Funkcja Żukowskiego – funkcja wymierna zmiennej zespolonej
f
:
C
∖
{
0
}
∋
ζ
→
z
∈
C
{\displaystyle f:\mathbb {C} \setminus \{0\}\ni \zeta \to z\in \mathbb {C} }
określona wzorem:
z
=
λ
(
ζ
)
=
1
2
(
ζ
+
1
ζ
)
.
{\displaystyle z=\lambda (\zeta )={\frac {1}{2}}{\Bigg (}\zeta +{\frac {1}{\zeta }}{\Bigg )}.}
Przykład transformaty Żukowskiego. Okrąg (powyżej) jest przekształcany na profil Żukowskiego (poniżej)
Odwzorowanie Żukowskiego przyporządkowujące punktowi
ζ
=
χ
+
i
η
{\displaystyle \zeta =\chi +i\eta }
punkt
z
=
x
+
i
y
{\displaystyle z=x+iy}
można określić następująco
z
=
1
2
(
ζ
+
1
ζ
)
=
1
2
(
χ
+
i
η
+
1
χ
+
i
η
)
=
1
2
(
χ
+
i
η
+
(
χ
−
i
η
)
χ
2
+
η
2
)
=
1
2
(
χ
(
χ
2
+
η
2
+
1
)
χ
2
+
η
2
+
i
η
(
χ
2
+
η
2
−
1
)
χ
2
+
η
2
)
.
{\displaystyle {\begin{aligned}z&={\frac {1}{2}}{\Bigg (}\zeta +{\frac {1}{\zeta }}{\Bigg )}\\&={\frac {1}{2}}{\Bigg (}\chi +i\eta +{\frac {1}{\chi +i\eta }}{\Bigg )}\\&={\frac {1}{2}}{\Bigg (}\chi +i\eta +{\frac {(\chi -i\eta )}{\chi ^{2}+\eta ^{2}}}{\Bigg )}\\&={\frac {1}{2}}{\Bigg (}{\frac {\chi (\chi ^{2}+\eta ^{2}+1)}{\chi ^{2}+\eta ^{2}}}+i{\frac {\eta (\chi ^{2}+\eta ^{2}-1)}{\chi ^{2}+\eta ^{2}}}{\Bigg )}.\end{aligned}}}
Zatem jej część rzeczywista jest równa
x
=
1
2
χ
(
χ
2
+
η
2
+
1
)
χ
2
+
η
2
,
{\displaystyle x={\frac {1}{2}}{\frac {\chi (\chi ^{2}+\eta ^{2}+1)}{\chi ^{2}+\eta ^{2}}},}
a część urojona jest równa
y
=
1
2
η
(
χ
2
+
η
2
−
1
)
χ
2
+
η
2
.
{\displaystyle y={\frac {1}{2}}{\frac {\eta (\chi ^{2}+\eta ^{2}-1)}{\chi ^{2}+\eta ^{2}}}.}
W obszarze
C
∖
{
0
}
{\displaystyle \mathbb {C} \setminus \{0\}}
jest to funkcja holomorficzna , bo ma na nim różną od zera pochodną:
z
′
=
λ
′
(
ζ
)
=
1
2
(
1
−
1
ζ
2
)
.
{\displaystyle z'=\lambda '(\zeta )={\frac {1}{2}}{\Bigg (}1-{\frac {1}{\zeta ^{2}}}{\Bigg )}.}
Jej zastosowania w hydrodynamice odkrył uczony rosyjski Nikołaj Żukowski [1] [2] . Z ich pomocą skonstruował on profil Żukowskiego , który jest obrazem okręgu stycznego do okręgu jednostkowego w punkcie
ζ
=
1.
{\displaystyle \zeta =1.}
Funkcję Żukowskiego (często w odniesieniu do przekształcenia konkretnego okręgu na profil) nazywa się także odwzorowaniem Żukowskiego lub transformacją Żukowskiego .
Funkcję tę można rozważać jako funkcję meromorficzną w płaszczyźnie zespolonej domkniętej [3] . Funkcja ta ma dwa bieguny pierwszego rzędu w punktach 0 i
∞
{\displaystyle \infty }
[3] .
