Géza Maróczy

węgierski szachista

Géza Maróczy (ur. 3 marca 1870 w Segedynie, zm. 29 maja 1951 w Budapeszcie) – węgierski arcymistrz szachowy pierwszej połowy XX wieku.

Géza Maróczy
Ilustracja
Géza Maróczy, 1922
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1870
Segedyn

Data i miejsce śmierci

29 maja 1951
Budapeszt

Obywatelstwo

Węgry

Tytuł szachowy

arcymistrz (1950)

abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
f8 – Czarny goniec
g8 – Czarny skoczek
h8 – Czarna wieża
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
d7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
c6 – Czarny skoczek
g6 – Czarny pionek
c4 – Biały pionek
d4 – Biały skoczek
e4 – Biały pionek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
b1 – Biały skoczek
c1 – Biały goniec
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
f1 – Biały goniec
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Wariant Maroczego w obronie sycylijskiej

Życiorys edytuj

Pierwszy poważny sukces odniósł na turnieju w 1896 roku w Norymberdze, zajmując II miejsce za mistrzem świata Emanuelem Laskerem. Trzy lata później wspólnie z Harrym Pillsburym i Dawidem Janowskim zajął ponownie II miejsce za Laskerem w bardzo silnym turnieju w Londynie. W tym samym roku wygrał turniej w Wiedniu, wyprzedzając Carla Schlechtera aż o 1½ punktu.

Pierwsza dekada dwudziestego wieku to pasmo sukcesów Maróczego w turniejach szachowej elity. Wygrał turnieje w Monte Carlo (dwukrotnie, w 1902 i 1904 roku), Barmen (1905, wspólnie z Janowskim), Ostendzie (1905) i Wiedniu (1908, wspólnie z Oldřichem Durasem i Schlechterem). Uważano go wówczas za czołowego szachistę świata. Był przeciwnikiem niezmiernie trudnym do pokonania, do perfekcji opanował sztukę obrony. Był wystarczająco silnym szachistą, by móc walczyć o tytuł mistrza świata z ówczesnym mistrzem Emanuelem Laskerem, jednak do takiego meczu ze względów finansowych nigdy nie doszło.

Po 1910 roku siła gry Maróczego nieco osłabła. W latach dwudziestych odniósł jednak kilka znaczących sukcesów. Turniej w Karlowych Warach w 1923 roku, wygrał wspólnie z późniejszym mistrzem świata Aleksandrem Alechinem i Jefimem Bogolubowem. Maróczy był liderem bardzo silnej drużyny Węgier w pierwszych olimpiadach szachowych. W 1927 roku węgierska drużyna pod jego wodzą zdobyła złote medale, w 1930 roku – srebrne. Ostatniego swojego występu na olimpiadzie w Folkestone w 1933 roku sześćdziesięciotrzyletni Maróczy nie mógł już uznać za udany (uzyskał wynik 41,2%)[1].

Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w maju 1906 r., z wynikiem 2820 punktów zajmował wówczas 1. miejsce na świecie[2].

Wniósł duży wkład w rozwój teorii szachowej, zarówno debiutowej, jak i gry końcowej. Jego nazwisko nosi jeden z systemów w obronie sycylijskiej, powstający po posunięciach:

1.e4 c5 2.Sf3 Sc6 3.d4 c:d4 4.S:d4 g6 5.c4

System, choć w pełni wartościowy, nie jest często spotykany w partiach turniejowych. Przede wszystkim dlatego, iż inne warianty w obronie sycylijskiej dają czarnym większe szanse na wyrównanie.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj