Franciszek Gąsiorowski
Franciszek Gąsiorowski (ur. 4 października 1876 w Strachocinie Szlacheckim k. Makowa Mazowieckiego, zm. 25 września 1939 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, działacz związkowy, poseł na Sejm II Rzeczypospolitej.
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
|
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Był synem właściciela folwarku Józefa i urzędniczki Weroniki z Trawińskich i bratem Natalii Gąsiorowskiej-Grabowskiej. Ukończył prywatną szkołę realną i warszawskie seminarium duchowne, 1896 został członkiem koła księży Collegium Secretum. W 1900 wstąpił do Ligi Narodowej, 1905 był współzałożycielem Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich (SRCh), a 1906 Polskiego Stowarzyszenia Chrześcijańskiej Służby Domowej, współtworzył również ChD i był członkiem jej Rady Naczelnej i Zarządu Głównego. Prowadził pracę społeczną i oświatową wśród robotników, 1903-1904 współredagował pismo "Do Swoich" i należał do Towarzystwa Oświaty Narodowej, w jego mieszkaniu odbywały się konspiracyjne zjazdy i zebrania i przechowywano broń. Od 1910 wydawał pismo "Pracownica Katolicka". Podczas I wojny światowej należał do POW, organizował fundusze dla Legionów Polskich, po wojnie został prezesem Związku Zawodowego Chrześcijańskiej Służby Domowej. W 1920 był kapelanem w szpitalach frontowych i uczestnikiem plebiscytu na Warmii. Był wybierany posłem na Sejm RP kadencji I (1922–1927) i II (1928–1930). Od 1929 do 1933 patron SRCh, a także patron Stowarzyszenia Sług i Dozorców Domowych. Po zamachu majowym 1926 początkowo był przeciwnikiem piłsudczyków, 1930 zaprzestał działalności w ChD wobec niemożności współpracy z Wojciechem Korfantym, później wycofał się z działalności politycznej. Przez pewien czas był prefektem w gimnazjum Z. Sierpińskiej w Warszawie, a także wikariuszem i rektorem Kościoła św. Marcina w Warszawie. Zginął w czasie niemieckiego nalotu na Warszawę. Został pochowany w grobowcu rodziny Gąsiorowskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 230-5-10/11)[1].
W 1922 został odznaczony przez papieża Piusa XI krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice[2]. Ponadto był odznaczony Krzyżem Niepodległości i Orderem Rycerskim św. Grzegorza Wielkiego (1926).
Przypisy edytuj
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: GĄSIOROWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-05-20].
- ↑ Wiadomości bieżące. „Kurier Warszawski”, s. 3-4, Nr 350 z 21 grudnia 1922.
Bibliografia edytuj
- Wielka Encyklopedia PWN red. Jan Wojnowski, Warszawa 2002, t. 10, s. 12.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej