Wikipedia

Gabriel Pontello

Gabriel Pontello, właśc. Leonardo Codazzo[1] – francuski aktor, producent, reżyser i scenarzysta filmów pornograficznych pochodzenia włoskiego[6].

Gabriel Pontello
Prawdziwe imię i nazwisko

Leonardo Codazzo[1]

Data i miejsce urodzenia

1945[2]
Francja[3]

Używane pseudonimy

Jean Lacroix, Giovanni, Gabriel P., G. Pontello, Pontello, Gabi Ponti, Gabriela Ponti, Gabriella Ponti, Gabriel Ponti, Gabriel Poutello, Gabriel Rivera

Lata aktywności

1975–2006[3]

Narodowość

francuska[3][4]

Liczba filmów

184 jako aktor (za IMDb)[5]
186 jako reżyser (za IAFD)[3]

Nagrody

Venus Award

Kolor włosów

czarny[4]

Kolor oczu

niebieski[4]

Kariera edytuj

Swoją pracę w branży porno zapoczątkował w roku 1973. Był obsadzany w scenach seksu grupowego w filmach Johna Thomasa: Hard Love (La Vie sentimentale de Walter Petit, 1975) z Marcelem Dalio, Love Play (L’Essayeuse, 1975), Excès (1976) i Hurlements de plaisir (1976). Występował także w filmach: Cukierkowa Candy (Candice Candy, 1976), Kochanek porno (Prouesses porno, 1977), Porwanie Sabinek (Enlèvement des Sabines, 1977) jako dr Paul Benoit i Excitation au soleil (1978)[7] jako Marc.

W latach 1976–1985 zyskał sławę jako komisarz porno kosmita, główny bohater pornograficznej fotonoweli „Supersex”, wyprodukowanego we Francji, a później także we Włoszech[8][9]. Zrealizował także kolejną serię powieści fotograficznych, tym razem w kolorze, Erotik, na wzór parodii najbardziej znanego Diabolika[10].

W marcu 1979[11] i styczniu 1980 pojawił się w magazynie „Playgirl” w serii erotycznych zdjęć[12][13]. Pontello został przedstawiony na zdjęciu jako Francuz z fikcyjną biografią jako paryski edytor zdjęć z małym mieszkaniem na Avenue Victor Hugo, niedaleko Avenue des Champs-Élysées. Te zdjęcia zostały pokazane na początku lat 80. w Playgirl pod tytułem „Mężczyźni Europy”[14].

Wystąpił w filmach: Słodkie marzenia (Les mauvaises rencontres, 1980)[15], Erotyczny pamiętnik z Tajlandii (Le Journal érotique d’une Thailandaise, 1980), Zwariowane wakacje Szwedek w Paryżu (Gräsänkor på skandalsemester, 1980) jako Pierre, Profesor Rasputin (Ta' Mej Doktorn/Le professeur Raspoutine, 1981) jako profesor Rasputin, seksuolog i seryjny morderca autostopowiczów[16], Sześć Szwedek na Ibizie (Sechs Schwedinnen auf Ibiza, 1981)[2] jako José, Julie la douce (1982) jako Edouard, Uwielbiam sporty zimowe (L’amour aux sports d’hiver, 1982), Belles de Ręve (1983) jako psychoanalityk specjalizujący się w seksuologii, Gra miłości (Les jeux de l’amour, 1983) jako Roland[17], Educating Tricia (Les bas de soie noire, 1981)[18] jako Jean-Louis, Emmanuelle rusza do Cannes (Emmanuelle à Cannes, 1984) jako Frank, Marilyn, moja miłość (Marilyn, mon amour, 1985)[19] i Fantastyczna Moana (Fantastica Moana, 1987) z Moaną Pozzi.

W Porno Poker (1984), Cicciolina Number One (1986), I racconti sensuali di Cicciolina (1986), Banane al Cioccolato (1986) i La bottega del piacere (1988) jego ekranową partnerką była Cicciolina[20]. Hans Moser zaangażował go do Les Folies de Teresa/Térésa superstar/Les folies de Térésa (1985), Foxy Lady 2 (1986), Foxy Lady 3 (1986), Best of Foxy Lady 1 (1987), Backdoor Lust (1988) i Very Best Of Foxy Lady (1996) z udziałem Teresy Orlowski. Pojawił się też w produkcji Traci, kocham Cię (Traci, I Love You, 1987) z Traci Lords[21] jako fotograf Jean-Paul[22].

Stał się idolem w okresie dojrzewania dla Rocco Siffrediego[23][24], którego poznał w 1984 w paryskim Club 106[25] i pomógł mu w karierze w przemyśle porno, przedstawiając go francuskim producentom i reżyserom takim jak Marc Dorcel czy Michel Ricaud[26][27]. Rocco Siffredi wystąpił także w reżyserowanym przez Pontello filmie dla dorosłych Vidéo Marc Dorcel (VMD) Urzekające modelki (Mannequins Envoutants/Piege A filles/Snatch Shots, 1989)[28].

