Fulko I d’Este
Fulko I d’Este (zm. 15 grudnia 1128) – markiz Este.
| |
| |
| Markiz Este | |
| Okres | |
|---|---|
| Następca |
Obizzo I wspólnie z braćmi |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Gresende du Maine |
| Dzieci |
Azzo, Bonifacy, Fulko, Albert, Obizzo i Beatrycze |
Fulko I był najmłodszym synem Alberta Azza II, księcia Luni (Liguria) i Este i jego drugiej żony Gersendy księżnej Maine. Najstarszy z braci Welf [IV] syn pierwszej żony Alberta Azza II, Kunegundy von Altdorf, po śmierci wuja w 1055 roku odziedziczył posiadłości w Karyntii, a w 1070 roku został księciem Bawarii. Dokument znajdujący się w zbiorze z 1077 roku potwierdza prawa Fulka i jego starszego brata Hugona do ziem w północnych Włoszech in comitatu Gauolli, Rodigum, Cederniano, Sarzano, Maretiniago ... in comitatu [Pata]uiensi Este. Fulko i Hugo, synowie Gersendy, po śmierci swego wuja Hugona [IV] hrabiego Maine (1051), a następnie bezpotomnej śmierci jego syna Herberta [II] w 1062 roku odziedziczyli prawo do Maine. Ostatecznie dopiero w 1090 roku, kiedy do Włoch przybyli ludzie z Maine, którzy zbuntowali się przeciw władzy Normanów i wezwali synów Alberta Azza II, zdecydowali się na podjęcie akcji zbrojnej we Francji. W 1090 roku przy pomocy Godfryda de Mayenne Hugo odzyskał dziedzictwo po matce. Z uwagi jednak na słabość swojej pozycji w 1093 roku sprzedał Maine swemu kuzynowi Hélie de la Flèche za 10 tysięcy szylingów i powrócił do Włoch. W 1095 roku Fulko I złożył Hugonowi przysięgę wierności. W 1097 roku po śmierci ojca, prawa młodszych braci do spadku zakwestionował Welf, który podjął nawet zbrojną wyprawę do Włoch. W 1100 roku Fulko przekazał ziemie klasztorowi S. Salvatore koło Maraticy, a w 1115 klasztorowi św. Benedykta di Polirone w intencji spokoju duszy swego ojca. Fulko I zmarł 15 grudnia 1128 roku[1].
Fulko II miał sześcioro dzieci:
Przypisy edytuj
- ↑ a b Ch. Cawley: Medieval Lands.
Bibliografia edytuj
- Ch. Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2007.