Gedko Sasinowic
Gedko I, Gedko Sasinowic[1], (ur. ok. 1160, zm. 1223) – biskup rzymskokatolicki.
| Data urodzenia |
ok. 1160 |
|---|---|
| Data śmierci |
1223 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
ok. 1206 (biskup płocki) |
| Sakra biskupia |
brak danych |
Życiorys edytuj
Gedko albo Gedeon, potomek Wojsława, protoplasty rodu Powała herbu Ogończyk[2]. Scholastyk płocki, prepozyt kapituły katedralnej krakowskiej od 1189. Ok. 1206 został biskupem Płocka. Przez część kapituły krakowskiej został wybrany na biskupa krakowskiego w 1207 obok mistrza Wincentego. Papież na stolicę biskupią zatwierdził Wincentego. Gedko występuje w dokumencie z 5 sierpnia 1222, w którym odstąpił biskupowi pruskiemu Chrystianowi jurysdykcję kościelną w ziemi chełmińskiej i lubawskiej. Ponadto odstąpił również dziesięciny i majątki należące do biskupstwa płockiego na tym terenie. Nadanie to służyło jako udostępnienie terenu pod bazę dla akcji misyjnej w Prusach. Darowiznę tę zatwierdził papież Honoriusz III w bulli Cum a nobis petitur w 1223.
Przypisy edytuj
- ↑ Tak w literaturze naukowej, np. Anna Baranowska w: "Przegląd Historyczny", R. 99, 2008, Nr 1.
- ↑ Starsza historiografia przyjmuje, że pochodził z rodu Gryfitów-Świebodziców, tak Antoni Małecki Studya heraldyczne, t. I, Lwów 1890, s. 277-284.
Bibliografia edytuj
- Bolesław Kumor, Granice diecezji płockiej, "Studia Płockie", T. 3: 1975, cz. 1.