Wikipedia

Floyd Mayweather Jr.

amerykański pięściarz

Floyd Joy Mayweather Jr. z domu Sinclair (ur. 24 lutego 1977 w Grand Rapids) – amerykański bokser, były mistrz świata federacji WBC, WBA i WBO w wadze półśredniej (do 147 funtów), WBC i WBA w wadze junior średniej (do 154 funtów) oraz były zawodowy mistrz świata organizacji WBC w kategoriach junior lekkiej (do 130 funtów), lekkiej (do 135 funtów), junior półśredniej (do 140 funtów) i lekkośredniej (do 154 funtów) oraz organizacji IBF w kategorii półśredniej. Pokonał 24 zawodników o tytuł mistrza świata, z których trzy o tytuł mistrza wagi lekkośredniej, siedem o tytuł mistrza wagi półśredniej, jeden (Marcos Maidana) o tytuły wagi półśredniej i lekkośredniej, jeden o tytuł mistrza wagi junior półśredniej, trzy o tytuł mistrza wagi lekkiej i dziewięć o tytuł mistrza wagi junior lekkiej[1]. Jest brązowym medalistą olimpijskim z Atlanty.

Floyd Mayweather Jr.
Floyd Sinclair
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Floyd Joy Mayweather Jr.

Pseudonim

Pretty Boy, Money

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1977
Grand Rapids

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

173 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

junior lekka
lekka
junior półśrednia
półśrednia
lekkośrednia

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

50

Zwycięstwa

50

Przez nokauty

27

Porażki

0

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
brąz Atlanta 1996 boks
(waga piórkowa)
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 26 sierpnia 2017.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera amatorska edytuj

Jego bilans walk amatorskich to 84 zwycięstwa i 6 porażek[2]. Trzykrotnie wygrywał amerykański turniej bokserski Golden Gloves (w 1993, 1994 i 1996). W 1996, na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie, zdobył brązowy medal w kategorii piórkowej. W półfinale przegrał z Serafimem Todorowem z Bułgarii.

Kariera zawodowa edytuj

Kategoria junior lekka edytuj

Karierę zawodową rozpoczął w październiku 1996 roku. Dwa lata później, 3 października 1998 roku, w swojej osiemnastej walce, zdobył tytuł mistrza świata WBC w kategorii junior lekkiej, pokonując Genaro Hernandeza (nie wyszedł do walki w dziewiątej rundzie)[3]. Jeszcze w grudniu tego samego roku pierwszy raz obronił swój tytuł, pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Angela Manfredy[4].

W 1999 roku stoczył kolejne trzy zwycięskie walki: z Carlosem Alberto Ramonem Riosem (wygrana na punkty)[5], Justinem Juuko (nokaut w 9 rundzie)[6] i Carlosem Gerena (TKO w 7 rundzie)[7]. W następnym roku odbył dwie walki. 18 marca wygrał na punkty z byłym mistrzem świata WBC w kategorii piórkowej, Gregorio Vargasem[8], a siedem miesięcy później pokonał Emanuela Augustusa (nie była to walka mistrzowska)[9].

20 stycznia 2001 roku wygrał z Diego Corralesem. W dziesiątej rundzie po tym, jak Corrales piąty raz leżał na deskach, jego trener poddał walkę, rzucając ręcznik na ring[10]. W 2001 roku jeszcze dwukrotnie obronił swój tytuł – najpierw w maju pokonał na punkty przyszłego mistrza świata IBF w kategorii junior lekkiej, Carlosa Hernándeza (w tej walce Mayweather Jr. był po raz pierwszy w karierze liczony – podczas zadawania ciosu w szóstej rundzie doznał kontuzji ręki i reagując na ból, dotknął rękawicą maty ringu)[11], a w listopadzie wygrał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z Jesúsem Chávezem[12].

Kategoria lekka edytuj

Po walce z Chávezem Mayweather Jr. zdecydował się porzucić swój pas mistrzowski i zmienić kategorię wagową na wyższą, ponieważ miał problemy z utrzymaniem swojej wagi w limicie wagowym. W kategorii lekkiej stoczył zaledwie cztery walki, ale wszystkie były pojedynkami mistrzowskimi.

