Franciszek Sakwiński
Franciszek Sakwiński (ur. 11 maja 1894 w Bocieniu, zm. 1939 w Barbarce) – sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1920, 1924–1935 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca strażnicy |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 11 maja 1894 w Bocieniu, w ówczesnym powiecie chełmińskim Prowincji Prusy Zachodnie, w rodzinie Kazimierza i Anny z Adamskich[1]. W 1909 ukończył sześć oddziałów w szkole powszechnej w Chełmnie[2]. Do szesnastego roku życia przebywał u rodziców, a następnie przez trzy lata pracował w fabryce w Chełmży[3].
W czasie I wojny światowej (1914–1918) walczył w szeregach Armii Cesarstwa Niemieckiego[4]. 28 grudnia został zwolniony z armii niemieckiej, a w styczniu 1919 wstąpił jako ochotnik do II oddziału karabinów maszynowych w Poznaniu[3]. Później został wcielony do 8 pułku strzelców wielkopolskich, późniejszego 62 pułku piechoty[3]. W czasie wojny z bolszewikami wziął udział we wszystkich walkach swojego pułku[3]. W 1919 został mianowany kapralem, a w następnym roku plutonowym[3]. 18 sierpnia w bitwie pod Glinianką przedostał się przez silnie obsadzoną linię nieprzyjacielską i wziął do niewoli ośmiu jeńców oraz uratował dwa karabiny maszynowe z wozami i końmi[5]. W listopadzie 1920 został odznaczony Orderem Virtuti Militari[3].
W 1920, na własną prośbę, został zwolniony z wojska i zatrudniony w Urzędzie Poczt i Telegrafów w Kornatowie[3]. W 1924 ponownie został przyjęty do Wojska Polskiego, a w listopadzie tego roku przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 4 batalionu granicznego w Dederkałach[3]. Przez dziewięć lat był dowódcą strażnicy[3]. W 1927 został awansowany na sierżanta[3]. W czasie służby zatrzymał kilku przemytników oraz zastrzelił niebezpiecznego szpiega, który po zatrzymaniu usiłował zbiec do ZSRR[6]. W 1934 komisja lekarska przyznała mu kategorię zdrowia „D”, w związku z czym został przeniesiony do plutonu gospodarczego batalionu na stanowisko magazyniera żywnościowego[7]. Z dniem 30 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[8]. Zamieszkał w Chełmży przy ul. Chełmińskiej 4[9].
Jesienią 1939 został zamordowany przez Niemców w Lesie Barbarka pod Toruniem[10].
Był żonaty, miał dwoje dzieci: Zygmunta (ur. 6 października 1922) i Gertrudę (ur. 30 listopada 1923)[11].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 667[1] – 13 maja 1921[12]
- Brązowy Krzyż Zasługi – listopad 1929[4]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[13]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[13]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c d e f g h i j Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ Ze Złotej Księgi Żołnierzy K.O.P.. „Żołnierz Polski”. 28, s. 687, 1930-07-13. Warszawa..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 9, 12.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 13.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-01-27].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 995.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Sakwiński Franciszek. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.54-4571 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-27].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].