Franciszek Golba
Franciszek Golba (ur. 17 listopada 1891 w Czerminie, zm. 20 stycznia 1941 w Ledni obwód archangielski) – żołnierz armii austriackiej i starszy ułan kawalerii Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 starszy ułan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1918 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Michała i Anny z d. Bolowa[1]. Absolwent szkoły powszechnej. W 1912 zmobilizowany do armii austriackiej, w której służył do listopada 1918, biorąc udział w walkach na froncie I wojny światowej z której powrócił przewlekle chory. Od 10 sierpnia 1920 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, w składzie 108 pułku ułanów walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie odznaczył się w walce nocnej z 12 na 13 października 1920, kiedy wraz z kpr. Łyską „w czasie ataku pułku na wieś Rudnia Baranowska, zajętą przez brygadę bolszewicką, wzięli do niewoli załogę placówki - 15 żołnierzy i z boku ostrzeliwali przeciwnika, wprowadzając zamęt w jego szeregach”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Zwolniony z wojska w 1921, osadnik wojskowy w Jarosławiczach[2]. Podczas okupacji sowieckiej, 10 lutego 1940 zesłany wraz z żoną i dziećmi w rejon obwodu archangielskiego do obozu pracy przymusowej. Tam zmarł z wycieńczenia przy wyrębie lasu, jak też połowa jego rodziny. Pochowany na cmentarzu w miejscowości Lednia[2].
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Jadwigą z d. Śliwa (zm. na zesłaniu w 1945). Mieli dzieci: Adama (1924–1986), Helenę (ur. 1926, zm. na zesłaniu w 1942), Teresę, zam. Wójcicka (ur. 1930, przeżyła zesłanie), Eleonorę (zm. na zesłaniu w 1942), Michalinę (ur. 1932, zm. na zesłaniu), Janinę (ur. po 1932, zm. na zesłaniu w 1942), Adama (przeżył zesłanie) i Teresę (przeżyła zesłanie)[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5100 – 26 stycznia 1922[3][1][4]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 60.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 61.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 125 z 28 listopada 1924, s. 708.
- ↑ Suchorowski 1929 ↓, s. 18.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Tadeusz Suchorowski: Zarys historii wojennej 20-go Pułku Ułanów imienia Króla Jana III Sobieskiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.