Flammpanzer II
Flammpanzer II (Sd.Kfz.122; PzKpfw II (F), Flamingo) – niemiecki samobieżny miotacz ognia na podwoziu czołgu PzKpfw II.
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
samobieżny miotacz ognia |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 osoby |
| Historia | |
| Prototypy |
1939 |
| Produkcja |
1939–1942 |
| Wycofanie |
1942 |
| Egzemplarze |
155 egz. |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
6-cylindrowy, gaźnikowy, chłodzony cieczą silnik rzędowy typu Maybach HL 62TRM o pojemności 6191 cm³ |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
stalowy |
| Długość |
4900 mm |
| Szerokość |
2400 mm |
| Wysokość |
1850 mm |
| Masa |
bojowa: 12 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
55 km/h |
| Zasięg pojazdu |
250 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 800 mm |
| Rowy (szer.) |
1700 mm |
| Ściany (wys.) |
420 mm |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x km MG 34 2 x miotacz ognia | |
Na początku 1939 roku Waffenamt postanowił zamówić 90 samobieżnych miotaczy ognia opartych na podwoziu czołgu lekkiego. 21 stycznia 1939 roku zamówiono 90 wozów opartych o podwozia czołgu PzKpfw II Ausf. D.
Flammpanzer II został wyposażony w dwa miotacze ognia umieszczone w niewielkich sterowanych z wnętrza czołgu wieżyczkach na błotnikach, paliwo do miotaczy zostało umieszczone wewnątrz błotników. Uzbrojeniem dodatkowym był pojedynczy karabin maszynowy MG 34 (z zapasem amunicji 1800 naboi) umieszczony w obrotowej wieży.
Produkcja prototypowej serii (seria 0) została zakończona w kwietniu 1940 roku. Następnie zamówiono jeszcze trzy serie po 50 tych pojazdów (na podwoziach czołgów PzKpfw II Ausf. D i Ausf. E). Ostatecznie zbudowano 155 Flammpanzerów II wszystkich serii.
Zbudowane miotacze ognia skierowano do batalionów samobieżnych miotaczy ognia (Flammpanzer Abteilung). Wzięły one udział w ataku na ZSRR (plan Barbarossa). Walki wykazały, że samobieżne miotacze ognia są skutecznym środkiem walki w mieście, ale słabe opancerzenie Flammpanzerów II powodowało, że były one łatwo niszczone przez ogień przeciwnika. Ostatecznie ocalałe Flammpanzery II wycofano z uzbrojenia w 1942 roku, a ich podwozia wykorzystano do budowy dział samobieżnych.
Bibliografia edytuj
- Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933-1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.