GAU-13/A
GAU-13/A (oznaczenie fabryczne GE-430) – amerykańskie lotnicza armata wielolufowa.
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Zasada działania |
broń napędowa, napędzana solnikiem pneumatycznym |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
30 mm |
| Liczba luf |
4 |
| Nabój |
30 x 173 mm |
| Zasilanie |
beztaśmowe |
| Wymiary | |
| Długość |
2794 mm |
| Szerokość |
306 mm |
| Długość lufy |
2300 mm |
| Masa | |
| broni |
136 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
1036 m/s |
| Energia pocz. pocisku |
153-500 kJ |
| Masa pocisku |
160-1000 g |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
2400 strz./min. |
| Zasięg skuteczny |
2000 m |
| Dane operacyjne | |
| Platformy strzeleckie | |
| GPU-5/A | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Tajlandia | |
Armata GAU-13/A powstała w wyniku zapotrzebowania na broń o masie i odrzucie mniejszych niż GAU-8/A Avenger, ale zasilanej tą samą amunicją - 30 mm. Według zamierzeń chciano skonstruować broń pozwalającą przekształcić dowolny samolot wielozadaniowy w maszynę szturmową mającą zbliżone do A-10 możliwości zwalczania czołgów. Armaty GAU-13/A były instalowane w zasobnikach GPU-5/A, które można było podwieszać pod takimi samolotami jak F-5, F-15 i F16.
W Stanach Zjednoczonych podstawowym nosicielem zasobników GPU-5/A były samoloty F-16A Air National Guard. Według planów miały one zastąpić A-10 w roli samolotów szturmowych. I wojna w Zatoce Perskiej wykazała jednak że duży odrzut GAU-13/A powoduje ze celność ognia jest niezadowalająca, a F-16 nie jest w stanie zastąpić A-10 w roli samolotu do zwalczania broni pancernej. W rezultacie armata GAU-13/A została wycofana z uzbrojenia US Armed Forces. Obecnie używana jest jeszcze przez niektóre kraje które zakupiły w latach 80. zasobniki GPU-5/A.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 77. ISBN 83-86028-01-7.