Funkcja Żukowskiego odwzorowuje wzajemnie jednoznacznie zarówno wnętrze, jak i zewnętrze okręgu jednostkowego na zewnętrze odcinka
−
1
⩽
z
⩽
+
1
{\displaystyle -1\leqslant z\leqslant +1}
(osi rzeczywistej). Przy tym okręgi
|
ζ
|
=
r
{\displaystyle |\zeta |=r}
są odwzorowywane na elipsy o ogniskach
±
1
{\displaystyle \pm 1}
i półosiach
1
2
|
r
±
1
r
|
,
{\displaystyle {\frac {1}{2}}{\Bigg |}r\pm {\frac {1}{r}}{\Bigg |},}
a pary średnic okręgu jednostkowego symetrycznych względem osi współrzędnych, składających się z promieni
z
=
±
r
(
cos
α
±
i
sin
α
)
{\displaystyle z=\pm r(\cos \alpha \pm i\;\sin \alpha )}
dla
0
⩽
r
<
1
{\displaystyle 0\leqslant r<1}
są odwzorowywane na hiperbole o ogniskach
±
1
{\displaystyle \pm 1}
i półosiach
|
cos
α
|
,
|
sin
α
|
{\displaystyle |\cos \alpha |,|\sin \alpha |}
z wyłączeniem wierzchołków tych hiperbol[4] .
Przykłady profilów Żukowskiego
edytuj
Przekształcenie Żukowskiego okręgu jednostkowego jest przypadkiem szczególnym.
|
ζ
|
=
χ
2
+
η
2
=
1
,
co daje
χ
2
+
η
2
=
1.
{\displaystyle |\zeta |={\sqrt {\chi ^{2}+\eta ^{2}}}=1,\quad {\text{co daje}}\quad \chi ^{2}+\eta ^{2}=1.}
Dlatego część rzeczywista obrazu jest równa
x
=
1
2
(
χ
(
1
+
1
)
1
)
=
χ
,
{\displaystyle x={\frac {1}{2}}{\Bigg (}{\frac {\chi (1+1)}{1}}{\Bigg )}=\chi ,}
a część urojona
y
=
1
2
(
η
(
1
−
1
)
1
)
=
0.
{\displaystyle y={\frac {1}{2}}{\Bigg (}{\frac {\eta (1-1)}{1}}{\Bigg )}=0.}
Stąd wynika, że okrąg jednostkowy jest przekształcany na przedział
⟨
−
1
;
1
⟩
{\displaystyle \langle -1;1\rangle }
osi liczb rzeczywistych .
Obrazy innych okręgów dają szerokie spektrum przekrojów skrzydeł.
Przekształcenie Kármána-Trefftza
edytuj
W celu subtelniejszego wykorzystania, funkcję Żukowskiego można przedstawić w postaci złożenia trzech funkcji, w każdej z których można umieścić pewien parametr. Nazywa się ją uogólnioną funkcją Żukowskiego lub odwzorowaniem Kármána-Trefftza i stanowi ważny instrument modelowania przepływów. Po pominięciu współczynnika
1
2
{\displaystyle {\frac {1}{2}}}
funkcja Żukowskiego może być przedstawiona jako złożenie trzech funkcji zespolonych.
z
=
f
(
ζ
)
=
ζ
+
1
ζ
=
S
3
(
S
2
(
S
1
(
ζ
)
)
)
,
{\displaystyle z=f(\zeta )=\zeta +{\frac {1}{\zeta }}=S_{3}(S_{2}(S_{1}(\zeta ))),}
gdzie:
S
3
(
u
)
=
2
1
+
u
1
−
u
,
{\displaystyle S_{3}(u)=2{\frac {1+u}{1-u}},}
S
2
(
v
)
=
v
2
,
{\displaystyle S_{2}(v)=v^{2},}
S
1
(
w
)
=
w
−
1
w
+
1
,
{\displaystyle S_{1}(w)={\frac {w-1}{w+1}},}
czyli
z
=
2
1
+
(
ζ
−
1
ζ
+
1
)
2
1
−
(
ζ
−
1
ζ
+
1
)
2
=
2
(
1
+
1
ζ
)
2
+
(
1
−
1
ζ
)
2
(
1
+
1
ζ
)
2
−
(
1
−
1
ζ
)
2
.
{\displaystyle z=2{\frac {1+\left({\frac {\zeta -1}{\zeta +1}}\right)^{2}}{1-\left({\frac {\zeta -1}{\zeta +1}}\right)^{2}}}=2{\frac {\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}+\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}}{\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}-\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}}}.}
Wynika to z tego, że po dodaniu i odjęciu 2 od funkcji Żukowskiego:
z
+
2
=
ζ
+
2
+
1
ζ
=
1
ζ
(
ζ
+
1
)
2
,
z
−
2
=
ζ
−
2
+
1
ζ
=
1
ζ
(
ζ
−
1
)
2
{\displaystyle {\begin{aligned}z+2&=\zeta +2+{\frac {1}{\zeta }}\,={\frac {1}{\zeta }}\left(\zeta +1\right)^{2},\\z-2&=\zeta -2+{\frac {1}{\zeta }}\,={\frac {1}{\zeta }}\left(\zeta -1\right)^{2}\end{aligned}}}
oraz podzieleniu obu wyrażeń przez siebie otrzymuje się:
z
−
2
z
+
2
=
(
ζ
−
1
ζ
+
1
)
2
.
