Wikipedia

Georges Migot

francuski kompozytor

Georges Migot (ur. 27 lutego 1891 w Paryżu, zm. 5 stycznia 1976 w Levallois[1][2]) – francuski kompozytor.

Georges Migot
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1891
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1976
Levallois

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Życiorys edytuj

W wieku 6 lat rozpoczął lekcje gry na fortepianie[2]. Kształcił się w Konserwatorium Paryskim, gdzie jego nauczycielami byli Charles-Marie Widor (kompozycja), Vincent d’Indy (dyrygentura), Maurice Emmanuel (historia muzyki) oraz Alexandre Guilmant i Eugène Gigout (organy)[1]. Po wybuchu w 1914 roku I wojny światowej zmobilizowany do wojska i wysłany na front, został ciężko ranny pod Longuyon i zdemobilizowany[2]. Zdobył Prix Lili Boulanger (1918), Prix Lepaulle (1919) i Prix Halphen (1920)[1], dwukrotnie (1919 i 1920) bezskutecznie ubiegał się również o Prix de Rome[2]. W 1921 roku otrzymał nagrodę Fundacji im. Blumenthala[1]. W latach 20. i 30. XX wieku jego twórczość cieszyła się uznaniem, a sam Migot odbył podróże m.in. do Włoch, Szwajcarii i Holandii[1]. Po wybuchu w 1939 roku II wojny światowej napisał sonatę fortepianową Polonia, zadedykowaną walczącym Polakom[1]. W późniejszym okresie swojej twórczości zwrócił się ku tematyce religijnej, czego wyrazem jest tworzony w latach 1936–1954 cykl oratoriów opartych na życiu i śmierci Jezusa Chrystusa[1]. Od 1949 do 1961 roku pełnił funkcję konserwatora w Musée du Conservatoire w Paryżu[1][2].

Zajmował się także poezją i malarstwem, w 1917, 1919 i 1921 roku zorganizował w Paryżu wystawy swoich obrazów[2]. Był autorem prac Essais pour une esthétique générale (Paryż 1920, 2. wyd. 1937), Appoggiatures résolues et non résolues (3 tomy, Paryż 1922–1931), Jean-Philippe Rameau et le génie de la musique française (Paryż 1930), Lexique de quelques termes utilisés en musique (Paryż 1947), Matériaux et inscriptions (Tuluza 1970) i autobiografii Kaléidoscope et miroirs ou les images multipliées et contraires (Tuluza 1970)[1][2].

Twórczość edytuj

W swojej twórczości nawiązywał do tradycji muzyki francuskiej[1]. Stworzył oryginalny język muzyczny, cechujący się zastosowaniem środków polifonicznych, ewolucjonizmem melodycznym, linearyzmem faktury oraz występowaniem modalizmów[1]. Inspiracji dla swoich utworów szukał w różnych źródłach: sztuce orientalnej, śpiewie ptaków, tematyce biblijnej[1]. Początkowo uprawiał twórczość instrumentalną, później zwrócił się głównie ku dziełom wokalnym i wokalno-instrumentalnym[1].

Wybrane kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 13 numerowanych symfonii (I Les Agrestides 1919–1920, II 1927, III 1943–1949, IV 1946–1947, V Sinfonia da chiesa na orkiestrę dętą 1955, VI na smyczki 1944–1951, VII na orkiestrę kameralną 1948–1952, VIII na 15 instrumentów dętych i 2 kontrabasy 1953, IX na smyczki niedokończona, X 1962, XI na orkiestrę dętą 1963, XII 1954–1964, XIII Du temps et de l’espace 1967)
  • Petite symphonie en trois mouvements enchaines na smyczki (1970)
  • La Paravent de laque aux cinq images (1920)
  • La Fête de la bergere (1921)
  • Trois ciné-ambiances (1922)
  • Dialogue na fortepian i orkiestrę (1922–1925)
  • Dialogue na wiolonczelę i orkiestrę (1922–1926)
  • Suite na skrzypce i orkiestrę (1924)
  • Suite na fortepian i orkiestrę (1927)
  • Suite en concert na harfę i orkiestrę (1928)
  • La Jungle na organy i orkiestrę (1928)
  • Prélude pour un poète (1929)
  • suita Le Livre des danceries (1931)
  • Le Zodiaque (1931–1939)
  • Koncert fortepianowy (1962)
  • Phonie sous-marine (1962)
  • Koncert na klawesyn i orkiestrę kameralną (1967)

