Cesarz Oktawian August, wyznaczając Tyberiusza na swojego następcę, zobowiązał go do adoptowania Germanika i uczynienia go swoim następcą.
Germanik posiadał, według Tacyta, wybitne zalety fizyczne i duchowe, które zapewniały mu uznanie i miłość Rzymian. Był ukochanym bratem Klaudiusza, a także ulubioną postacią ludu rzymskiego. Od najmłodszych lat uczestniczył w kampaniach wojennych. Odniósł wiele zwycięstw, dowodząc armią w Pannonii i Dalmacji. Był uważany za wybitnego wodza, a zarazem był lubiany przez legionistów. W 12 r. n.e. sprawował urząd konsula i powierzono mu dowództwo wszystkich legionów w Galii. Po śmierci cesarza Augusta w 14 roku, gdy dowodził armią w Germanii, w wojsku wybuchł bunt. Żołnierze niezadowoleni z objęcia tronu przez niepopularnego Tyberiusza obwołali Germanika cesarzem. Jednak ten odrzucił proponowany tytuł, akceptując wolę Augusta. Do uciszenia buntu przyczynił się demonstracyjny wyjazd z obozu żony Germanika, Agrypiny wraz z synem, ulubieńcem żołnierzy, nazwanym przez nich Kaligula (łac. bucik, sandałek). Stłumienie buntu i odmowa zostania cesarzem zyskały Germanikowi przychylność panującego Tyberiusza. W następnych latach, jako głównodowodzący armią Renu, pokonał plemiona germańskie na wschodnim brzegu tej rzeki. Odnalazł tam i pogrzebał szczątki żołnierzy trzech legionów, pozostałe po słynnej masakrze w Lesie Teutoburskim w 9 r. n.e.
Po zwycięstwach w Germanii i krótkim pobycie w Rzymie Germanik został wysłany do Azji, gdzie rozpoczęły się bunty w tamtejszych legionach. Germanik i tym razem opanował sytuację, a w roku 18 zajął królestwa Kapadocji i Kommageny, zamieniając je w prowincje rzymskie. Namiestnikiem Syrii został mianowany Gnejusz Kalpurniusz Pizon, zaprzyjaźniony z cesarzem. Między Germanikiem i Agrypiną z jednej strony, a Pizonem i jego żoną Plancyną doszło do konfliktu, który przerodził się we wrogość. W roku 19 Germanik udał się do Egiptu, co było wbrew zarządzeniom wydanym jeszcze przez Augusta, zabraniającego wkraczania do tej prowincji bez zezwolenia. Wywołało to oburzenie Tyberiusza i wzmogło intrygi inicjowane prawdopodobnie przez Pizona. Germanik ciężko zachorował i zmarł w Antiochii. Został pochowany w Mauzoleum Augusta.
Uważano, że został otruty przez Gnejusza Kalpurniusza Pizona, gubernatora Syrii, na polecenie Tyberiusza zazdrosnego o rosnącą popularność i siłę Germanika, lecz jest to jedynie domysł, którego potwierdzenia brak w wiarygodnych źródłach.
Aratea – autorstwo i data przekładu dzieła Aratosa (Fainomena) jest dyskutowana wśród uczonych[1][2]. Większość badaczy przyjmuje autorstwo Germanika. Najstarszym świadectwem autorstwa Aratea są Laktancjusz[3] i Hieronim[4].
Prognostica – dzieło zachowane we fragmentach, traktujące również o gwiazdach, jednak w kontekście meteorologicznym wraz z astrologicznymi elementami. Z zachowanego dzieła pozostało 165 wersetów podzielonych na sześć fragmentów. Nie jest wykluczone, że oba dzieła mogły stanowić jedną całość[5].
_Portrait_de_Germanicus_-_Mus%C3%A9e_Saint-Raymond_Ra_342_c.jpg)
