Fregaty typu 120
Fregaty typu 120 – zachodnioniemieckie fregaty, które wchodziły do służby w Bundesmarine na początku lat 60. Okręty były pierwszymi na świecie jednostkami w których zastosowano kombinowaną siłownię składającą się z silników Diesla i turbin gazowych (CODOG).
_underway_1982.jpg)
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby | |
| Zbudowane okręty |
6 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
2090 t standardowa |
| Długość |
109,8 m |
| Szerokość |
11 m |
| Zanurzenie |
4,6 m |
| Napęd |
siłownia w układzie CODAG o mocy 36 000 KM, napędzająca 2 śruby |
| Prędkość |
34 węzłów |
| Załoga |
230 |
| Uzbrojenie |
2 działa uniwersalne 100 mm |
Historia edytuj
Fregaty typu 120 wraz z niszczycielami typu Hamburg i okrętem szkolnym „Deutschland” były pierwszymi dużymi okrętami zbudowanymi po II wojnie światowej w Niemczech. Głównym zadaniem fregat było zwalczanie okrętów podwodnych. Budowa pierwszego okręty z serii F220 "Köln" rozpoczęła się w 1958 w stoczni Stülcken-Werft w Hamburgu. Jednostka weszła do służby w 1961. Okręty były pierwszymi na świecie jednostkami w których zastosowano kombinowaną siłownię składającą się z silników Diesla i turbin gazowych (CODAG). Wybrano układ składający się z dwóch turbin gazowych każda o mocy 12 000 KM i 4 silników wysokoprężnych, z których każdy miał moc 3000 KM[1]. Każda z turbin zużywała 63 metry sześcienne powietrza na sekundę i dlatego na okręcie zainstalowano duże boczne kanały do pobierania powietrza. Uzbrojenie i wyposażenie było ujednolicone z równolegle budowanymi niszczycielami typu 101 i okrętem szkolnym „Deutschland”.
Do 1989 wszystkie okręty tego typu zostały wycofane ze służby z tego 1 złomowano, 1 pozostawiono jako hulk a 4 sprzedano tureckiej marynarce wojennej.
Zbudowane okręty edytuj
- F220 "Köln" – wejście do służby 15 kwietnia 1961, wycofanie ze służby 17 grudnia 1982 obecnie zacumowany jako hulk w centrum szkoleniowym Deutsche Marine.
- F221 "Emden" – wejście do służby 24 października 1961, wycofanie ze służby 30 czerwca 1983 i sprzedany do Turcji gdzie otrzymał oznaczenie D361 "Gemlik", uległ zniszczeniu w pożarze
- F222 "Augsburg" – wejście do służby 7 kwietnia 1962, wycofany ze służby 30 marca 1988 i złomowany w Hamburgu.
- F223 "Karlsruhe" – wejście do służby 15 grudnia 1962, wycofany ze służby 28 marca 1983 i sprzedany do Turcji gdzie otrzymał nazwę D360 "Gelibolu"
- F224 "Lübeck" – wejście do służby 6 czerwca 1963, wycofany ze służby 1 grudnia 1988 i sprzedany do Turcji gdzie służył jako magazyn części zamiennych.
- F225 "Braunschweig" – wejście do służby 16 czerwca 1964, wycofany ze służby 4 lipca 1989 i sprzedany do Turcji gdzie otrzymał nazwę D361 "Gemlik".
Opis edytuj
Uzbrojenie edytuj
Główne uzbrojenie stanowiły dwie armaty uniwersalne kalibru 100 mm na dziobie i rufie[1]. Były to francuskie automatyczne działa Mle 1953 firmy Creusot-Loire, umieszczone w jednodziałowych bezobsługowych zdalnie sterowanych wieżach, o długości lufy 55 kalibrów (L/55). Szybkostrzelność była regulowana i mogła wynosić 10, 40 lub 90 strzałów na minutę; lufa miała chłodzenie wodne[2]. Masa pocisku wynosiła 13,5 kg, donośność skuteczna 12 000 m[2]. Kąt podniesienia lufy wahał się od -15° do +80° i mogły one zwalczać cele powietrzne na wysokości do 6000 m[2]. Zapas amunicji na niszczycielach typu 101 wykorzystujących działa tego samego typu wynosił 66 pocisków na działo, z tego 6 w wieży, 42 w komorze amunicyjnej i 18 w komorze przejściowej[2].
Lekkie uzbrojenie przeciwlotnicze stanowiło sześć dział automatycznych 40 mm Bofors L/70, na dwóch zdwojonych i dwóch pojedynczych podstawach[1].
Okręty miały na pokładzie cztery pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa poczwórne miotacze rakietowych bomb głębinowych kalibru 375 mm firmy Bofors[1]. Mogły wystrzeliwać bomby trzech typów o masie od 230 do 250 kg, różniące się zasięgiem (M50 o zasięgu 300-830 m, Erika o zasięgu 600-1600 m i Nelli o zasięgu 1520-3600 m)[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Zvonimir Freivogel: Die Zerstörer der HAMBURG-Klasse. Die letzten ihrer Gattung. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas-Verlag, 2000, seria: Marine-Arsenal. Sonderheft Band 21. ISSN 3-7909-0713-8. (niem.).