Utwory kameralne

  • Trio na obój, skrzypce i fortepian (1906)
  • Les Panjues na 2 skrzypiec, altówkę i fortepian (1909)
  • Sonata skrzypcowa (1911)
  • Trio na skrzypce, altówkę i fortepian (1918)
  • 3 kwartety smyczkowe (1921, 1957, 1966)
  • Dialogue No. 1 (1922) i No. 2 (1929) na wiolonczelę i fortepian
  • Dialogue No. 1 (1923) i No. 2 (1925) na skrzypce i fortepian
  • Kwartet na 2 klarnety, rożek basetowy i klarnet basowy (1925)
  • Suita na flet (1931)
  • Trio fortepianowe (1935)
  • Trio na obój, klarnet i fagot (1944)
  • Trio smyczkowe (1944–1945)
  • Sonata fletowa (1945)
  • Sonate luthée na harfę solo (1949)
  • Pastorale na 2 flety (1950)
  • 2 sonaty na skrzypce solo (1951, 1959)
  • Sonata na klarnet solo (1953)
  • Sonata na fagot solo (1953)
  • Kwintet na flet, obój, klarnet, róg i fagot (1954)
  • Sonata na wiolonczelę solo (1954)
  • Kwartet na 2 skrzypiec i 2 wiolonczele (1955)
  • Kwartet saksofonowy (1955)
  • Sonata wiolonczelowa (1958)
  • Sonata na wiolonczelę solo (1958)
  • Kwartet na flet, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1960)
  • Sonata gitarowa (1960)
  • Kwartet na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian (1961)
  • Suita na 2 wiolonczele (1962)
  • Suita na rożek angielski i fortepian (1963)
  • Introduction pour un concert de chambre na 5 instrumentów smyczkowych i 5 instrumentów dętych (1964)
  • Trio na flet, wiolonczelę i harfę (1965)

Utwory fortepianowe

  • 8 préludes (1925)
  • Le petit fablier (1927)
  • Prélude, salut et danse (1927)
  • Ad usum Delphini (1928)
  • Le zodiaque (1932)
  • Le calendrier du petit berger (1932)
  • 3 nocturnes dantesques (1934)
  • La „Nimura” (1934)
  • Le livre d’Anne-Marie (1939)
  • Sonata „Polonia” (1939)
  • 5 études en forme de suite na prawą rękę (1941)
  • 4 nocturnes (1946)
  • 12 préludes (1947)
  • Sonatine sur les touches blanches (1950)

Utwory na chór a cappella

  • Saint Germain d’Auxerre (1947)
  • Le petit évangéliaire (1952)
  • 10 Noëls anciens (1952)
  • Requiem (1953)
  • 5 choeurs (1960)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • kantata Le cortège d’Amphitrite (1923)
  • kantata Vini vinoque amor (1937)
  • kantata Les Nativités (1951)
  • Cantate de la vie meilleure (1956)
  • oratorium Le sermon sur la montague (1936)
  • oratorium La Passion (1939–1946)
  • oratorium L’Annonciation (1943–1946)
  • oratorium La Mise au tombeau (1948–1949)
  • oratorium La Resurrection (1953)
  • Mystère orphique na głosy i orkiestrę (1951)
  • La Nativité de Notre Seigneur na solistów, chór i instrumenty (1954)
  • Liturgie oecuménique na 3 głosy i organy (1959)
  • Répons et cantiques liturgiques na chór i organy (1965)

Utwory sceniczne

  • symfonia liryczno-choreograficzna Hagoromo (wyst. Monte Carlo 1922)
  • opera kameralna Le Rossignol en amour (1926–1928, wyst. Genewa 1937)
  • opera koncertowa Cantale d’amour (1949–1950)
  • opera koncertowa La Sulamite (1969–1970)
  • polyphonie spatiale L’Arche (1971)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 258–259. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2440–2441. ISBN 0-02-865529-X.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Georges_Migot&oldid=65165229”