W 2002 roku dwukrotnie walczył z José Luisem Castillo. 20 kwietnia pokonał Meksykanina na punkty i odebrał mu tytuł mistrza świata WBC[13]. 7 grudnia odbył się pojedynek rewanżowy, który również zakończył się zwycięstwem Amerykanina na punkty[14].

Rok później pokonał Victoriano Sosę (jednogłośnie na punkty)[15] i Philipa N'dou (TKO w 7 rundzie)[16].

Kategoria junior półśrednia edytuj

W 2004 roku Mayweather Jr. ponownie zmienił kategorię wagową. 22 maja, w pierwszej walce w kategorii junior półśredniej pokonał na punkty byłego mistrza organizacji WBO, DeMarcusa Corleya. Corley dwukrotnie (w 8 i 10 rundzie) leżał na deskach[17]. To była jedyna walka, jaką stoczył w 2004 roku.

W styczniu następnego roku, w walce eliminacyjnej WBC, łatwo pokonał Henry’ego Bruselesa (TKO w 8 rundzie)[18]. Pięć miesięcy później, 25 czerwca, pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie mistrza WBC, Arturo Gattiego[19].

Kategoria półśrednia edytuj

19 listopada 2005 roku Mayweather Jr. stoczył nietytułową walkę z byłym mistrzem świata WBA, Sharmba Mitchellem, pokonując go w szóstej rundzie przez techniczny nokaut[20]. Walka odbyła się w kategorii półśredniej. 8 kwietnia 2006 roku zmierzył się z Zabem Judahem w walce o tytuł mistrza IBF. W dziesiątej rundzie Judah zadał cios poniżej pasa, a następnie w kark. Podczas gdy sędzia zarządził krótką przerwę, wuj i zarazem trener Mayweathera Jra, Roger Mayweather wkroczył na ring, czym zapoczątkował bójkę z udziałem Judaha i osób z jego narożnika. Porządek na ringu powrócił dopiero po interwencji policji. Walka została po pewnym czasie wznowiona i zakończyła się zwycięstwem Mayweathera Jra na punkty[21]. Roger Mayweather został jako trener zawieszony na rok i ukarany grzywną w wysokości 200 tys. dolarów. Karą rocznego zawieszenia zostali ukarani także Zab Judah i jego ojciec i trener Yoel[22].

30 czerwca 2006 roku Mayweather Jr. zrezygnował z tytułu IBF. 4 listopada 2006 roku pokonał na punkty Carlosa Baldomira i odebrał mu tytuł mistrza świata WBC[23].

5 maja 2007 roku doszło do długo oczekiwanej walki Mayweathera Jr. z mistrzem olimpijskim z Barcelony i wielokrotnym zawodowym mistrzem świata w sześciu różnych kategoriach wagowych, Oscarem de la Hoyą. Pojedynek był bardzo wyrównany i zakończył się niejednogłośnym zwycięstwem Mayweathera Jra na punkty, choć tylko jeden sędzia ocenił ostatnią rundę na jego korzyść. Gdyby orzekł inaczej, walka zakończyłaby się remisem[24]. W kolejnej walce, 8 grudnia 2007 roku, zmierzył się z niepokonanym wcześniej Anglikiem, Ricky Hattonem, byłym mistrzem świata IBF i WBA w kategorii junior półśredniej i byłym mistrzem świata IBF w kategorii półśredniej. Mayweather Jr. wygrał pojedynek przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[25].

 
Floyd Mayweather Jr. vs. Juan Manuel Márquez (19 września 2009)

6 czerwca 2008 roku poinformował o zakończeniu kariery bokserskiej[26].

