant 10
As: Michael Jordan 12

L.A. Lakers prowadzi w serii 1-0

1991 NBA Playoffs