Gertrud Elisabeth Mara
Gertrud Elisabeth Mara, z domu Schmelling[1][2] (ur. 23 lutego 1749 w Kassel, zm. 20 stycznia 1833 w Tallinnie) – niemiecka śpiewaczka, sopran.
 Portret Gertrud Elisabeth Mary, mal. Élisabeth Vigée-Lebrun | |
| Imię i nazwisko |
Gertrud Elisabeth Schmelling |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys edytuj
Pochodziła z ubogiej rodziny, jako dziecko była zaniedbywana i chorowała na krzywicę[2]. Jednocześnie była cudownym dzieckiem o uzdolnieniach muzycznych, po raz pierwszy została zaprezentowana publicznie przez ojca w Wiedniu w 1755 roku, grając na skrzypcach[1][2]. W 1759 roku wystąpiła jako skrzypaczka w Londynie, gdzie przez krótko uczyła się śpiewu u Pietra Domenica Paradisiego[1]. W 1766 roku zaczęła występować jako śpiewaczka w Lipsku na koncertach organizowanych przez Johanna Adama Hillera[2]. W 1767 roku wystąpiła w Dreźnie w tytułowej roli w Talestri, regina delle amazoni Marii Antoniny Walpurgis[1]. W 1771 roku wystąpiła w Berlinie i otrzymała angaż do opery dworskiej króla Fryderyka II[1][2]. Wbrew woli władcy poślubiła wiolonczelistę Johanna Baptista Marę (1746–1808) i podjęła wraz z mężem nieudaną próbę wyjazdu do Lipska, po której obydwoje zostali wtrąceni do więzienia[2]. W 1779 roku ostatecznie opuściła Berlin i w kolejnych latach występowała w Pradze, Wiedniu i Monachium, w latach 1782–1783 występowała w ramach Concert Spirituel w Paryżu[1][2].
Od 1784 do 1787 roku występowała w Londynie w operach Georga Friedricha Händla[1]. Od 1786 do 1791 roku śpiewała też w londyńskim King’s Theatre[2]. Od 1788 do 1802 roku występowała we Włoszech, m.in. w Turynie (1788) i Wenecji (1789–1790), regularnie także powracała do Londynu[1][2]. W tym czasie nawiązała romans z flecistą Charlesem Florio[2]. W latach 1802–1812 przebywała w Moskwie, gdzie uczyła śpiewu[1]. Utraciwszy majątek w pożarze Moskwy w 1812 roku znalazła się w biedzie, co skłoniło ją do wyjazdu do Tallinna[2].
Występując w całej Europie złamała monopol włoskich śpiewaczek na występy operowe[1]. Odnosiła sukcesy nawet w samych Włoszech, pomimo niescenicznej aparycji[1]. Jej głos mieścił się w skali od g do d3[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 74. ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2273. ISBN 0-02-865529-X.