19 września 2009 roku powrócił jednak na ring w walce z Juanem Márquezem. Pierwotnie miała się ona odbyć 18 lipca, została jednak przełożona o parę miesięcy później z powodu kontuzji żeber Amerykanina[27]. Amerykanin wygrał z Márquezem na punkty po jednogłośnej decyzji sędziów w stosunku 118-109, 120-107 i 119-108[28]. 1 maja 2010 pokonał na punkty Shane’a Mosleya stosunkiem głosów 118-110, 119-109 oraz 119-109. Na ring powrócił 17 września 2011 nokautując w czwartej rundzie mistrza świata federacji WBC Victora Ortiza zdobywając pas mistrzowski w wadze półśredniej[29]. 5 maja 2012 roku stoczył walkę z Miguelem Cotto o pas mistrza świata WBA po 12 rundach wygrał jednogłośnie w stosunku 118-110, 117-111 i 117-111.

Kontrakt z Showtime edytuj

Na początku 2013 roku Mayweather podpisał kontrakt z koncernem CBS/Showtime. Opiewa on na niebotyczną gwarantowaną sumę 250 mln dolarów za 6 walk, co zarazem jest największym kontraktem w zawodowym sporcie.

4 maja 2013 roku stoczył pierwszą z sześciu walk, zakontraktowanych ze stacją Showtime jego przeciwnikiem był Robert Guerrero, Mayweather wygrał jednogłośnie na punkty w stosunku 117-111, 117-111 i 117-111 w obronie pasa WBC wagi półśredniej.

13 września 2013 doszło do długo wyczekiwanego pojedynku na szczycie wagi junior średniej. Posiadający pas WBA Super Mayweather rzucił rękawicę niepokonanemu dotąd mistrzowi WBC Saulowi 'Canelo' Alvarezowi. Mayweather zdeklasował młodszego o ponad dekadę rywala unifikując tym samym pasy WBA/WBC wagi junior średniej. Sprzedaż przyłączy PPV osiągnęła niebotyczny wynik 2,2 miliona sprzedanych pakietów, co przełożyło się na kwotę ponad 150 milionów z samej transmisji telewizyjnej, bijąc przy tym dotychczasowy rekord walki Mayweathera z Oscarem De La Hoyą.

3 maja 2014 roku Mayweather stoczył swój trzeci z sześciu zaplanowanych pojedynków dla Showtime. Rywalem Floyda Jr. był mocno bijący mistrz WBA wagi półśredniej Marcos 'El Chino' Maidana. Po bardzo zaciętej walce Mayweather ostatecznie zwyciężył niejednogłośnie na punkty 114-114, 117-111, 116-112 unifikując tym samym pasy WBC/WBA w wadze półśredniej. Tym samym Mayweather stał się posiadaczem wspomnianych tytułów w 2 kategoriach wagowych jednocześnie (półśrednia, junior średnia)

13 września 2014 doszło do rewanżu Mayweathera z Marcosem Maidaną. Po dwunastu rundach tym razem sędziowie nie mieli wątpliwości ze wskazaniem zwycięzcy. Mayweather po raz drugi pokonał byłego już mistrza WBA jednogłośną decyzją sędziów zachowując tym samym swój nieskazitelny rekord bez porażki na zawodowym ringu.

Pojedynek z Mannym Pacquiao edytuj

2 maja 2015 w MGM Grand w Las Vegas doszło do walki z Mannym Pacquiao (57-5-2, 38 KO), promowanej w mediach, jako pojedynek stulecia w boksie. Mayweather swoją defensywną taktyką opartą na świetnej pracy nóg zdominował Filipińczyka, odnosząc swoje 48 zwycięstwo z rzędu bez porażki. Po dwunastu rundach sędziowie punktowali 110:118 i dwukrotnie 112:116 dla Amerykanina, który tym samym zunifikował trzeci pas mistrzowski federacji WBO wagi półśredniej[30]. Organizatorzy walki, konkurujące na co dzień stacje HBO i Showtime tym razem połączyły siły osiągając rekordowe finansowe zyski.

12 września 2015 w Las Vegas po raz ostatni broniąc tytuły WBC i WBA wagi półśredniej, pokonał na punkty 117:111, 118:110 i 120:108 rodaka Andre Berto (30-4, 23 KO).