{\displaystyle {\frac {z-2}{z+2}}=\left({\frac {\zeta -1}{\zeta +1}}\right)^{2}.}
Rozwiązując to równanie względem
z
{\displaystyle z}
uzyskuje się:
z
=
2
(
ζ
+
1
)
2
+
(
ζ
−
1
)
2
(
ζ
+
1
)
2
−
(
ζ
−
1
)
2
=
2
(
1
+
1
ζ
)
2
+
(
1
−
1
ζ
)
2
(
1
+
1
ζ
)
2
−
(
1
−
1
ζ
)
2
.
{\displaystyle z=2{\frac {\left(\zeta +1\right)^{2}+\left(\zeta -1\right)^{2}}{\left(\zeta +1\right)^{2}-\left(\zeta -1\right)^{2}}}=2{\frac {\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}+\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}}{\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}-\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{2}}}.}
Przykład przekształcenia Kármána-Trefftza. Okrąg powyżej w
ς
{\displaystyle \varsigma }
-płaszczyźnie jest przekształcany na profil Kármána-Trefftza poniżej, w
z
{\displaystyle z}
-płaszczyźnie. Użyto parametrów:
μ
x
=
−
0
,
08
,
{\displaystyle \mu _{x}=-0{,}08,}
μ
y
=
+
0
,
08
{\displaystyle \mu _{y}=+0{,}08}
i
n
=
1
,
94.
{\displaystyle n=1{,}94.}
Przekształcenie Kármána-Trefftza jest przekształceniem konforemnym ściśle związanym z przekształceniem Żukowskiego. Podczas gdy profil Żukowskiego ma szpiczastą krawędź spływu , profil Kármána-Trefftza – który jest obrazem przekształcenia okręgu z
ς
{\displaystyle \varsigma }
-płaszczyzny w fizycznej
z
{\displaystyle z}
-płaszczyzny, analogicznie do definicji profilu Żukowskiego – ma niezerowy kąt w krawędzi spływu, między górną i dolną powierzchnią profilu. Przekształcenie Kármána-Trefftza wymaga zatem dodatkowego parametru: kąta
α
{\displaystyle \alpha }
w krawędzi spływu. Przekształcenie to wyraża się wzorem[5] :
z
=
n
(
1
+
1
ζ
)
n
+
(
1
−
1
ζ
)
n
(
1
+
1
ζ
)
n
−
(
1
−
1
ζ
)
n
,
{\displaystyle z=n{\frac {\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}+\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}}{\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}-\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}}},}
gdzie parametr
n
{\displaystyle n}
jest nieco mniejszy od 2. Kąt
α
,
{\displaystyle \alpha ,}
między stycznymi do górnej i dolnej powierzchni profilu w krawędzi spływu jest związany z
n
{\displaystyle n}
następująco[5] :
α
=
2
π
−
n
π
i
n
=
2
−
α
π
.
{\displaystyle \alpha =2\pi -n\pi \quad {\text{ i }}\quad n=2-{\frac {\alpha }{\pi }}.}
Pochodna
d
z
/
d
ζ
,
{\displaystyle dz/d\zeta ,}
potrzebna do obliczenia pola prędkości, jest równa:
d
z
d
ζ
=
4
n
2
ζ
2
−
1
(
1
+
1
ζ
)
n
(
1
−
1
ζ
)
n
[
(
1
+
1
ζ
)
n
−
(
1
−
1
ζ
)
n
]
2
.
{\displaystyle {\frac {dz}{d\zeta }}={\frac {4n^{2}}{\zeta ^{2}-1}}{\frac {\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}}{\left[\left(1+{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}-\left(1-{\frac {1}{\zeta }}\right)^{n}\right]^{2}}}.}
↑ Н.Е. Жуковский : Гидродинамика. Собрание сочинений . T. 2. Москва-Ленинград: 1949.brak strony w książce
↑ Н.Е. Жуковский : Теоретические основы воздухоплавания. Собрание сочинений . T. 6. Москва-Ленинград: 1950.brak strony w książce
↑ a b Jan Krzyż, Julian Ławrynowicz: Elementy analizy zespolonej . Warszawa: PWN, 1981, s. 267.
↑ А.И. Маркушевич: Краткий курс теории аналитических функций . Москва: Мир, 2006, s. 84–85. ISBN 5-03-003553-2 .
↑ a b Louis M. Milne-Thomson: Theoretical aerodynamics . Wyd. 4. Dover Publ., 1973, s. 128 –131. ISBN 0-486-61980-X .