Flawiusze – dynastia w cesarstwie rzymskim panująca w latach 69-96[1]. Należeli do niej:

Flawiusze podczas triumfu Tytusa po zdobyciu Jerozolimy (70 n.e.), z Wespazjanem otwierającym pochód ze świątyni Jupitera Zwycięskiego; za nim Tytus prowadzący swą córkę Julię, poza nimi Domicjan (mal. Lawrence Alma-Tadema, 1885)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Wespazjusz Pollion
 
Tytus Flawiusz Petron
 
Tertulla
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Wespazja Polla
 
 
 
Tytus Flawiusz Sabinus (I)
 
 
 
 
Flawiusz Liberalis
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tytus Flawiusz Sabinus (II)
 
 
 
 
 
 
Wespazjan
(69–79)
 
 
 
Domitilla Starsza
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Tytus Flawiusz Sabinus (III)
 
Flawiusz Klemens
 
Plautilla
 
 
 
Tytus Flawiusz
(79–81)
 
Domicjan
(81–96)
 
Domitilla Młodsza
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Przypisy edytuj

  1. Słownik cesarzy rzymskich, Jan Prostko-Prostyński (red.), Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2001, s. 52-64, ISBN 83-7177-185-1, OCLC 749281107.

Bibliografia edytuj