Pojedynek z Conorem McGregorem edytuj

26 sierpnia 2017 w hali T-Mobile Arena w Las Vegas w pojedynku z gwiazdą mieszanych sztuk walki mistrzem UFC Irlandczykiem Conorem McGregorem (0-1), odniósł swoje pięćdziesiąte zwycięstwo (TKO). W dziesiątej rundzie sędzia Robert Byrd przerwał pojedynek. Do momentu przerwania, wszyscy trzej sędziowie punktowali na korzyść Amerykanina.

Po walce z Conorem McGregorem Floyd Mayweather ogłosił zakończenie kariery bokserskiej[31].

Lista walk bokserskich edytuj

50 zwycięstw – 0 porażek

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Data Miejsce Uwagi
Wygrana 50-0   Conor McGregor TKO 10/12 26.08.2017   T-Mobile Arena, Las Vegas Walka wieczoru
Wygrana 49-0   Andre Berto UD 12/12 12.09.2015   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas
Wygrana 48-0   Manny Pacquiao UD 12/12 02.05.2015   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas Zdobył pas Światowej Organizacji Boksu Świat Welter
Wygrana 47-0   Marcos Maidana UD 12/12 13.09.2014   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas
Wygrana 46-0   Marcos Maidana MD 12/12 03.05.2014   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas
Wygrana 45-0   Saúl Álvarez MD 12/12 14.09.2013   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas
Wygrana 44-0   Robert Guerrero UD 12/12 04.05.2013   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas Zdobył pas World Boxing Council World Super Welter
Wygrana 43-0   Miguel Cotto UD 12/12 05.05.2012   MGM Grand, Las Vegas Zdobył pasy World Boxing Association Super World Super Welter oraz World Boxing Council Diamond Super Welter
Wygrana 42-0   Victor Ortiz KO 4/12 17.09.2011   MGM Grand, Las Vegas
Wygrana 41-0   Shane Mosley UD 12/12 01.05.2010   MGM Grand, Las Vegas
Wygrana 40-0   Juan Manuel Marquez UD 12/12 19.09.2009   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas
Wygrana 39-0   Ricky Hatton TKO 10/12 08.12.2007   MGM Grand, Grand Garden Arena, Las Vegas Zdobył pas World Welter World Boxing Council
Wygrana 38-0   Oscar de la Hoya SD 12/12 05.05.2007   MGM Grand, Las Vegas Zdobył pas World Boxing Council World Super Welter
Wygrana 37-0   Carlos Manuel Baldomir UD 12/12 04.11.2006   Mandalay Bay Resort i Casino, Las Vegas Zdobył tytuły World Welter World Boxing Council oraz World Welter International Boxing Association
Wygrana 36-0   Zab Judah UD 12/12 08.04.2006   Thomas i Mack Center, Las Vegas Zdobył pasy Świat Welter Międzynarodowej Federacji Boksu oraz Międzynarodowej Organizacji Bokserskiej World Welter
Wygrana 35-0   Sharmba Mitchell TKO 6/12 19.11.2005   Rose Garden, Portland
Wygrana 34-0   Arturo Gatti RTD 6 25.06.2005   Boardwalk Hall, Atlantic City Zdobył pas World Boxing Council World Super Light
