François de Joyeuse

François de Joyeuse (ur. 24 czerwca 1562 w Carcassonne, zm. 23 sierpnia 1615 w Awinionie) – francuski kardynał, polityk i dyplomata.

François de Joyeuse

Kardynał biskup
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1562 Carcassonne
Data i miejsce śmierci	23 sierpnia 1615 Awinion
Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	17 sierpnia 1611–23 sierpnia 1615
Arcybiskup Tuluzy
Okres sprawowania	1588-1614
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	12 grudnia 1583 Grzegorz XIII
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	nieznana
Konsekrator	nieznany
Konsekrowani biskupi Jérôme Hennequin 1587 Pierre de Donnauld 1587 Pierre Le Saulnier 1588 Cyrus de Thiard de Bissy 1594 Onorato Lascaris 1594 Jacques Davy du Perron 1595 François de Donadieu 1599 Léger de Plas 1599 François d’Escoubleau de Sourdis 1599 Gaspard Dinet 1600 Louis de Vervins 1600 Jean Raymond 1602 Gabriel de L’Aubespine 1604 Antoine de Coues 1604 Octave Isnard 1605 Guillaume Le Gouverneur 1611 François de Harlay de Champvallon 1614

Życiorys

Urodził się w Carcassonne, w rodzinie spokrewnionej z dynastią królewską. Uzyskał tytuł doktora prawa rzymskiego i kanonicznego na uniwersytecie w Orleanie. W wieku 19 lat wybrany arcybiskupem Narbonne, otrzymując przy tym dyspensę z racji młodego wieku. W grudniu 1583 papież Grzegorz XIII mianował go kardynałem prezbiterem tytułu San Silvestro in Capite. Od 1587 kardynał-protektor Francji i jej ambasador wobec Stolicy Apostolskiej. W 1588 przeniesiony do archidiecezji Tuluza. Powrócił do Francji w 1589, w walkach wewnętrznych w tym kraju wspierał początkowo Ligę Katolicką, ale w 1593 przeszedł na stronę Henryka z Nawarry. Skutecznie działał na rzecz jego pojednania z Kościołem katolickim. W 1599 uzyskał od papieża Klemensa VIII zgodę na anulowanie małżeństwa króla Henryka z Małgorzatą Walezjuszką, umożliwiając mu ślub z Marią Medycejską.

W 1604 został biskupem suburbikarnej diecezji Sabina oraz arcybiskupem Rouen. W 1606 mediował w sporze między Stolicą Apostolską i Republiką Wenecji. 17 października 1610 koronował króla Francji Ludwika XIII, mimo że zwyczajowo powinien to uczynić arcybiskup Reims. Członek Rady Regencyjnej królestwa Francji za czasów małoletniości Ludwika XIII. W sierpniu 1611 został kardynałem-biskupem Ostia e Velletri i dziekanem Św. Kolegium Kardynałów, mimo to dalej oficjalnie reprezentował interesy Paryża na dworze papieskim. W 1613 dostał ataku serca, po którym nie wrócił już do pełni sił. Zmarł dwa lata później w Awinionie.

Choć był tzw. kardynałem korony i reprezentantem politycznych interesów Francji wobec papiestwa, głęboko angażował się także w reformę Kościoła i bez wątpienia był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli francuskiego episkopatu na przełomie XVI i XVII wieku. Fakt, że wielokrotnie z powodzeniem służył jako mediator między Rzymem a Paryżem oraz Wenecją świadczy także o jego talentach dyplomatycznych.

Bibliografia

• François de Joyeuse. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-12)].
• François de Joyeuse