Franciszek Zieliński (generał)
Franciszek Antoni Zieliński (ur. 5 czerwca?/17 czerwca 1876 w Hajsynie na Podolu, zm. 12 grudnia 1954 w Grudziądzu) – generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Franciszek Antoni Zieliński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 czerwca 1876 |
| Data i miejsce śmierci |
12 grudnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Był synem Antoniego i Petroneli z Tarnawskich. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Humaniu. 31 października 1893 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego.
Dowódca XXII Brygady Piechoty. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera[1]. 15 sierpnia 1920 objął dowództwo VIII Brygady Piechoty. 25 lipca 1921 wyznaczony został na stanowisko dowódca piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie generałów[2]. 18 maja 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go dowódcą 4 Dywizji Piechoty[3]. W październiku 1924 został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[4]. W 1926, po zamachu stanu, został oddany do dyspozycji ministra spraw wojskowych. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[5]. Zmarł 12 grudnia 1954 i został pochowany na cmentarzu centralnym w Grudziądzu[6].
Był żonaty z Marią Lipinkiewicz, z którą miał dwoje dzieci: Henryka (1901) i Jadwigę (1906). Mieszkał w Robakowie[7].
Awanse edytuj
- podporucznik (Подпоручик) – 1898
- porucznik (Поручик) od 1902
- sztabskapitan (Штабс-капитан) 1906
- kapitan (Капитан) 1910
- podpułkownik (Подполковник) – 1915
- pułkownik (Полковник) – 1916
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari[8]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)[8][9][10]
- Kawaler Orderu Legii Honorowej – Francja[8]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 22 lipca 1925[11]
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 574.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 12 czerwca 1922 roku, s. 428.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 70.
- ↑ Zbigniew Otremba, Grudziądz kronika miasta, Gdańsk: REGNUM, 2007, ISBN 978-83-20686-1-7.
- ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 514.
- ↑ a b c Mieczysław Bielski: Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej. T. 2. Toruń: Turpress, 1996, s. 374
- ↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 83)
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925 roku, s. 403.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.