Wygrana 33-0   Henry Bruseles TKO 8/12 22.01.2005   American Airlines Arena, Miami
Wygrana 32-0   DeMarcus Corley UD 12/12 22.05.2004   Boardwalk Hall, Atlantic City
Wygrana 31-0   Phillip N'dou TKO 7/12 01.03.2003   Van Andel Arena, Grand Rapids
Wygrana 30-0   Victoriano Sosa UD 12/12 19.04.2003   Selland Arena, Fresno
Wygrana 29-0   Jose Luis Castillo UD 12/12 07.12.2002   Mandalay Bay Resort i Casino, Las Vegas
Wygrana 28-0   Jose Luis Castillo UD 12/12 20.04.2002   MGM Grand, Las Vegas Zdobył pas World Boxing Council World Light
Wygrana 27-0   Jesús Chávez RTD 9 10.11.2001   Bill Graham Civic Auditorium, San Francisco
Wygrana 26-0   Carlos Hernandez UD 12/12 26.05.2001   Van Andel Arena, Grand Rapids
Wygrana 25-0   Diego Corrales TKO 10/12 20.01.2001   MGM Grand, Las Vegas
Wygrana 24-0   Emanuel Augustus TKO 9 21.10.2000   Cobo Hall, Detroit
Wygrana 23-0   Gregiorio Vargas UD 12/12 18.03.2000   MGM Grand, Las Vegas
Wygrana 22-0   Carlos Gerena RTD 7 11.09.1999   Mandalay Bay Resort i Casino, Las Vegas
Wygrana 21-0   Justin Juuko KO 9/12 22.05.1999   Mandalay Bay Resort i Casino, Las Vegas
Wygrana 20-0   Carlos Rios UD 12/12 17.02.1999   Van Andel Arena, Grand Rapids
Wygrana 19-0   Angel Manfredy TKO 2 19.12.1998   Miccosukee Indian Gaming Resort, Miami
Wygrana 18-0   Genaro Hernandez RTD 8 03.10.1998   Las Vegas Hilton, Las Vegas Zdobył pas World Boxing Council World Super Feather
Wygrana 17-0   Tony Pep UD 10/10 14.06.1998   Trump Taj Mahal, Atlantic City
Wygrana 16-0   Gustavo Fabian Cuello UD 10/10 18.04.1998   Olympic Auditorium, Los Angeles
Wygrana 15-0   Miguel Melo TKO 3 23.03.1998   Foxwoods Resort, Ledyard
Wygrana 14-0   Sam Girard KO 2 28.02.1998   Ballys Park Place Hotel Casino, Atlantic City
Wygrana 13-0   Héctor Arroyo TKO 5 09.01.1998   Grand Casino, Biloxi
Wygrana 12-0   Angelo Nunez TKO 3 20.11.1997   Olympic Auditorium, Los Angeles
Wygrana 11-0   Felipe Garcia KO ? 14.10.1997   Bank of America Center, Boise
Wygrana 10-0   Louie Leija TKO 2 06.09.1997   County Coliseum, El Paso
Wygrana 9-0   Jesús Chávez TKO 6 12.07.1997   Grand Casino, Biloxi
Wygrana 8-0   Larry O’Shields UD 6/6 14.06.1997   Alamodome, San Antonio
Wygrana 7-0   Tony Duran TKO 1 09.05.1997   Orleans Hotel i Casino, Las Vegas
Wygrana 6-0   Bobby Giepert KO 1 12.04.1997   Thomas i Mack Center, Las Vegas
Wygrana 5-0   Kino Rodriguez UD 6/6 12.03.1997   Stadion Arena, Grand Rapids
Wygrana 4-0   Edgar Ayala KO 2 01.02.1997   Swiss Park Hall, Chula Vista
Wygrana 3-0   Jerry Cooper TKO 1 18.01.1997   Thomas i Mack Center, Las Vegas
Wygrana 2-0   Reggie Sanders UD 4 30.11.1996   Tingley Coliseum, Albuquerque
Wygrana 1-0   Roberto Apodaca TKO 2 11.10.1996   Kasyno Texas Station, Las Vegas