W latach 1991–2006, z pseudonimem Gabriela Ponti, wyreżyserował pięćdziesiąt filmów, szczególnie na rynek niemiecki, z ekstremalnymi scenami typu BDSM, fisting i urofilia. W wyreżyserowanym przez siebie dramacie Goldlight Film Production Perwersyjny kardynał (Der Perverse Kardinal, 2005)[5] z Markusem Waxeneggerem wystąpił w tytułowej roli brutalnego księcia kościoła, który stosuje nieortodoksyjne metody w lokalnej parafii, próbujących za pomocą atrapy prącia odpędzić perwersyjne myśli kobiet i zakonnic[29].

Nagrody edytuj

Rok Nagroda Kategoria
1998 Venus Award Nagroda Specjalna za znakomite wejście[30]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Rocco Siffredi - La biographie de Rocco Siffredi. „Gala”. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  2. ↑ a b Gabriel Pontello. Gramho. [dostęp 2020-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-12)]. (hiszp.).
  3. ↑ a b c d Gabriel Pontello w serwisie IAFD
  4. ↑ a b c Gabriel Pontello w serwisie Adult Film Database
  5. ↑ a b Gabriel Pontello w bazie IMDb (ang.)
  6. ↑ Roberta Denti: Supersex, la storia della rivista cult e del mitologico Gabriel Pontello, precursore di Rocco Siffredi, raccontata da Gianni Passavini. MOW, 2023-06-04. [dostęp 2023-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-12)]. (wł.).
  7. ↑ Eccitazione carnale. ivid.it. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (wł.).
  8. ↑ Paco Gisbert (2013-04-16): Historias del porno: ‘Supersex’ al rescate. Primera Línea. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-11)]. (hiszp.).
  9. ↑ Paco Gisbert (2014-02-14): Historias del porno: “Ifix, tcen, tcen”. Primera Línea. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-09)]. (hiszp.).
  10. ↑ Ifix Tcen Tcen: il comando a cui la memoria di ogni boomer italiano risponde. 70-80.it. [dostęp 2020-05-30]. (wł.).
  11. ↑ Playgirl Centerfolds G Gabriel Pontello. AdonisMale. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  12. ↑ Gabriel Pontello. Adonismale.com. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  13. ↑ The Best of Playgirl January 1980. Collectormarket.com. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-02)]. (ang.).
  14. ↑ The Men of Europe – The Best of Playgirl – January 1980. Welcome to my world. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  15. ↑ Gabriel Pontello. European Girls Adult Film Database. [dostęp 2018-02-22]. (ang.).
  16. ↑ Johnny Stanwyck: Professor Raspoutine (1981). Grindhouse Effect. [dostęp 2021-05-31]. (ang.).
  17. ↑ Gabriel Pontello. AlloCiné. [dostęp 2015-08-18]. (fr.).
  18. ↑ Educating Tricia. Xbiz.com. [dostęp 2018-02-22]. (ang.).
  19. ↑ Gabriel Pontello. MYmovies. [dostęp 2015-08-18]. (wł.).
  20. ↑ Artistas: Gabriel Pontello. Filmow. [dostęp 2017-07-09]. (port.).
  21. ↑ Traci Cleans Up. „People”, 1998-11-27. [dostęp 2017-07-09]. (ang.).
  22. ↑ Gabriel Pontello – Actor. CinemaRx. [dostęp 2017-07-09]. (rum.).
  23. ↑ La biographie de Rocco Siffredi. Gala.fr. [dostęp 2017-10-11]. (fr.).
  24. ↑ Silvia Aldi: Rocco Siffredi: “Non sono più a mio agio davanti al corpo di una ragazza”. Il Digitale, 2 lutego 2021. [dostęp 2021-05-31]. (wł.).
  25. ↑ Rocco Siffredi: Io, Rocco. Mondadori, 2006. ISBN 88-04-55995-0.
  26. ↑ Rocco es un hombre que disfruta muchísimo con su trabajo. Elmundo.es. [dostęp 2023-07-12]. (hiszp.).
  27. ↑ Rocco Siffredi: Finalista dell’Isola dei famosi 2015. IlSussidiario.net. [dostęp 2015-08-18]. (wł.).
  28. ↑ Franska modeller (1991) director: Gabriel Pontello. Videospace, 1 kwietnia 2020. [dostęp 2021-05-31]. (fiń.).
  29. ↑ Der perverse Kardinal. Goldlight Film. [dostęp 2017-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (niem.).
  30. ↑ Tod Hunter: 1998 Venus Awards Announced. AVN. [dostęp 2017-10-07]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gabriel_Pontello&oldid=73403906”