Zarobki boksera edytuj

Floyd Mayweather jest obecnie najlepiej zarabiającym sportowcem na świecie, według amerykańskiego dwutygodnika "Forbes" (stan na rok 2014). Lista, na której bokser zajmuje pierwsze miejsce, uwzględnia roczne zarobki ludzi sportu (czerwiec 2013 – czerwiec 2014). Amerykanin po roku przerwy wrócił na pozycję lidera rankingu z kwotą 105 mln dolarów. Zdetronizował on w zestawieniu golfistę Tigera Woodsa[32].

Życie prywatne edytuj

Mieszka w Las Vegas w stanie Nevada. Pozytywnie wypowiadał się na temat byłej prezydentury Baracka Obamy. Wspiera prawa społeczności LGBT, w tym małżeństwa jednopłciowe[33].

Floyd Mayweather był krytykowany za ogromny ślad węglowy. W przeglądzie zapisów lotów prywatnymi odrzutowcami z 2022 r. nazwisko Mayweathera pojawiło się na liście 10 „celebrytów z najgorszą emisją CO2 prywatnych odrzutowców” (wraz z Taylor Swift, Jay-Z, A-Rod, Blake Shelton, Steven Spielberg, Kim Kardashian, Mark Wahlberg, Oprah Winfrey i Travis Scotta). Od początku stycznia do końca lipca 2022 r. jego loty prywatnym odrzutowcem wyemitowały 7076,8 ton emisji, co stanowi 1011 razy więcej niż całkowita roczna emisja przeciętnej osoby[34].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Floyd Mayweather Jr.. [dostęp 2021-02-13]. (ang.).
  2. ↑ Floyd MAYWEATHER. boxing-records.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  3. ↑ Mayweather Buzz Saw TKO's Hernandez. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  4. ↑ Luis Escobar: Mayweather TKO's Manfredy In Two. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  5. ↑ Luis Escobar: Rios Takes Mayweather The Distance. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  6. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  7. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  8. ↑ Luis Escobar: Mayweather Goes Distance with Vargas. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  9. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  10. ↑ John Gregg: Mayweather Blasts out Corrales in Ten. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  11. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  12. ↑ Chris Curry: Floyd Mayweather Shows Chavez Boxing's Not So Pretty. Boxing247.com, 11.11.2001. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  13. ↑ John Gregg: "Pretty Boy" Pretty Ugly Mayweather Wins Crown. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  14. ↑ John Gregg: Mayweather Does Enough To Score Win Over Castillo. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  15. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  16. ↑ John Gregg: Dazzling Mayweather TKO's Ndou In Seven. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  17. ↑ John Gregg: Mayweather Showcase Outpoints Corley. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  18. ↑ Boxing Encyclopedia. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  19. ↑ John Gregg: Mayweather Grinds Down Gatti In Six. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  20. ↑ John Gregg: Mayweather TKO's Mitchell In Six. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  21. ↑ John Gregg: Mayweather Whips Judah Despite Melee. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  22. ↑ Dan Rafael: Judah and father fined, both lose license for year. ESPN.com, 09.05.2006. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  23. ↑ Graham Houston: Floyd Mayweather Jr. W12 Carlos Baldomir. Fightwriter.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  24. ↑ Luis Escobar: Mayweather Earns Razor-Thin Split. The Boxing Times. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  25. ↑ Dan Rafael: Unbeaten Mayweather knocks out Hatton, retains title. ESPN.com, 09.12.2007. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  26. ↑ Floyd Mayweather Jr Retires. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  27. ↑ Mayweather vs. Marquez on September 19. EastSideBoxing.com. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  28. ↑ Andreas Hale, David Hudson: Mayweather wins easily. Fightnews.com, 19.09.2009. [dostęp 2009-12-02]. (ang.).
  29. ↑ Mayweather szybko znokautował Ortiza (ringpolska.pl)[dostęp 18-09-2011]
  30. ↑ Znani o wygranej Mayweathera. bokser.org, 3 maja 2015. [dostęp 2015-05-03]. (pol.).
  31. ↑ 50-0. "Money" pobił legendarny rekord, „TVN24.pl” [dostęp 2017-08-27].
  32. ↑ Floyd Mayweather najbogatszym sportowcem świata. RMF24.pl, 2014-06-11. [dostęp 2014-06-12]. (pol.).
  33. ↑ "22 Straight Professional Male Athlete Allies Who Support Gay Marriage And LGBT Rights". huffingtonpost.com. 2012-10-19. (ang.) [dostęp 2015-06-23].
  34. ↑ Yard (2022). Just Plane Wrong: Celebs with the Worst Private Jet CO2 Emissions. July 29, 2022. https://weareyard.com/insights/worst-celebrity-private-jet-co2-emission-offenders

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Floyd_Mayweather_Jr.&oldid=71871509”